จากเด็กประถมธรรมดาๆคนนึง สอบติดมัธยมต้นห้องคิงของโรงเรียนนึงด้วยอันดับที่ดีพอสมควร ณ ตอนนั้น ก็พยายามเรียนไปเรื่อยๆ เกรดก็ 4.00 มาโดยตลอด ไม่มีจุดมุ่งหมายในชีวิตชัดเจน รู้เพียงว่าตัวเองชอบวาดรูป ชอบศิลปะและชอบเล่นดนตรี ก็เท่านั้น
  
พอขึ้นมัธยมปลาย ก็สอบได้ที่ 1(ร่วม)ของห้องวิทย์พิเศษ แต่เราไม่ได้เก่งขนาดนั้น เพราะคนที่ได้คะแนนเท่ากันอีกคนนึงไปเรียนที่มหิดลวิทย์แล้ว เราได้คะแนนสูงสุดคือภาษาอังกฤษซึ่งมันทำให้คะแนนรวมสูงขึ้นมาก

ตอนแรกก็คิดว่าเรียนไหว เพราะเนื้อหาเทอมแรกมันไม่หนักมาก ฟิสิกส์ ชีวะยังคงใช้พื้นฐานจาก ม.3 อยู่ ส่วนเคมีก็พอถูไถ ตกบ้างผ่านบ้าง แต่โดยรวมก็พอใช้ได้อยู่ วิชาที่เราทำได้ดีที่สุดคือ คณิตศาสตร์(มาจากความชอบ แล้วก็ไม่ต้องจำอะไรมาก แค่เข้าใจก็พอแล้ว) เกรดเฉลี่ยก็เหมือนเดิมคือ 4.00

พอขึ้นเทอมสอง ปัญหาเริ่มเกิดตรงที่ ปิดเทอมเราไม่ได้เรียนพิเศษวิชาอื่นนอกจากคณิต(เพราะติดค่าย สอวน ต้องไปเข้าค่าย 10 กว่าวัน) พอมาเรียนที่โรงเรียน เรื่องใหม่ๆ หนักๆ เริ่มเข้ามามากขึ้น ไหนจะตารางสอนที่แน่นแทบไม่มีเวลาพัก ไหนจะการบ้าน เวลาอ่านหนังสือแทบหาไม่ได้ ยิ่งเป็นคนมีปัญหาสุขภาพด้วยยิ่งแล้วใหญ่ จะนอนดึกตื่นเช้าแบบคนอื่นร่างกายก็ดันรับไม่ไหวซะอีก TwT แล้วช่วงนี้เราสอบตกแบบมาราธอนมาก คือสอบวิชาไหนคะแนนก็ร่วงหมด ไม่รู้เว่าเพราะเพื่อนอัพสปีดพัฒนาตัวเองหรือว่าเราที่ท้อหมดกำลังใจจะเรียนกันแน่

ปัญหาอีกอย่าง... เราไม่ชอบเรียนวิทย์สักนิด(จะสนใจหน่อยก็แค่ดาราศาสตร์)

เหนื่อยมากค่ะกับสิ่งที่เป็นอยู่ บางที่ก็อยากซิ่วไปเรียน ม.4 สายศิลป์-คำนวณให้มันรู้แล้วรู้รอด ตอนนี้รู้แล้วล่ะว่าการเลือกทางเดินชีวิตตามใจพ่อแม่มันทรมาณแค่ไหน ยิ่งมันเป็นสิ่งที่เราไม่ชอบแต่ถูกยัดเยียดเราก็ยิ่ง Anti ถูกมั้ย? TT