ไม่เคยตั้งกระทู้ในนี้เลยครั้งแรกที่ทำอะไรผิดก็ขอโทษด้วยนะ
ต้องบอกก่อนว่าเราเป็นลูกคนเล็กเป็นผู้หญิงมีพี่ชาย1คนคือครอบครัวเราอยู่กัน4คน
ตั้งแต่เราจำความได้เราไม่ใช่คนที่เรียกว่าเก่งตอนประถมเราก็ตกบ่อยพอขึ้นม.ต้นเราก็ยังมีสอบตกบ้าง
อาจารย์เรียกไปคุยบ้างเป้นแบบนี้จนถึงมหาลัยเรารู้ว่ามันแย่นะ
ประถมเราจะติดอยู่กับห้องพยายาม ไม่ค่อยได้ทำการบ้านเลยทำให้ตกบ่อย
พอม.ต้นถ้าจำไม่ผิดเราเริ่มได้ยินพ่อด่าว่า เราอ่ะโง่ ช่วงม.ต้นเรารุ้สึกเป้นช่วงที่เหมือนจะไม่มีเพื่อนเลย
ตอนเลิกเรียนเราไม่มีสิทธิ์ได้ไปเลยเราเคยขอพ่อคือโทรไปพ่อก็จะถามว่าไปทำไมและก็ไม่ฟังเราแล้วก็ไม่ให้ไป
เขามักจะกำหนดชีวิตเราว่าต้องทำแบบนี้ห้ามไปเที่ยวเราได้แต่ไปเรียนกลับบ้าน แม้แต่ไปเดินเล่นในห้างกับเพื่อนก็ไม่เคย
จนม.ปลายเริ่มกลับบ้านเองเป็นหลักตอน ม.ต้นพ่อไปรับพอม.ปลายเราก็เริ่มไปเที่ยวมากขึ้นแต่ไม่บ่อยส่วนใหญ่ที่ไปคือเพราะต้องไปเก็บข้อมูลทำงานส่งอาจารย์เราจะไปเป็นกลุ่มๆ
เริ่มได้ใช้ชีวิตแบบทั่วไปบ้างแต่ทุกครั้งที่ไปเขาจะโทรตามแทบตลอดเวลาพ่อหกโมงเรายังไม่กลับเขาก้จะโทรตาม
อยู่ไหน?ทำไรยังไม่กลับ? เสียงแบบตะคอกบางครั้งเราพึ่งทำงานเสร็จบางครั้งก็รอรถเพราะรถเมล์ที่จะเข้าหมู่บ้านมีสายเดียว
เราก็ยังไม่รู้สึกอะไรเท่าไร แต่ปัญหาตอนม.ปลายคือเราดองวิชาที่ตกไว้ไม่ยอมไปซ่อม เลยจบลำบากกว่าเขาสุดท้ายเราก็ไปตามซ่อมจนหมดจบด้วยเกรดเน่าสมกับที่ทำไว้
พอเขามหาลัย(ลืมบอกไปว่าพ่อ ก็ยังด่าว่าเราโง่อยู่แม่มักจะเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนข้างบ้านบ้างว่าทำไมไม่ดูลูกคนอื่นสิเขาทำงานบ้าน
ไม่ได้อยู่บ้านไร้ประโยชน์แบบเราเราไม่ชอบทำงานบ้านเท่าไร)พอเข้ามหาลัยได้เราก็พยายามปรับเปลี่ยนพยายามส่งงานแต่มหาลัยงานมันคะแนนน้อยบางวิชาก็ไม่มีงานให้ส่งมีแต่สอบๆ
เราก็พยายามให้เพื่อนที่เก่งๆติว หลายครั้งที่เรากับเพื่อนเรียกกันไปติวที่มหาลัย แต่ด้วยความจำไม่ค่อยดี+เวลาเราตื่นเต้นหรือกลัวอะไรเราจะรน
พอเริ่มรนเราจะเริ่มคิดมากพอคิดมากเราจะทำพัง
แต่พ่อแม่เราพอมีFมาตัวนึงเขาก็หาว่าเราสักเอาแต่คิดจะเที่ยวเล่นไม่รู้จักให้เพื่อนติวไม่รู้จักอ่านหนังสือ ไม่รุ้จักทำงานส่ง เราทำแล้วทุกอย่าง
Fส่วนใหญ่มาจากวิชาคำนวนเราโง่คำนวนมาถึงมากที่สุด พอเราจะอธิบายให้เขาเข้าใจในหลายๆเรื่องเขาก็หาว่าเถียงบ้างล่ะ
บอกว่าเขาเลี้ยงเรามาทำไมจะไม่รู้ว่าเราเป้นยังไงบ้างล่ะ ไม่ก็บอกว่า เขาเป้นผู้ใหญ่อาบนํ้าร้อนมาก่อนทุกครั้งที่เราจะอธิบายอะไรก็ตามเขาจะไม่รับฟังและคิดว่าเรามันไร้สาระไม่มีเหตุผล
อะไรที่เราไม่ได้ทำพอเราบอกไปว่าไม่ได้ทำเขาก็ด่าว่าไม่ต้องมาเถียงถึงจะไม่ผิดก็คิดอยู่ในใจห้ามเถียงแต่พอเราเงียบไม่เถียงเขาก็เก็บเรื่องแย่ๆของเราเอาไว้ด่าใหม่เรื่อยๆเรื่องตั้งแต่ประถมเขาก็ยังเอามาด่า
สุดท้ายเราก็เรียนไม่จบโดนไทน์ออกมาเรากินไม่นอนไม่หลับเป้นอาทิตย์ไม่รุ้จะบอกเขาไงดีตอนนั้นเราเจ็บมากด้วยพอเขารู้อย่างที่คาด ทั้งพี่
ทั้งพ่อแม่ทล่มด่าเรา และทุกวันนี้เขาก้ยังด่าบอกว่า ยังไม่สำนึกเรียนก็เรียนไม่จบ ไม่ใช่เขาไม่เคยเห็นเราร้องไห้ตอนนั้นทะเลาะกันหนักมากจนเราไม่ไหวเราร้องไห้แบบหนักมาก
เราบอกเขาไปว่าไม่ใช่ว่าไม่เสียใจไม่ใช่แค่ไม่รู้สึกเราจำได้ประมาณนี้เพราะเราใส่เยอะมาก
มันเหมือนกับคนที่เก้บอะไรมาเยอะๆแล้วไม่ได้พูดหรือระบายมาถึงจุดๆหนึ่งมันก็ระเบิดออก
แต่เขาก็ยังไม่ค่อยฟังเขาก็ยังมองว่าเราเป้นเด็กเลว เด็กเกเร ไม่เอาไหนทั้งๆที่ตอนนี้อายุ22จะ23แล้ว ผับไม่เข้า
ไม่เคยกลับเกินสาม-สี่ทุ่มไม่ค่อยไปไหนเพราะรอกลับไปเรียนใหม่
แต่ระหว่างที่เราไม่เรียนเราก็อยู่บ้านสักพักนึงเราก็คุยกับเพื่อนจะไปเรียนรามแต่พอเราบอกเขาพี่ชายเราบอกว่า
จะเรียนรามอย่างเดียวไม่ได้ต้องทำงานด้วย และเขาก็บอกพ่อแม่ไม่ให้ส่งเราเรียนรามแต่พ่อยอมจ่ายค่าเรียนแค่เทอมแรกให้
เขาบอกว่าต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเท่านั้นเพราะหลังจากนี้เขาจะไม่ให้พ่อแม่เราส่งเราต่อ
จนเราไปสมัครทำงานโรงหนังเราไปฝึกงานอยู่3-4วันไม่ได้เงินจนเขารับเราเข้าทำงาน แต่เราก็ไม่ได้ทำเพราะพี่ชายเราบอกว่า
คิดจะยืนฉีดตั๋วไร้อนาคตจนวันตายหรือไง
แล้วมันต้องส่งเอกสารเพื่อเข้าทำงานได้เงินเดือนแล้วสุดท้ายก็ต้องโทรไปบอกเขาว่าไม่ทำ
จนเรากับเพื่อนสนิทม.ปลายพากันเดินไปหางานในห้างจนเจอร้านขายขนมปังเราก็เลยไปสมัครไว้
แต่พอกลับมาเขารู้เขาก็ไม่ให้ทำอีกเขาบอกว่างานห้างมันไร้อนาคตเขาอยากให้เราทำงานบริษัท เท่านั้นแต่วุฒิเราแค่ม.6เท่านั้นเราเคยหาแล้วแต่มันยากที่จะรับ
พอเราเข้าไปทำช่วงแรกก็พอมีเวลาอ่านหนังสือบ้างแต่หลังจากนั้นเราต้องทำทั้งOTเวลางานเรามีสองรอบ
9โมงถึงหกโมงเย็น
และก็บ่ายโมงถึงห้างปิด
บางวันก็ต้องยิงยาว9โมงถึง4ทุ่มแล้วกว่าจะเก็บร้านอะไรอีกถึงบ้านก็ห้าทุ่ม
เบรคได้แค่ชั่วโมงเดียว เราทำงี้เกือบๆจะ1ปี
เราทำงาน6วันหยุดวันเดียวซึ่งจะสรุปได้ว่า15วันเราจะได้หยุด2วันเท่านั้นสองเดือนแรกช่วงวันที่1-15เราได้หยุดแค่วันเดียวและวันที่หยุดส่วนใหญ่จะเป้นช่วงๆจะ13 14 15 เพราะเขาตัดวันที่15เป็นแบบนี้อยู่สองเดือน
เราแทบจะไม่ค่อยได้อยู่บ้านเหมือนแต่มานอนแล้วก็ไปทำงาน
บางวันเลิก4ทุ่มวันต่อมาเข้างาน9โมงบางทีก็หน้านั้นก็มีทำOT
ทำให้เราไม่มีเวลาแม้แต่จะอ่าน วันหยุดวันเดียวของเราบางทีเขาก็โทรมาจามให้ไปเคลียเอกสารที่ร้าน
เราทำอย่างนั้จะเกือบครบปี แต่ระหว่างนั้นเรามีปัญหาอะไรอยากจะปรึกษาหรือระบายกับพ่อแม่เขาก็บอกว่า
มันไม่มีความอดทนโน่นนี้นั้น
เขาบอกว่าเรามันเด็กไร้สาระไปวัน ความอดทนตํ่า เราได้วันละ300 แต่ทำงานเหมือนเมเนเจอร์ทั้งๆที่เราเป้นแค่พนักงานบางทีดราก้ต้องไปติดต่อคนโน่นคนนี้เรียกว่าทำทุกอย่าง ยกเว้นคิดเงินเดือนให้พนักงานด้วยกัน
เราโดนทั้งหัวหน้าใหญ่ด่าทั้งที่บ้านก็ค่อยกดดัน พอเราอยากพูดบ้าง เขาก็ชอบตัดบทว่าไม่ต้องมาพูดเรื่องที่ทำงานบ้างก็บอกเราโตแล้วน่าจะคิดเองได้ในทางกลับกันพี่ชายเอาเรื่องที่ทำงานมาพูดเขากับฟัง
เขาชอบคิดว่าเราทำอะไรไร้เหตุผลไร้สมองอยู่เสมอๆแม้กระทั่งตอนทำงานเงินเดือนทุกเดือนเขาจะกำหนดว่าเราใช้ได้แค่ไหน
ต้องเก้บแค่ไหนเราได้เงินเดือนรวมโอทีได้หมื่นกว่า
แต่ที่เราได้ใช้จริงคือ3000กว่าๆต่อเดือน พอในเดือนไหนที่เราซื้อของนอกเหนือจากซื้อข้าวกินเขาก็ด่าหาว่าใช้จ่ายไร้สาระ
เราเลยรู้สึกว่าทำไมเราไม่มีสิทธิ์จะคิดเองได้ เรื่องบังคับเก้บเงินเราว่าก็ดีเราจะได้มีเงินเก็บแต่เงิน3000กว่าที่เหลือเราขอคิดเองได้ไหมว่าจะใช้ยังไง แต่เขาไม่ให้เราคิดอะไรเองต้องกำหนดทั้งพี่ทั้งพ่อทั้งแม่เขาบอกว่าเราเป้นพวกเอาตัวเองไม่รอดโน่นนี้นั้น
จนตอนนี้เขาก้ยังเอาเรื่องแย่ๆเรื่องโดนไทน์มาด่าซํ้าเรื่องโดนเพื่อนขโมยของมาด่า
(เรามีเพื่อนคนนึงคบกันตั้งแต่ม.ปลายช่วงนั้นเราปี1-2เราเรียนคอมแล้วเพื่อนคนนี้มานอนบ้านเราก็ให้มาเพราะเคยมาบ่อยแต่วันนั้นมันกับขโมยโน็ตบุ๊คกับมือถือเราไปในตอนเช้า)เขาก็เอามาด่าเป้นไงล่ะไว้ใจเพื่อน เขาเคยบอกเพื่อนอ่ะนไม่จำเป้นต้องไปยุ่งมากตัดได้ตัดไปทุกวันนี้เราเลยกลายเป้นเพื่อนน้อยมากกกเพราะเวลาเราจะนัดไปสังสรรค์เขาก็ด่า ไปทำไม เพื่อนมันให้
-หรอ โน่นนี้นั้น
ตอนทำงานเราก็ไม่ได้ไปไหนเลยนอกจากทำงานอยู่บ้าน บางวันเราเลิกเร็วหน่อยเราก็อยากเดินเที่ยวเขาก็โทรตามบางวันไม่มีบอกอะไรเลยโผล่เขามารับเลยไม่โทรถามด้วยว่านัดใครไหม
ดขาถือว่าเราทำงานเสร้จจะต้องกลับบ้านในความคิดเราเหมือนเขาคิดว่า คุณไม่มีสิทธิ์ไปเที่ยวไหนแม้กระทั่งนั่งคุยกับเพื่อนที่ทำงานในร้านตัวเอง
เขาถามว่าจะไปคุยกับเขาทำไม
เขาบังคับแทบทุกอย่างตอนนี้เราออกมาจากทำงานแล้วอยู่ในระหว่างสอบแกทแพทเข้ามหาลัย เพราะเกรดเราไม่ถึง2.50เราเลยสอบตรงไม่ได้
เขาก็ไม่ให้เรียนมหาลัยเปิดทุกวันนี้เราก็ใช้เงินเก่าที่เก็บไว้ตอนทำงงานมาใช้ส่วนใหญ่เราจะอยู่บ้านทำงานบ้านอย่างที่เขาอยากให้ทำ ซักผ้า หุงข้าง ล้างจาน บางวันก็ไปซื้อกับข้าวด้วยแต่น้อย ทำงานบ้านเท่าที่จะทำได้
เขาก็ยังบอกเราว่าอยู่บ้านไร้ประโยชน์ในขนาดที่พี่เราไม่ทำงานบ้านวันหยุดก็นอนเล่นคอมอยู่ข้างบนแทบจะไม่เคยเห้นหัวเลย
ล้างจานก็ไม่ทำ พอแม่ใช้ก็บอกขี้เกียจแม่ก็ไม่ว่าอะไร แต่ถ้าเราพูดแบบพี่เราจะโดนด่าแบบงัดทุกเรื่องมาด่า เขาเคยด่าเราว่า
เกิดมาทำไม เกิดมาก็เสียชาติเกิดทุกวันนี้คำนี้ยังตามหลอกหลอนเราและมันเคยเป้นสาเหตุให้เราผูกคอตายแต่พ่อแม่เราไม่รุ้ไม่มีใครรู้ว่า
เราพยายามฆ่าตัวตายบ่อยแค่ไหน เรารู้สึกว่า เราเกิดมาทำไมพ่อแม่ยังไม่ต้องการเลย เราเคยแม้กระทั่งด่าตัวเองว่า เศษสวะอย่าง
ตายไปเหอะ
เราไม่มีแม้แต่คนที่จะคอยให้คำแนะนำเราอยากให้เขาฟังเราบ้างเหตุผลเราอาจจะไม่ดีที่สุด
เพียงเพราะเริ่องแย่ๆในอดีตเราอยากปรับปรุงตัวพอทำดีเราก็อยากได้คำชมบ้างแต่พอเราทำดีเขาก็มองผ่าน พอพลาดมาก็ด่าแล้วก็งัดเรื่องทุกเรื่องมาด่าใหม่ ชอบเขาคนโน่นคนนี้มาพูดเปรียบเทียบเรา
บางทีมันก็เหนื่อยอ่ะ เราฝันว่าอยากมีรถพวกแบบสองประตูมันค่อนข้างแพงเขาก็บอกคิดอะไรที่มันทำได้หน่อยพูดทำนองว่าเราไม่มีทางทำได้หรอก
ไม่ว่าเราอยากจะทำอะไรเขาก็มองว่ามันไม่มีเหตุผลไร้สาระ เป้นไปไม่ได้(ไม่ใช่เราคิดเองเขาพูดเลยว่า)
จริงๆมันมีหลายเรื่องที่เราจำได้บ้างไม่ได้
เลยอยากถามเพื่อนว่าถ้าเป็นเพื่อนจะทำไงต่อไปดี
เรารุ้สึกท้อมากรู้สึกเวลาล้มหน่อยพ่อแม่พี่ก็คอยซํ้าเติมญาติพี่น้องก้คอยด่าจนเรายิ่งกว่ารุ้สึกแย่แล้ว
เขาชอบด่าอยู่ว่างๆทำไมไม่ได้นั่งคิดว่าจะเรียนหรือจะทำยังไงวันๆเอาแต่เล่น แค่เราจับคอมก็คือนั่งเล่นแล้วบางทีเรานั่งอ่านบทความ
อ่านข่าวโน่นนี้นั้นเราไม่ค่อยชอบเล่นเกมส์น้อยที่จะเล่นบางทีก้คุยกับเพื่อน
นั่งแต่งภาพ ตัดต่อ ทำซับ พยายามแปลภาษาอังกฤษ
เรารุ้สึกแค่ว่าเขาอยากให้เราเก่งเหมือนรุ้คนอื่นเพื่อที่จะได้เอาไปคุยกับบ้านอื่นได้เพราะเขาชอบด่าว่า
ไม่อายคนอื่นบ้างหรอเวลาเราทำผิด
ปล.พี่ชายเราพูดอะไรเขาจะเชื่อทุกคำพูด
ปล.1 ในทางกลับกันเขาจะไม่เชื่อที่เราพูด
ถ้ากระทู้นี้รกก็ขออภัยนะค่ะ
ไม่ไหวจริง
ทำไมผู้ใหญ่ถึงชอบหาว่าเราเถียง ทำไมชอบเอาเรื่องแย่ๆของเด็กในอดีตมาด่าซํ้า?(ระบาย)
ต้องบอกก่อนว่าเราเป็นลูกคนเล็กเป็นผู้หญิงมีพี่ชาย1คนคือครอบครัวเราอยู่กัน4คน
ตั้งแต่เราจำความได้เราไม่ใช่คนที่เรียกว่าเก่งตอนประถมเราก็ตกบ่อยพอขึ้นม.ต้นเราก็ยังมีสอบตกบ้าง
อาจารย์เรียกไปคุยบ้างเป้นแบบนี้จนถึงมหาลัยเรารู้ว่ามันแย่นะ
ประถมเราจะติดอยู่กับห้องพยายาม ไม่ค่อยได้ทำการบ้านเลยทำให้ตกบ่อย
พอม.ต้นถ้าจำไม่ผิดเราเริ่มได้ยินพ่อด่าว่า เราอ่ะโง่ ช่วงม.ต้นเรารุ้สึกเป้นช่วงที่เหมือนจะไม่มีเพื่อนเลย
ตอนเลิกเรียนเราไม่มีสิทธิ์ได้ไปเลยเราเคยขอพ่อคือโทรไปพ่อก็จะถามว่าไปทำไมและก็ไม่ฟังเราแล้วก็ไม่ให้ไป
เขามักจะกำหนดชีวิตเราว่าต้องทำแบบนี้ห้ามไปเที่ยวเราได้แต่ไปเรียนกลับบ้าน แม้แต่ไปเดินเล่นในห้างกับเพื่อนก็ไม่เคย
จนม.ปลายเริ่มกลับบ้านเองเป็นหลักตอน ม.ต้นพ่อไปรับพอม.ปลายเราก็เริ่มไปเที่ยวมากขึ้นแต่ไม่บ่อยส่วนใหญ่ที่ไปคือเพราะต้องไปเก็บข้อมูลทำงานส่งอาจารย์เราจะไปเป็นกลุ่มๆ
เริ่มได้ใช้ชีวิตแบบทั่วไปบ้างแต่ทุกครั้งที่ไปเขาจะโทรตามแทบตลอดเวลาพ่อหกโมงเรายังไม่กลับเขาก้จะโทรตาม
อยู่ไหน?ทำไรยังไม่กลับ? เสียงแบบตะคอกบางครั้งเราพึ่งทำงานเสร็จบางครั้งก็รอรถเพราะรถเมล์ที่จะเข้าหมู่บ้านมีสายเดียว
เราก็ยังไม่รู้สึกอะไรเท่าไร แต่ปัญหาตอนม.ปลายคือเราดองวิชาที่ตกไว้ไม่ยอมไปซ่อม เลยจบลำบากกว่าเขาสุดท้ายเราก็ไปตามซ่อมจนหมดจบด้วยเกรดเน่าสมกับที่ทำไว้
พอเขามหาลัย(ลืมบอกไปว่าพ่อ ก็ยังด่าว่าเราโง่อยู่แม่มักจะเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนข้างบ้านบ้างว่าทำไมไม่ดูลูกคนอื่นสิเขาทำงานบ้าน
ไม่ได้อยู่บ้านไร้ประโยชน์แบบเราเราไม่ชอบทำงานบ้านเท่าไร)พอเข้ามหาลัยได้เราก็พยายามปรับเปลี่ยนพยายามส่งงานแต่มหาลัยงานมันคะแนนน้อยบางวิชาก็ไม่มีงานให้ส่งมีแต่สอบๆ
เราก็พยายามให้เพื่อนที่เก่งๆติว หลายครั้งที่เรากับเพื่อนเรียกกันไปติวที่มหาลัย แต่ด้วยความจำไม่ค่อยดี+เวลาเราตื่นเต้นหรือกลัวอะไรเราจะรน
พอเริ่มรนเราจะเริ่มคิดมากพอคิดมากเราจะทำพัง
แต่พ่อแม่เราพอมีFมาตัวนึงเขาก็หาว่าเราสักเอาแต่คิดจะเที่ยวเล่นไม่รู้จักให้เพื่อนติวไม่รู้จักอ่านหนังสือ ไม่รุ้จักทำงานส่ง เราทำแล้วทุกอย่าง
Fส่วนใหญ่มาจากวิชาคำนวนเราโง่คำนวนมาถึงมากที่สุด พอเราจะอธิบายให้เขาเข้าใจในหลายๆเรื่องเขาก็หาว่าเถียงบ้างล่ะ
บอกว่าเขาเลี้ยงเรามาทำไมจะไม่รู้ว่าเราเป้นยังไงบ้างล่ะ ไม่ก็บอกว่า เขาเป้นผู้ใหญ่อาบนํ้าร้อนมาก่อนทุกครั้งที่เราจะอธิบายอะไรก็ตามเขาจะไม่รับฟังและคิดว่าเรามันไร้สาระไม่มีเหตุผล
อะไรที่เราไม่ได้ทำพอเราบอกไปว่าไม่ได้ทำเขาก็ด่าว่าไม่ต้องมาเถียงถึงจะไม่ผิดก็คิดอยู่ในใจห้ามเถียงแต่พอเราเงียบไม่เถียงเขาก็เก็บเรื่องแย่ๆของเราเอาไว้ด่าใหม่เรื่อยๆเรื่องตั้งแต่ประถมเขาก็ยังเอามาด่า
สุดท้ายเราก็เรียนไม่จบโดนไทน์ออกมาเรากินไม่นอนไม่หลับเป้นอาทิตย์ไม่รุ้จะบอกเขาไงดีตอนนั้นเราเจ็บมากด้วยพอเขารู้อย่างที่คาด ทั้งพี่
ทั้งพ่อแม่ทล่มด่าเรา และทุกวันนี้เขาก้ยังด่าบอกว่า ยังไม่สำนึกเรียนก็เรียนไม่จบ ไม่ใช่เขาไม่เคยเห็นเราร้องไห้ตอนนั้นทะเลาะกันหนักมากจนเราไม่ไหวเราร้องไห้แบบหนักมาก
เราบอกเขาไปว่าไม่ใช่ว่าไม่เสียใจไม่ใช่แค่ไม่รู้สึกเราจำได้ประมาณนี้เพราะเราใส่เยอะมาก
มันเหมือนกับคนที่เก้บอะไรมาเยอะๆแล้วไม่ได้พูดหรือระบายมาถึงจุดๆหนึ่งมันก็ระเบิดออก
แต่เขาก็ยังไม่ค่อยฟังเขาก็ยังมองว่าเราเป้นเด็กเลว เด็กเกเร ไม่เอาไหนทั้งๆที่ตอนนี้อายุ22จะ23แล้ว ผับไม่เข้า
ไม่เคยกลับเกินสาม-สี่ทุ่มไม่ค่อยไปไหนเพราะรอกลับไปเรียนใหม่
แต่ระหว่างที่เราไม่เรียนเราก็อยู่บ้านสักพักนึงเราก็คุยกับเพื่อนจะไปเรียนรามแต่พอเราบอกเขาพี่ชายเราบอกว่า
จะเรียนรามอย่างเดียวไม่ได้ต้องทำงานด้วย และเขาก็บอกพ่อแม่ไม่ให้ส่งเราเรียนรามแต่พ่อยอมจ่ายค่าเรียนแค่เทอมแรกให้
เขาบอกว่าต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเท่านั้นเพราะหลังจากนี้เขาจะไม่ให้พ่อแม่เราส่งเราต่อ
จนเราไปสมัครทำงานโรงหนังเราไปฝึกงานอยู่3-4วันไม่ได้เงินจนเขารับเราเข้าทำงาน แต่เราก็ไม่ได้ทำเพราะพี่ชายเราบอกว่า
แล้วมันต้องส่งเอกสารเพื่อเข้าทำงานได้เงินเดือนแล้วสุดท้ายก็ต้องโทรไปบอกเขาว่าไม่ทำ
จนเรากับเพื่อนสนิทม.ปลายพากันเดินไปหางานในห้างจนเจอร้านขายขนมปังเราก็เลยไปสมัครไว้
แต่พอกลับมาเขารู้เขาก็ไม่ให้ทำอีกเขาบอกว่างานห้างมันไร้อนาคตเขาอยากให้เราทำงานบริษัท เท่านั้นแต่วุฒิเราแค่ม.6เท่านั้นเราเคยหาแล้วแต่มันยากที่จะรับ
พอเราเข้าไปทำช่วงแรกก็พอมีเวลาอ่านหนังสือบ้างแต่หลังจากนั้นเราต้องทำทั้งOTเวลางานเรามีสองรอบ
9โมงถึงหกโมงเย็น
และก็บ่ายโมงถึงห้างปิด
บางวันก็ต้องยิงยาว9โมงถึง4ทุ่มแล้วกว่าจะเก็บร้านอะไรอีกถึงบ้านก็ห้าทุ่ม
เบรคได้แค่ชั่วโมงเดียว เราทำงี้เกือบๆจะ1ปี
เราทำงาน6วันหยุดวันเดียวซึ่งจะสรุปได้ว่า15วันเราจะได้หยุด2วันเท่านั้นสองเดือนแรกช่วงวันที่1-15เราได้หยุดแค่วันเดียวและวันที่หยุดส่วนใหญ่จะเป้นช่วงๆจะ13 14 15 เพราะเขาตัดวันที่15เป็นแบบนี้อยู่สองเดือน
เราแทบจะไม่ค่อยได้อยู่บ้านเหมือนแต่มานอนแล้วก็ไปทำงาน
บางวันเลิก4ทุ่มวันต่อมาเข้างาน9โมงบางทีก็หน้านั้นก็มีทำOT
ทำให้เราไม่มีเวลาแม้แต่จะอ่าน วันหยุดวันเดียวของเราบางทีเขาก็โทรมาจามให้ไปเคลียเอกสารที่ร้าน
เราทำอย่างนั้จะเกือบครบปี แต่ระหว่างนั้นเรามีปัญหาอะไรอยากจะปรึกษาหรือระบายกับพ่อแม่เขาก็บอกว่า
เขาบอกว่าเรามันเด็กไร้สาระไปวัน ความอดทนตํ่า เราได้วันละ300 แต่ทำงานเหมือนเมเนเจอร์ทั้งๆที่เราเป้นแค่พนักงานบางทีดราก้ต้องไปติดต่อคนโน่นคนนี้เรียกว่าทำทุกอย่าง ยกเว้นคิดเงินเดือนให้พนักงานด้วยกัน
เราโดนทั้งหัวหน้าใหญ่ด่าทั้งที่บ้านก็ค่อยกดดัน พอเราอยากพูดบ้าง เขาก็ชอบตัดบทว่าไม่ต้องมาพูดเรื่องที่ทำงานบ้างก็บอกเราโตแล้วน่าจะคิดเองได้ในทางกลับกันพี่ชายเอาเรื่องที่ทำงานมาพูดเขากับฟัง
เขาชอบคิดว่าเราทำอะไรไร้เหตุผลไร้สมองอยู่เสมอๆแม้กระทั่งตอนทำงานเงินเดือนทุกเดือนเขาจะกำหนดว่าเราใช้ได้แค่ไหน
ต้องเก้บแค่ไหนเราได้เงินเดือนรวมโอทีได้หมื่นกว่า
แต่ที่เราได้ใช้จริงคือ3000กว่าๆต่อเดือน พอในเดือนไหนที่เราซื้อของนอกเหนือจากซื้อข้าวกินเขาก็ด่าหาว่าใช้จ่ายไร้สาระ
เราเลยรู้สึกว่าทำไมเราไม่มีสิทธิ์จะคิดเองได้ เรื่องบังคับเก้บเงินเราว่าก็ดีเราจะได้มีเงินเก็บแต่เงิน3000กว่าที่เหลือเราขอคิดเองได้ไหมว่าจะใช้ยังไง แต่เขาไม่ให้เราคิดอะไรเองต้องกำหนดทั้งพี่ทั้งพ่อทั้งแม่เขาบอกว่าเราเป้นพวกเอาตัวเองไม่รอดโน่นนี้นั้น
จนตอนนี้เขาก้ยังเอาเรื่องแย่ๆเรื่องโดนไทน์มาด่าซํ้าเรื่องโดนเพื่อนขโมยของมาด่า
(เรามีเพื่อนคนนึงคบกันตั้งแต่ม.ปลายช่วงนั้นเราปี1-2เราเรียนคอมแล้วเพื่อนคนนี้มานอนบ้านเราก็ให้มาเพราะเคยมาบ่อยแต่วันนั้นมันกับขโมยโน็ตบุ๊คกับมือถือเราไปในตอนเช้า)เขาก็เอามาด่าเป้นไงล่ะไว้ใจเพื่อน เขาเคยบอกเพื่อนอ่ะนไม่จำเป้นต้องไปยุ่งมากตัดได้ตัดไปทุกวันนี้เราเลยกลายเป้นเพื่อนน้อยมากกกเพราะเวลาเราจะนัดไปสังสรรค์เขาก็ด่า ไปทำไม เพื่อนมันให้
ตอนทำงานเราก็ไม่ได้ไปไหนเลยนอกจากทำงานอยู่บ้าน บางวันเราเลิกเร็วหน่อยเราก็อยากเดินเที่ยวเขาก็โทรตามบางวันไม่มีบอกอะไรเลยโผล่เขามารับเลยไม่โทรถามด้วยว่านัดใครไหม
ดขาถือว่าเราทำงานเสร้จจะต้องกลับบ้านในความคิดเราเหมือนเขาคิดว่า คุณไม่มีสิทธิ์ไปเที่ยวไหนแม้กระทั่งนั่งคุยกับเพื่อนที่ทำงานในร้านตัวเอง
เขาถามว่าจะไปคุยกับเขาทำไม
เขาบังคับแทบทุกอย่างตอนนี้เราออกมาจากทำงานแล้วอยู่ในระหว่างสอบแกทแพทเข้ามหาลัย เพราะเกรดเราไม่ถึง2.50เราเลยสอบตรงไม่ได้
เขาก็ไม่ให้เรียนมหาลัยเปิดทุกวันนี้เราก็ใช้เงินเก่าที่เก็บไว้ตอนทำงงานมาใช้ส่วนใหญ่เราจะอยู่บ้านทำงานบ้านอย่างที่เขาอยากให้ทำ ซักผ้า หุงข้าง ล้างจาน บางวันก็ไปซื้อกับข้าวด้วยแต่น้อย ทำงานบ้านเท่าที่จะทำได้
เขาก็ยังบอกเราว่าอยู่บ้านไร้ประโยชน์ในขนาดที่พี่เราไม่ทำงานบ้านวันหยุดก็นอนเล่นคอมอยู่ข้างบนแทบจะไม่เคยเห้นหัวเลย
ล้างจานก็ไม่ทำ พอแม่ใช้ก็บอกขี้เกียจแม่ก็ไม่ว่าอะไร แต่ถ้าเราพูดแบบพี่เราจะโดนด่าแบบงัดทุกเรื่องมาด่า เขาเคยด่าเราว่า
เราพยายามฆ่าตัวตายบ่อยแค่ไหน เรารู้สึกว่า เราเกิดมาทำไมพ่อแม่ยังไม่ต้องการเลย เราเคยแม้กระทั่งด่าตัวเองว่า เศษสวะอย่าง
เราไม่มีแม้แต่คนที่จะคอยให้คำแนะนำเราอยากให้เขาฟังเราบ้างเหตุผลเราอาจจะไม่ดีที่สุด
เพียงเพราะเริ่องแย่ๆในอดีตเราอยากปรับปรุงตัวพอทำดีเราก็อยากได้คำชมบ้างแต่พอเราทำดีเขาก็มองผ่าน พอพลาดมาก็ด่าแล้วก็งัดเรื่องทุกเรื่องมาด่าใหม่ ชอบเขาคนโน่นคนนี้มาพูดเปรียบเทียบเรา
บางทีมันก็เหนื่อยอ่ะ เราฝันว่าอยากมีรถพวกแบบสองประตูมันค่อนข้างแพงเขาก็บอกคิดอะไรที่มันทำได้หน่อยพูดทำนองว่าเราไม่มีทางทำได้หรอก
ไม่ว่าเราอยากจะทำอะไรเขาก็มองว่ามันไม่มีเหตุผลไร้สาระ เป้นไปไม่ได้(ไม่ใช่เราคิดเองเขาพูดเลยว่า)
จริงๆมันมีหลายเรื่องที่เราจำได้บ้างไม่ได้
เลยอยากถามเพื่อนว่าถ้าเป็นเพื่อนจะทำไงต่อไปดี
เรารุ้สึกท้อมากรู้สึกเวลาล้มหน่อยพ่อแม่พี่ก็คอยซํ้าเติมญาติพี่น้องก้คอยด่าจนเรายิ่งกว่ารุ้สึกแย่แล้ว
เขาชอบด่าอยู่ว่างๆทำไมไม่ได้นั่งคิดว่าจะเรียนหรือจะทำยังไงวันๆเอาแต่เล่น แค่เราจับคอมก็คือนั่งเล่นแล้วบางทีเรานั่งอ่านบทความ
อ่านข่าวโน่นนี้นั้นเราไม่ค่อยชอบเล่นเกมส์น้อยที่จะเล่นบางทีก้คุยกับเพื่อน
นั่งแต่งภาพ ตัดต่อ ทำซับ พยายามแปลภาษาอังกฤษ
เรารุ้สึกแค่ว่าเขาอยากให้เราเก่งเหมือนรุ้คนอื่นเพื่อที่จะได้เอาไปคุยกับบ้านอื่นได้เพราะเขาชอบด่าว่า
ไม่อายคนอื่นบ้างหรอเวลาเราทำผิด
ปล.พี่ชายเราพูดอะไรเขาจะเชื่อทุกคำพูด
ปล.1 ในทางกลับกันเขาจะไม่เชื่อที่เราพูด
ถ้ากระทู้นี้รกก็ขออภัยนะค่ะ
ไม่ไหวจริง