ผมคนนึง ดูจบแล้ว น้ำตาไหล

ก่อนหน้านี้พ่อเรามีลักษณะคล้าย ๆ กับลำยอง ชอบดื่มเหล้า แล้วนอนข้างถนน

อายผู้คนชาวบ้านเขาไปทั่ว

เวลามีงานที่ไหน พ่อเราก็จะไปเมาเหมือนลำยองแทบทุกงาน

มันทำให้เราเกลียดพ่อมาก คิดไม่ดีกับพ่อหลายต่อหลายครั้ง

เพราะทำให้เราอายชาวบ้านเขาไปทั่ว

พูดถึงคนในตำบลเรื่องขี้เมาแล้วไม่มีใครไม่รู้จักพ่อเรา

ลักษณะเหมือนลำยองไม่มีผิด

เราดูละครทองเนื้อเก้าแล้ว เราร้องไห้หลายฉาก

ร้องไห้ที่วันเฉลิมเป็นเด็กกตัญญูต่อแม่หรือพ่อ

ไม่ว่า แม่จะขี้เมาหรือเป็นที่รังเกียจของชาวบ้านมากน้อยแค่ไหน แต่วันเฉลิมก็ไม่เคยทิ้งแม่หรือคิดอกตัญญู

หันกลับมาดูตัวเราแล้ว เราบาปเหลือเกิน เพราะเราเกลียดพ่อมาก ที่ขี้เหล้า เมายา

และไม่เคยมีพฤติกรรมเหมือนวันเฉลิมเลย เราทิ้งหรือปล่อยพ่อไว้ข้างทางด้วยซ้ำ

ซึ่งเราเองก็รู้ว่ามันบาปแค่ไหนที่ทำแบบนี้

แต่ตอนที่เราเป็นวัยรุ่นนะ เราอาจคิดเร็วหรือใจร้อนไปหน่อย

แต่เดียวนี้เราอยู่ห่างจากพ่อมากและพ่อก็ไม่ค่อยเมาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ทองเนื้อเก้า ทำให้เรากตัญญูมากขึ้นเลยทีเดียว