คือ มีช่วงหนึ่งที่เราค่อนข้างเสียหลักจากความรักที่เกิดขึ้น ตอนนั้นคิดอะไรไม่ออกจริงๆ ค่ะ พึ่งพาคนก็ไม่มี ใครเตือนอะไรก็ไม่ฟัง คิดแต่ทำอย่างไรเค้าจะกลับมา และอยากมีลูกเป็นแทนของเค้า จึงได้ไปบนบานตามที่ต่างๆ เช่น ศาลหลักเมือง วัดพระแก้ว วัดระฆัง วัดโสธร ศาลพระพรหมแยกราชประสงค์ ฯลฯ จนผ่านมาถึงเวลาปัจจุบัน และเวลาก็เยียวยารักษาตนเอง ประกอบกับที่ช่วงหลังมาทางธรรมะ ฟังเทสนาธรรมบ้าง สวดมนต์บ้าง พยายามที่จะปล่อยวางให้ได้บ้าง ก็ค่อยดีๆ ขึ้น และพอจะยอบรับความไม่สมหวังครั้งนี้ได้แล้ว

ตอนนี้มานั่งนึกถึงสิ่งที่ได้กระทำไป ไปบนบานมาหลายที่ ถึงไม่ได้เป็นจริง แต่รู้สึกติดในใจ ควรจะไปทำตามคำบนที่ได้ขอไว้ไหมคะ

เรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับความเชื่อ เราเข้าใจและแยกแยะได้ถึงเหตุและผลระหว่างความเป็นจริงและความคาดหวัง เพียงแต่ในช่วงเวลานั้น รู้สึกเสียศูนย์ จนคิดอะไรไม่ออกจริงๆ ค่ะ