ป้าเอ๋เป็นพนักงานรีดผ้าของผม ได้รับค่าแรงขั้นต่ำ ชีวิตยากจนมาตลอดตั้งแต่ เด็กยันแก่ ทนทุกข์ทรมานจากโรคเก้าท์มาหลายปี

วันหนึ่งป้าเอ๋นอนหลับไป แล้วก็ไม่ตื่นอีกเลย

ลุงหนุ่มซึ่งเป็นสามีคู่ทุกข์ยากมาด้วยกันกับป้าเอ๋ เสียใจมาก

กระผมได้เป็นคนจัดงานศพให้ป้าเอ๋เนื่องด้วยครอบครัวไม่มีเงินในการจัดการงานแบบนี้ ลุงหนุ่มซึ้งน้ำใจผมมาก

จนวันเผาป้าเอ๋ ลุงหนุ่มบอกผมว่าผมไม่รู้จะอยู่ไปทำไม ป้าแกไม่อยู่แล้วผมก็ไม่อยากอยู่ ช่วยเอาผมใส่โลงเดียวกันแล้วเผาไปพร้อมกันเลยจะได้ไหม     ลุงหนุ่มบอกผม

ผมบอกไม่ได้ลุงจะมาตายตามอย่างนี่ไม่ได้ ลุงต้องอยู่กับลูกๆหลานๆต่อไป    ผมตอบ

ลุงไม่อยากอยู่แล้วครับ ป้าเอ๋ไม่อยู่ลุงก็ไม่อยู่ลุงจะรีบตามไป เดี๋ยวไปช้าจะหากันไม่เจอ   ลุงพูดออกมา

ผมรีบตอบ    ไม่ได้ลุงยังไม่ถึงเวลาของลุง ลุงไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น นี่เป็นคำสั่ง ลุงไปเองไม่ได้

ผมจะไป ลุงตอบสั้นๆแบบเสียงสั่นๆ

หลังจากงานศพ ลุงเปลี่ยนจากคนไม่กินเหล้า กลายเป็นคนกินเหล้าทั้งวันทั้งคืน หลับคาขวด

จนถึงเมื่อเช้านี้ ลุงหนุ่มแขวนคอตัวเองตามป้าเอ๋ไป

ผมได้แต่ปลงแล้วมองความรักของคนสองคนช่างมีค่าอะไรเช่นนี้ นึกว่ามีแต่ในหนังในละครเพิ่งจะเจอของจริงแบบไม่อยากเจอ

สุดท้ายนี้      ขอให้ทุกท่านรักคนที่ท่านรักให้มากที่สุดครับ.