ทุกครั้งที่ตื่น..จะได้ยินเสียงเธอ …
“Morning ja, have a nice day na ja”

ตอนนั่งทำงาน..จะได้ยินเสียงเธอ …
“งานยุ่งมั้ยค่ะ..อย่าเครียดนะ ..เดี๋ยวหน้าแก่ไม่รู้ด้วย”

ก่อนพักเที่ยง..จะได้ยินเสียงเธอ …
“ทานอะไรเอ่ยวันนี้ ..ขอให้อร่อยนะจ๊ะ”

ก่อนเลิกงาน..จะได้ยินเสียงเธอ …
“เย็นนี้ติดธุระที่ไหนมั้ย? ทานข้าวเย็นด้วยกันนะคะ”

ตอนกลับบ้าน..จะได้ยินเสียงเธอ …
“ขับรถดีๆนะคะ ..ถึงแล้ว..กดมาบอกหน่อยนะ”

ทุกครั้งก่อนนอน..จะได้ยินเสียงเธอ …
“Good night and sweet dream na ja” ----------------------------------

นี่คือ..ความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่ง.. ที่ต้องการแสดงออก..กับชายที่รักของตน..
โดยที่ไม่ได้สนใจตัวเองว่า ..จะเหน็ดเหนื่อยขนาดไหน

ในอาทิตย์แรก … ผมรอคอยแต่..เวลาที่จะได้พูดคุยกับเธอ ..ไม่เป็นอันทำการทำงาน..
รอแต่เวลาที่จะได้เจอกัน.. หัวใจเริ่มพองโต

เดือนแรกผ่านไป … ความสนิทสนม..ทำให้เรารู้ใจกันมากขึ้น...
เรามีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกันและกัน.. คำสัญญาเกิดขึ้นมากมาย

3 เดือนผ่านไป … ผมเริ่มเปลี่ยนไป สิ่งที่เธอทำผมเริ่มเย็นชา มีแต่คำว่า เออ ว่าไง
มีอะไรอีกป่าว แค่นี้นะ … แต่เธอยังเหมือนเดิม

6 เดือนผ่านไป … ผมจำไม่ได้ว่า..ครั้งสุดท้ายที่โทรหาเธอเมื่อไหร่ … แต่เธอยังคงโทรหาผม..ทุกวัน

เดือนที่ 7 … เธอทวงถามสัญญา..ที่เราทั้งสองได้สัญญากันไว้ … รักนิรันดร์ของเรา..อยู่ที่ไหน?

ผมไม่รู้ว่า..เกิดอะไรขึ้นกับเรา.. นับวันยิ่งจะเข้าใกล้-วันที่เราต้องจากกัน.. ผมไม่รู้ว่า..ผมรักเธอหรือป่าว..หรือมีเธอไว้แก้เหงาเพียงครั้งคราว.. ไม่ได้แกล้งหลอก..เพื่อ..นกับเธอ..แล้วก็ทิ้งไป

แต่ทำไม..นับวันยิ่งเย็นชากับเธอ..ทั้งที่เธอแสนจะน่ารัก..และเอาใจเก่ง

ทุกวันนี้..เราไม่ได้เจอกันแล้ว ..เราห่างกันไปโดยอัตโนมัติ
เธอจากไป..ด้วยรอยยิ้มที่แสนหวาน..ผมยังจำได้ ..ผมมองจนเธอหายไปจากเบื้องหน้าผม.. ทำไมผมถึงรู้สึกเฉยๆได้

หนึ่งเดือนถัดมา …
ผมรู้สึกว่า..ผมได้สูญเสียบางอย่างไป..เป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่เลย..ก็ว่าได้

ไม่มีเสียงหวานๆ..คอยไต่ถามทุกข์สุข

ไม่มีเสียงหวานๆ..คอยเป็นห่วงเป็นใย

ไม่มีรอยยิ้มหวานๆ.. ตอนที่ผมอ่อนล้า

ไม่มีคำพูดจาที่เลิศเลอ.. ตอนที่หมดกำลังใจ

ไม่มีคนคอยเตือน ..ตอนที่ผมเกเร

ไม่มีคนคีบผักให้ ..ตอนผมกินสุกี้

ไม่มี ฯลฯ. …

และก็ไม่มีแล้ว..ผู้หญิงที่ยอมสละทุกอย่าง..เพื่อปกป้อง..ผู้ชายที่ไร้หัวใจ-อย่างผม.. ไม่มี…อีกแล้ว

ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอ..ที่ผมเห็นครั้งสุดท้าย
คงเป็นการแสร้งทำของเธอ..เพื่อให้ผมรู้ว่า..เธอเข้มแข็งพอ-ที่จะเดินจากผมไป ..แต่ข้างในจิตใจของเธอ..คงถูกความเย็นชาของผม..ทำลายจนแหลกเหลว..แทบไม่เหลือชิ้นดีแล้ว

"ผมทำอย่างงั้นไป..ได้ยังไง?"

เวลาผ่านไป..เธอเริ่มจะเข้มแข็งขึ้น ..แต่ผมกลับเริ่มอ่อนแอลง
การกระทำหลายๆอย่าง..มันยังวนเวียนอยู่ในหัว..

ความรู้สึกผิด..เกิดขึ้นมากมาย
อยากจะพูดขอโทษกับเธอสักพันครั้ง..เพื่อให้ทุกอย่าง..กลับมาเหมือนเดิม …
แต่มันคงเป็นไปไม่ได้.. ผมได้สูญเสีย..สิ่งที่มีค่าที่สุดไปแล้ว

คงจะรู้สึกดีขึ้นไม่น้อยเลย.. ถ้าตอนนี้..เธอมาอยู่ในอ้อมกอดของผม แต่มันสายไปซะแล้ว

ความรัก..มันละเอียดอ่อน..เกินกว่าที่จะให้ใครคนใดคนหนึ่ง..ดูแลรักษาหรือรับผิดชอบ


ความรักเป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่สุดในโลก เป็นแรงผลักดันให้คนเราทำได้ทุกอย่างขอแค่เรามีนั้นมีรัก
แต่คนเรานี้ก็แปลกถ้าได้รับอะำไรมากเกินไปก็มักจะเบื่อ มักจะไม่สนใจใยดี แต่พอมันหายไปจริงๆ
คนเราก็จะมาคิดถึง มาเศร้าเสียใจ โหยหา.....


ที่มา ; http://www.pantown.com/board.php?id=9908&area=4&name=board5&topic=213&action=view