สวัสดีคะ วันนี้จขกท. จะมาเล่าเหตุการณ์เที่ยวเล่นของตัวเองแบบชะล่าใจ จนต้องมาหนีตายตอนกลับคะ
วันนี้จขกท.กับแฟนไปงาน Photo Fair มาคะ ที่พักอยู่หลังราม ซอยรามคำแหง 24
ด้วยความที่ชะล่าใจคิดว่าวันนี้ที่เขาชุมนุมกันที่สนามกีฬาราชมังคลากับที่มหาวิทยาลัยรามคำแหง
คงไม่มีเหตุวุ่นวายอะไรมาก(คิดไปเองแท้ๆ ทั้งที่คนในครอบครัวเตือนแล้วเตือนอีก...เห็นพ่อกับแม่ทุกข์ใจ ใจเสียเลยคะ)
ก็ไปเที่ยวช็อปปิ้งกันสนุกสนาน
กว่าจะกลับก็ประมาณหกโมงเย็นละ ขึ้นรถ 207 จากเมกาบางนามา (207 ราม1-ราม2) แต่สถานการณ์ตอนนั้น
กระเป๋ารถเมล์ได้บอกว่า รถวิ่งถึงแค่หมู่บ้านนักกีฬา จขกท.ก็เริ่มใจเสียแล้ว รวมทั้งแม่เริ่มโทรตามคะ กดดันมากตอนนั้น
หลังจากขึ้นรถเมล์มา อยู่ในช่วงถนนศรีนครินทร์รถติดมากคะ โหนรถเมล์อีก บอกตรงๆนะตอนนั้นกดดันเรื่องทางบ้าน โทรจิกตลอด
ไหนจะรถติดอีก เราก็อยากถึงหอพักไวไว (อยู่หอพักนะคะ) จากบางนามาแยกพัฒนาการยืนมาเกือบ 2 ชั่วโมง รถมันติดมากๆๆๆๆๆๆๆ โหนรถแบบหน้าบูดสุดๆ
เลยตัดสินใจลงแยกพัฒนาการเลยคะ ไปต่อถึงหมู่บ้านนักกีฬาไม่ไหวละ
จากนั้นก็เดินมาเรื่อยๆ อารมณ์แบบไปตายเอาดาบหน้า ถนนพัฒนาการรถไปติด แต่เรียกแท็กซี่กี่คันก็บอกไม่ไปหลังรามคะ เขาบอกรถติดมาก
เราบอกไปส่งที่ใกล้หน่อยก็ได้ เดินต่อไปเองก็ไม่มีรถคันไหนไป เลยนั่งรถเมล์ไปลงป้ายใกล้ๆที่จะลงอุโมงค์ที่ไปต่อเส้นหลังราม
หลังจากลงรถเมล์ก็ต่อวินมอเตอร์ไซต์คะ ด้วยความไม่อยากแยกกับแฟน เริ่มกลัวละคะตอนนั้น เลยขอซ้อน3 อัดไปเลย รถติดมากๆ ไม่ขยับเลยคะ
พี่วินบอกว่า "พี่ส่งไปได้แค่แยกใหญ่นะ ข้างในเข้าไปไม่ได้แล้ว เขาปิดกันหมดแล้ว ตีกันแล้ว" ตอนนั้นกลัวและกดดันมาก แต่อยากกลับห้องคะ
ตอนนั่งซ้อนไป พี่วินใจดีคะ ขับไปบอกรถคันใหญ่ไปตลอดทางว่า "เขาปิดถนนกันแล้ว ไปต่อไม่ได้" พอใกล้จะถึงแยกที่เป็นสามแยกไปหลังราม
เริ่มมีตำรวจ เดินคุมคนเสื้อแดงและประชาชนออกมาคะ ไฟเริ่มมืด...ตอนนั้นกลัวสุดๆคะ
ปล. ขอเล่าละเอียดหน่อยนะคะ จะได้เข้าใจอารมณ์จขกท. แบบเหนื่อยมาทั้งวัน เบื่อเซ็งรถติด โดนที่บ้านกดดัน กลัวอันตราย บลาๆๆๆๆ
แท็ก ปัญหาชีวิต เพราะคิดว่าวันนี้เป็นเหตุการณ์ที่ตึงเครียดที่สุดในชีวิตละคะ ไม่เคยหนีตายแบบนี้มาก่อน
แท็ก ปัญหาสังคม เพราะคิดว่าเป็นสิ่งที่ทำให้เกิดเหตุการณ์คะ
แท็ก มหาวิทยาลัย เพราะ จขกท.เป็นเด็กรามคะ และเหตุการณ์เกิดใกล้กับมหาวิทยาลัยรามคำแหงคะ
แท็ก การเมือง เพราะ เหตุเกิดเพราะผู้ชุมนุมทางการเมืองคะ
เที่ยวเล่นแบบชะล่าใจ จนต้องหนีตายในเหตุการณ์หลังราม
วันนี้จขกท.กับแฟนไปงาน Photo Fair มาคะ ที่พักอยู่หลังราม ซอยรามคำแหง 24
ด้วยความที่ชะล่าใจคิดว่าวันนี้ที่เขาชุมนุมกันที่สนามกีฬาราชมังคลากับที่มหาวิทยาลัยรามคำแหง
คงไม่มีเหตุวุ่นวายอะไรมาก(คิดไปเองแท้ๆ ทั้งที่คนในครอบครัวเตือนแล้วเตือนอีก...เห็นพ่อกับแม่ทุกข์ใจ ใจเสียเลยคะ)
ก็ไปเที่ยวช็อปปิ้งกันสนุกสนาน
กว่าจะกลับก็ประมาณหกโมงเย็นละ ขึ้นรถ 207 จากเมกาบางนามา (207 ราม1-ราม2) แต่สถานการณ์ตอนนั้น
กระเป๋ารถเมล์ได้บอกว่า รถวิ่งถึงแค่หมู่บ้านนักกีฬา จขกท.ก็เริ่มใจเสียแล้ว รวมทั้งแม่เริ่มโทรตามคะ กดดันมากตอนนั้น
หลังจากขึ้นรถเมล์มา อยู่ในช่วงถนนศรีนครินทร์รถติดมากคะ โหนรถเมล์อีก บอกตรงๆนะตอนนั้นกดดันเรื่องทางบ้าน โทรจิกตลอด
ไหนจะรถติดอีก เราก็อยากถึงหอพักไวไว (อยู่หอพักนะคะ) จากบางนามาแยกพัฒนาการยืนมาเกือบ 2 ชั่วโมง รถมันติดมากๆๆๆๆๆๆๆ โหนรถแบบหน้าบูดสุดๆ
เลยตัดสินใจลงแยกพัฒนาการเลยคะ ไปต่อถึงหมู่บ้านนักกีฬาไม่ไหวละ
จากนั้นก็เดินมาเรื่อยๆ อารมณ์แบบไปตายเอาดาบหน้า ถนนพัฒนาการรถไปติด แต่เรียกแท็กซี่กี่คันก็บอกไม่ไปหลังรามคะ เขาบอกรถติดมาก
เราบอกไปส่งที่ใกล้หน่อยก็ได้ เดินต่อไปเองก็ไม่มีรถคันไหนไป เลยนั่งรถเมล์ไปลงป้ายใกล้ๆที่จะลงอุโมงค์ที่ไปต่อเส้นหลังราม
หลังจากลงรถเมล์ก็ต่อวินมอเตอร์ไซต์คะ ด้วยความไม่อยากแยกกับแฟน เริ่มกลัวละคะตอนนั้น เลยขอซ้อน3 อัดไปเลย รถติดมากๆ ไม่ขยับเลยคะ
พี่วินบอกว่า "พี่ส่งไปได้แค่แยกใหญ่นะ ข้างในเข้าไปไม่ได้แล้ว เขาปิดกันหมดแล้ว ตีกันแล้ว" ตอนนั้นกลัวและกดดันมาก แต่อยากกลับห้องคะ
ตอนนั่งซ้อนไป พี่วินใจดีคะ ขับไปบอกรถคันใหญ่ไปตลอดทางว่า "เขาปิดถนนกันแล้ว ไปต่อไม่ได้" พอใกล้จะถึงแยกที่เป็นสามแยกไปหลังราม
เริ่มมีตำรวจ เดินคุมคนเสื้อแดงและประชาชนออกมาคะ ไฟเริ่มมืด...ตอนนั้นกลัวสุดๆคะ
ปล. ขอเล่าละเอียดหน่อยนะคะ จะได้เข้าใจอารมณ์จขกท. แบบเหนื่อยมาทั้งวัน เบื่อเซ็งรถติด โดนที่บ้านกดดัน กลัวอันตราย บลาๆๆๆๆ
แท็ก ปัญหาชีวิต เพราะคิดว่าวันนี้เป็นเหตุการณ์ที่ตึงเครียดที่สุดในชีวิตละคะ ไม่เคยหนีตายแบบนี้มาก่อน
แท็ก ปัญหาสังคม เพราะคิดว่าเป็นสิ่งที่ทำให้เกิดเหตุการณ์คะ
แท็ก มหาวิทยาลัย เพราะ จขกท.เป็นเด็กรามคะ และเหตุการณ์เกิดใกล้กับมหาวิทยาลัยรามคำแหงคะ
แท็ก การเมือง เพราะ เหตุเกิดเพราะผู้ชุมนุมทางการเมืองคะ