หาหมอมาหลายที่ ตอนแรกคิดว่าเป็นโรคกระเพาะ เพราะเวลาหิวมันแสบๆท้อง ท้องร้องจ๊อกๆ
บางครั้งตื่นนอนเช้าก็มีอาการปวดท้องเข้าห้องน้ำ ก็หาย

ส่องกล้องก็แล้ว ไม่มีแผล มีแต่รอยแดงๆ หมอก็ให้ยาลดกรด และปรับลำไส้มากิน

สรุปว่าหมอว่าเป็นโรคลำไส้แปรปรวน รักษาไม่หาย เรายิ่งเครียด กินข้าวไม่ค่อยได้ ซึม จนหมอต้องให้ยาแก้โรคซึมเศร้ามากิน
อาการนี้เป็นมา 1 เดือนแล้ว ทิ้งแวลาไปวันๆ นึงโดยเปล่าประโยชน์ เบื่อชีวิต กัวเป็นโรคนู่นนี่ตามมา กัวมากๆกลัวว่าจะกินยาไม่ได้ กัดกระเพาะ ถ้าเป็นโรคอื่นๆ นอนก็ไม่หลับ
มีลูกเล็ก 4 ขวบ ก็ไม่ได้เล่นกับลูกเลย ไม่มีอารมณ์
ทุกคนที่บ้านให้กำลังใจมากๆ ว่าต้องสู้ น่าจะดีขึ้น แต่เราสู้ไม่ไหวเลย มันท้อไปหมด..

แม้ว่าไม่ใช้โรคร้ายแรง แต่เรากลัวว่าจะเป็นโรคอื่นๆ เพราะกินยาแ้ปวดแรงๆ ไม่ได้ หมอบอก ลำไส้และกระเพาะมันรวมกันหมด
น้ำหนักลดเพราะเรากินข้าวไม่ค่อยลง ไม่อยากอาหาร นอนก็ไม่ค่อยหลับ ยอมรับว่าเครียดมากๆ เพราะเราไม่เคยป่วยมาก่อนเลย 34 ปีที่ผ่านมา

เราพยายามหลายครั้ง ว่าจะสู้ แต่ดูมันท้อ เหน่ือย คิดแต่ว่าเมื่อไหร่อาการในท้องในมันจะดีขึ้นสักที ....
บางทีก็กลัวตายขึ้นมา กลัวจะไม่ไหว กลัวเป็นโรคแทรกซ้อน ...

จริงๆแล้วเราไม่น่าเป็นคนแบบนี้เลย ..แต่มันเป็นไปได้...
เราอยากกลับมาให้ดีเหมือนเดิม หรือใช้ชีวิตปกติได้
ทุกวันนี้เห็นคนอื่นกินอาหารอร่อย ก็รุ้สึกอิจฉา อยากกินให้ได้แบบนั้นบ้าง เพราะเราไม้รู้สึกอยากอาหารเลย
ทำไมต้องเป็นเราด้วยนะ เราเหน่ือย...

ใครมีประสบการณ์มาแชร์ความรู้สึกแบบนี้บ้างมั้ยคะ นึกว่าเอาบุญละกันค่ะ
ขอบคุณมากๆค่า