อยู่ๆก็คิดถึงขึ้นมากลางดึกเลยมาเวิ่นเว้อในห้องสยามซะเลย 555. ทั้งๆที่เพิ่งผ่านมาแค่ 2-3 ปีเอง ที่ผมจบ ม.6 มา ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเรื่องราวเหล่านั้นมันจางไปเร็วจัง เรื่องราวความสนิท เรื่องราวที่เราคุยกะเพื่อนๆได้แบบไม่เฟค(มากนัก) คนที่เราเกลียดวันนั้น อยากกลับไปเกลียดมันอีกจัง. ผมรู้สึกได้ถึงความห่างเหินของทุกคน ทุกคนไปมีชีวิตใหม่กันหมดแล้ว ผมรู้สึกเสียดายที่ความสนิทเหล่านั้นที่เคยเกิดขึ้นมาจางไปเยอะมาก บางคนตอนเรียนมัธยม คุยกันได้ทุกวัน มีเรื่องให้แกล้งกันทุกวัน มีบรรยากาศที่เป็นที่ประทับใจบ่อยๆ แต่วันนี้เราแทบจะไม่ได้คุยกะมันเลย แม้จะมีเฟส มีไลน์ ก็ไม่ได้คุยกันเหมือนเดิม นานๆๆๆๆๆทีจะทักไป หรือนานมากกกกที่เขาจะทักมาเช่นกัน บางทีก็สงสัยว่ามันลืมกันไปหมดแล้วหร้ออ 555+ แต่หวังว่าคงไม่ลืมกันเนอะ...

ตอนนั้นผมยังจำได้ดีถึงบรรยากาศในวันที่ผมจีบสาวครั้วแรก ตอนนั้นผิดหวัง เสียใจ แต่ตอนนี้คิดว่ามันคือประสบการณ์ที่สุดยอดไปเลย มีหลายสิ่งททุกวันนี้งงมากว่าเราทำไปได้ยังไงเนี่ยยยยย