เรื่องมีอยู่ว่า เราคบกับแฟนตั้งแต่ ปี 40 จนถึงเมื่อเดือนก่อน แฟนเราถามถ้าเขาจะกลับบ้าน ไปแต่งกับคนอื่น เราจะอยู่ได้ไหม
แฟนเราเป็นคนใต้ ส่วนเราเป็นคนอีสาน บ้านเรามีกิจการส่วนตัว มีพี่น้องแค่สองคน บ้านเขาทำสวนยาง มีพี่น้อง 7 คน เขามาเรียนและทำงานที่กรุงเทพ เราก็เรียนจบทำงานที่กรุงเทพ กลับไปชวยดูแลกิจการบ้าง เราคบกับเขามาตั้งแต่ม.6 ใจก็หวังว่าเขาจะไปกับเรา เพื่อสานต่อกิจการของพ่อแม่
ที่ผ่านมา เขาไม่เคยนอกใจ ไม่มีปัญหาเรื่องกันพนัน ไม่กินเหล้า ไม่เที่ยว แม้ไม่หล่อ แต่เราก็คิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่ดีคนนึง ปัญหามีอยู่แค่ เรารู้สึกว่าเขาเป็นคนเชื่องช้า ไม่กระตือรือร้น อะไร อาจเป็นเพราะวิถีชีวิตของคนทำไร่ แต่บ้านเราทุกอยางต้องเร็วไว้ก่อน เพราะอาจเสียโอกาสได้
เราคบกันโดยไม่ผูกมัดกัน ให้โอกาสทั้งสองฝ่ายเผื่อใครเจอคนที่เหมาะสม แต่เราก็มีแค่กันและกัน เราไม่เคยบอกพ่อแม่เราว่าคบกับเขา เพราะเขาไม่เคยแสดงว่าพร้อมจะไปอยู่กับเรา แต่เขาบอกเรื่องเราทุกอย่างกับ่พอแม่เขา
จนเมื่อเดือนก่อนเขากลับบ้าน พอขึ้นมากรุงเทพ เขาก็เอ่ยขึ้นมา เขาบอกกับเราว่า พ่อแม่อยากให้กลับไปอยูบ้าน บอกว่าเรากับเขาห่างกันเกินไป ถ้าพ่อแม่ฝ่ายใดป่วยจะดูแลลำบาก (สิ่งที่เราคิดครั้งแรก ทำไมล่ะ ก็เขามีลูกตั้งหลายคน แบ่งมาสักคนไม่ได้เหรอ) เขาบอกว่าแม่เขาป่วยมาก ต้องผ่าตัดเอาถุงน้ำดีออก เขาอยากกลับไปดูแลแม่ พ่อเขาก็ซื้อที่ไว้ให้ 34ไร่ น้องสะใภ้ก็แนะนำเพื่อนหญิงให้รู้จัก จะไปกลางปีหน้า
เราก็บอกว่าเราอยู่ได้ อนาคตของเธอเราจะขวางทำไม เพียงแต่เราอายุมากแล้ว จะหาใหม่คงไมใชเรื่องง่ายก็คงจะไม่ต้องแต่งงานแล้วล่ะ ชีวิตนี้
เรากลับไปบ้านพ่อแม่ 2อาทิตย์ พอกลับขึ้นมา เขาก็บอกว่า เขาคุยกับผู้หญิงคนนั้นบ้างแล้ว เขาไม่เคยโทรไป ผู้หญิงเขาเป็นฝ่ายโทรมาเอง เราก็รับฟังเฉยๆ แต่มันก็เจ็บปวดนะ จนเมื่อวาน ผู้หญิงคนนั้น ก็โทรมาอีก เขาก็คุยต่อหน้าเรา ไม่ปิดบัง แรกๆ เราก็ทนได้ จนสักพักมันไม่ไหว เราขึ้นมาร้องไห้คนเดียว เขาคุยกันถูกคอ และคุยกันนานมาก กว่าที่เขาจะวางสายแล้วมาหาเรา ก็นานโข
เขาเห็นเราร้องไห้ เขาก็บอกว่า จริงๆแล้วเขาเป็นห่วงเรา ไม่อยากไปเหมือนกัน เรื่องผู้หญิงคนนั้นเขาก็เฉยๆ แต่เขาอยากกลับไปดูแลแม่ เขาก็ร้องไห้กับเรา เลยทำไห้เรารู้ว่าเขาเองก็รักเรามาก แต่ก็นั่นแหละ ผู้หญิงคนนั้นคงไม่ปล่อยหรอก เพราะเขาก็ขึ้นเลข 3 แล้ว คงไม่อยากพลาดอีก
เราบอกกับเขา ว่าไปเถอะ ไปดูแลแม่ บวชให้แม่ซะ ถ้ามีวาสนาเป็นคู่กันจริงๆ คงได้กับมาเจอกันอีก แต่ถ้าเขาแต่งงานไปก็คงหมดเวรหมดกรรมกัน
แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าตัวเราเองจะทนได้แค่ไหน เมื่อถึงวันที่ต้องจากกันจริงๆ T-T
เมื่อคนรักจะจากไป
แฟนเราเป็นคนใต้ ส่วนเราเป็นคนอีสาน บ้านเรามีกิจการส่วนตัว มีพี่น้องแค่สองคน บ้านเขาทำสวนยาง มีพี่น้อง 7 คน เขามาเรียนและทำงานที่กรุงเทพ เราก็เรียนจบทำงานที่กรุงเทพ กลับไปชวยดูแลกิจการบ้าง เราคบกับเขามาตั้งแต่ม.6 ใจก็หวังว่าเขาจะไปกับเรา เพื่อสานต่อกิจการของพ่อแม่
ที่ผ่านมา เขาไม่เคยนอกใจ ไม่มีปัญหาเรื่องกันพนัน ไม่กินเหล้า ไม่เที่ยว แม้ไม่หล่อ แต่เราก็คิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่ดีคนนึง ปัญหามีอยู่แค่ เรารู้สึกว่าเขาเป็นคนเชื่องช้า ไม่กระตือรือร้น อะไร อาจเป็นเพราะวิถีชีวิตของคนทำไร่ แต่บ้านเราทุกอยางต้องเร็วไว้ก่อน เพราะอาจเสียโอกาสได้
เราคบกันโดยไม่ผูกมัดกัน ให้โอกาสทั้งสองฝ่ายเผื่อใครเจอคนที่เหมาะสม แต่เราก็มีแค่กันและกัน เราไม่เคยบอกพ่อแม่เราว่าคบกับเขา เพราะเขาไม่เคยแสดงว่าพร้อมจะไปอยู่กับเรา แต่เขาบอกเรื่องเราทุกอย่างกับ่พอแม่เขา
จนเมื่อเดือนก่อนเขากลับบ้าน พอขึ้นมากรุงเทพ เขาก็เอ่ยขึ้นมา เขาบอกกับเราว่า พ่อแม่อยากให้กลับไปอยูบ้าน บอกว่าเรากับเขาห่างกันเกินไป ถ้าพ่อแม่ฝ่ายใดป่วยจะดูแลลำบาก (สิ่งที่เราคิดครั้งแรก ทำไมล่ะ ก็เขามีลูกตั้งหลายคน แบ่งมาสักคนไม่ได้เหรอ) เขาบอกว่าแม่เขาป่วยมาก ต้องผ่าตัดเอาถุงน้ำดีออก เขาอยากกลับไปดูแลแม่ พ่อเขาก็ซื้อที่ไว้ให้ 34ไร่ น้องสะใภ้ก็แนะนำเพื่อนหญิงให้รู้จัก จะไปกลางปีหน้า
เราก็บอกว่าเราอยู่ได้ อนาคตของเธอเราจะขวางทำไม เพียงแต่เราอายุมากแล้ว จะหาใหม่คงไมใชเรื่องง่ายก็คงจะไม่ต้องแต่งงานแล้วล่ะ ชีวิตนี้
เรากลับไปบ้านพ่อแม่ 2อาทิตย์ พอกลับขึ้นมา เขาก็บอกว่า เขาคุยกับผู้หญิงคนนั้นบ้างแล้ว เขาไม่เคยโทรไป ผู้หญิงเขาเป็นฝ่ายโทรมาเอง เราก็รับฟังเฉยๆ แต่มันก็เจ็บปวดนะ จนเมื่อวาน ผู้หญิงคนนั้น ก็โทรมาอีก เขาก็คุยต่อหน้าเรา ไม่ปิดบัง แรกๆ เราก็ทนได้ จนสักพักมันไม่ไหว เราขึ้นมาร้องไห้คนเดียว เขาคุยกันถูกคอ และคุยกันนานมาก กว่าที่เขาจะวางสายแล้วมาหาเรา ก็นานโข
เขาเห็นเราร้องไห้ เขาก็บอกว่า จริงๆแล้วเขาเป็นห่วงเรา ไม่อยากไปเหมือนกัน เรื่องผู้หญิงคนนั้นเขาก็เฉยๆ แต่เขาอยากกลับไปดูแลแม่ เขาก็ร้องไห้กับเรา เลยทำไห้เรารู้ว่าเขาเองก็รักเรามาก แต่ก็นั่นแหละ ผู้หญิงคนนั้นคงไม่ปล่อยหรอก เพราะเขาก็ขึ้นเลข 3 แล้ว คงไม่อยากพลาดอีก
เราบอกกับเขา ว่าไปเถอะ ไปดูแลแม่ บวชให้แม่ซะ ถ้ามีวาสนาเป็นคู่กันจริงๆ คงได้กับมาเจอกันอีก แต่ถ้าเขาแต่งงานไปก็คงหมดเวรหมดกรรมกัน
แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าตัวเราเองจะทนได้แค่ไหน เมื่อถึงวันที่ต้องจากกันจริงๆ T-T