ผู้คนเค้าดูอัธยาศัยดีนะคะ  ขนาดเราไปแบบเสี่ยงๆ คือนั่งรถ สนามบิน มะละกาตอนตีหนึ่ง ถึงมะละกาตีสี่

กลัวมากเวลานั้น ทั้งรถมี 3 คน เรากับเพื่อนและผู้โดยสาร ผช อีกคน คนขับเป็นแขกหน้าตาดูน่ากลัวเชียว เค้าก็ถามเรากับเพื่อนว่าจะไปไหน เราก็บอกที่พักไป

เค้าบอกต้องไปแท็กซี่นะ รถเมล์ไม่มีแล้ว แต่เดี๋ยวไปจอดที่สว่างๆให้ เฮ้ยย ตอนแรกกลัวมาตลอดทางเค้าใจดีแฮะ ก็จอดส่งเราตรงตลาด

เดือนถือศีลอดของเค้า เลยมีตลาดถึงเช้าเลยค่ะ อุ่นใจคนเยอะเชียว

ยังๆ ยังไม่จบ เนื่องจากตลาดนี้มีแต่ชาวท้องถิ่นค่ะ ไม่มีนักท่องเที่ยวเลย แน่ล่ะตีสี่คงจะมีนักท่องเที่ยวหรอก เราเลยดูเป็นที่สนใจมาก ซื้อของร้านไหน ใครๆก็ชวนคุย

เราก็เอาไงดีวะ อีกตั้งนานกว่ารถเมลจะวิ่ง จะไปอยู่ไหนดี หาร้านี่มันนั่งนานๆได้ดีดว่า เลยเพ้นท์เฮนน่าคิดว่าจะนาน ที่ไหนได้แปบเดียว คนเดินมาคุยด้วยเต็มไปหมด

เค้าคงแปลกใจเราแหละ สะพายกระเป๋ามเดินตอนตีสี่ แล้วก้มี ผช คนนึงบอกจะไปส่งที่พักไหม เฮ้ยยย กลัวดิ อยู่ๆจะไปส่งทำไม

เรากะเพื่อนเริ่มกลัวละ ออกจากตลาดหาที่นั่งรอรถเมล์ดีกว่า ยังๆ ผช คนนั้น ยังตามมาอีก  เรากับเพื่อนรีบเดินเลย กลัวนะ ผญ 2 คนต่างบ้านต่างเมือง

มันต้องเดินข้ามสะพานที่ดูน่ากลัวแหละ ไม่รู้มีพวกวัยรุ่นอยู่บนสะพานไหม ถ้ามีซวยเลย เราเลยคิดว่าไม่ขึ้นสะพานดีกว่า ข้ามถนนเอา

ผช คนนั้นยังไม่หยุดตามค่ะ เค้าก็บอกเราว่า เดินไปกันเองอันตราย เดี๋ยวเค้าจะเดินไปส่ง พวกเราก็ตรึกตรอง เอาไงวะ อันไหนจะอันตรายกว่ากัน

เค้าก็พยายามบอกเราว่าไม่ต้องกลัว เค้าขายของที่นี่ เป็น ผช อายุไม่เกิน 30 เอานามบัตร เอาไรให้ดูมากมาย เราก้โอเคๆ เดินไปส่งก็ดี

เค้าก็พาเราไปร้านที่เปิด 24 ชม ร้านนึง คิดในใจ แหม่ ถ้ากุเจอร้านนี้ก่อนนะ จะไม่เดินไปตลาดเลย ก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย เริ่มไว้ใจมากขึ้น

จนเกือบหกโมงเช้า เค้าเลยถามอีกทีว่าจะให้เค้าไปส่งไหม บางคนอาจแปลกใจว่าทำไมไม่ขึ้นแท็กซี่ไป เอิ่ม แท้กซี่ที่มาเลย์น่ากลัวมากจริงๆ คนขับน่ากลัวกว่าคนที่บอกจะไปส่วเราเยอะเลย

สุดท้ายก็ให้เค้าไปส่ง 5555+ วนหาเกรสเฮาส์ที่เราพักอยู่นานเลย เค้าก็ไม่บ่นเลยนะ พยายามถามทางไปเรื่อย คือมันเป็นเกรสเฮาส์เล็กๆไม่ดังมั้ง เค้าเลยไม่รู้จัก

ระหว่างทางเลี้ยง mc เราด้วย ตอนนั้นแบบเออ เค้าใจดีจัง จนมาถึงที่พักเราแต่เช้าเลย ยังไม่มีใครตื่น กดกริ่งเรียก เกรงใจนะเวลานั้น แต่เราไม่มีที่ไปจริงๆ

สุดท้ายเจ้าของเกรสเฮาส์ก็ให้เรานอนหน้าโซฟา อาบน้ำตามสบาย รอแขกออกก่อนห้องถึงว่าง เจ้าของใจดีอีกแล้ว

คนที่มาส่งเราก็ยืดยาวจ้ะ ฝากฝังพวกเรากับเจ้าของเกรสเฮาส์ซะดิบดี จนเจ้าของถามว่าบอยเฟรนด์หรอ ... เปล่าค่ะ

มาสังเกตุตอนหลังๆว่า เค้าสนใจเพื่อนเราชัวร์ add facebook กันเรียบร้อย แชตกับเพื่อนฉันตลอดจ้าาา เค้าบอกกเสียดายต้องทำงานพาเที่ยวไม่ได้

จนตอนนี้เค้าก็ยังมาเม้นใน facebook อยู่เรื่อยๆ แต่เม้นแต่เพื่อนฉันนะ ทั้งๆที่ฉันก็เป็น friend กะแกนะเนี่ย 5555+

สรุปคือไปมะละกาครั้งนั้น เจอแต่คนใจดี ประทับใจค่ะ