ประเทศไทยเป็นประเทศเกษตรกรรมมีคุณค่ากับนานาประเทศในเรื่องการผลิตอาหาร ข้าว พืชผัก ผลไม้ ฯลฯ แต่คนชั้นกลางชอบดูถูกเกษตรกรว่า โง่ เวลาเกษตรกรเลือกพรรคการเมืองเข้ามาปกครองประเทศ คนชั้นกลางก็มักจะล่มรัฐบาลอยู่เป็นประจำโดยนึกว่าตัวเองฉลาดกว่าและสรุปว่าพรรคการเมืองที่ตัวเองเลือกเข้ามายอมดีกว่าเสมอ ทั้งที่เป็นพรรคเสียงข้างน้อยนี้คือวิสัยทัศน์ของคนชั้นกลางแต่ผมว่าสิ่งที่คนชั้นกลางคิดเป็นความผิดอย่างมหันต์ ต่อระบบการปกครองระบอบประชาธิปไตยโดยมีเหตุผลดังนี้
   1. ในระบอบประชาธิปไตย ไม่ว่าอาชีพใดๆ ต้องมีความเสมอภาคหนึ่งคนต่อหนึ่งเสียง โดยไม่ยึดถือกับอาชีพที่ต่างกัน
   2. ประเทศอุตสาหกรรม พรรคการเมืองที่ได้รับเลือกตั้งมาเป็นรัฐบาลก็ได้จากเสียงของชนชั้นกลางซึ่งมีอาชีพเป็นนักธุรกิจ นักวิชาการ แพทย์ วิศวกร ฯลฯ ซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ของประเทศ
   3. ประเทศเกษตรกรรม พรรคการเมืองที่ได้รับเลือกตั้งมาเป็นรัฐบาลก็ได้จากเสียงของเกษตรกร ซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ของประเทศ
   4. หากคนไทยปฎิเสธพรรคการเมืองที่มาจากเกษรกรซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ของประเทศนอกจากไม่ถูกต้องตามหลักการของระบอบประชาธิปไตยตามที่กล่าวมา เท่ากับว่าเป็นการดูถูกบรรพบุรุษของคนไทยและดูถูกประเทศของตนซึ่งเป็นประเทศเกษตรกรรม แม้แต่นานาประเทศยังยอมรับความเป็นเกษตรกรของคนไทย แต่คนไทยด้วยกันกับไม่ยอมรับ หากเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ อนาคตของประเทศไทยจะไม่พัฒนา
    สุดท้ายหากเกษตรกรแสดงอารยะขัดขืนแบบคนชั้นกลางบ้าง โดยผลิตข้าว อาหารต่างๆ แต่พอกินไม่ส่งให้กับคนชั้นกลาง กรุงเทพฯ จะปลูกข้าวกินเองได้หรือ หรือว่าจะรอให้ถึงเหตุการณ์วันนั้นคนกรุงเทพฯ ถึงจะสำนึกได้