สวัสดีค่ะเราจะมาเล่าเรื่องประสบการณ์ครั้งหนึ่งที่ทำให้เราเข้าใจคำว่าสูญเสียที่แท้จริงค่ะ (ยาวหน่อยนะคะ แต่อยากให้ลูกๆทุกคนได้อ่าน)
_________________________________________________________________________________________________

ตอนเด็กเราไม่ค่อยจะชอบพ่อเท่าไหร่ ปกติพ่อเป็นคนที่เงียบพูดน้อยแต่เวลาเหล้าเข้าปาก เปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังตีนเลยค่ะ

จากคนพูดน้อยเงียบ ก็กลายเป็นคนพูดมากหาเรื่องคน ถึงกับเคยหาเรื่องหัวหน้ามาแล้ว คิดดูว่าขนาดไหน

กินเหล้าทีไรเมาทุกครั้ง ไม่เหลือท่าทีความเป็นคน เราเลยเกลียดคนที่กินเหล้าเกลียดมาก เกลียดพ่อด้วย

เพราะเหล้าทำให้พ่อเราเปลี่ยน ทำให้แม่เราทะเลาะกับพ่อ เคยคิดว่า กินเหล้าให้ตายไปเลยก็ดีแม่จะได้มีแฟนใหม่ เอาให้รวยๆไปเลย

แม่จะได้สบาย แม่เราสวยด้วยอะแหละ 555  (เด็กนะ ไม่ได้คิดอะไรมากหรอก ถึงจะคิดไปหน่อยก็เถอะ ตอนนั้นไม่ได้คิดจริงจัง)

ย้อนไปตอนเราอยู่ ป. 3 วันที่เกิดเรื่อง วันนั้นที่วัดมีงาน  พ่อเราก็ไปเมากับเพื่อน แม่ก็นอนวัด เราโกรธพ่อไม่อยากกลับบ้าน

เลยไปนอนบ้านป้า เช้ามาก็กลับบ้านเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไปโรงเรียน วันนั้นแปลก ต่อให้พ่อเราจะเมาแค่ไหน

ดื่มมากแค่ไหน พ่อเราก็ตื่นเช้า  7 โมงพ่อก็ยังไม่ตื่น แม่ก็ไปปลุกคิดว่าคงหนักมากเมื่อคืนถึงได้ตื่นสาย ไปปลุกครั้งแรกก็เรียกเฉยๆ

แม่เราก็กลับมาแต่งตัวต่อ จนแม่เราแต่งตัวเสร็จพ่อก็ยังไม่ตื่นแม่เลยไปเขย่าตัวด้วยอารมณ์โมโหอะแหละ

พอโดนตัวพ่อ แม่เราเรียกพ่อลั่นบ้านเลย เราก็วิ่งไปดูสังเกตเห็นที่หัวเตียง คือมันเป็นเตียงไม้สักสมัยตา ยายอะมันจะมีล็อกเกอร์ใส่ของได้

ตกลงมาหมดเลย น้ำลายพ่อฟูมปาก (ไม่ได้เหมือนในหนังนะ มันเป็นฟองๆ ไม่ได้ขาวแล้วเต็มปากขนาดนั้นนน)

ตัวแข็ง ครึ่งตัวด้านล่างเย็นมาก แม่เราก็เรียกแล้วก็ปั๊มหัวใจพ่อไปด้วย ตอนนั้นอารมณ์มันพูดไม่ถูกเลยอะ ได้แต่ร้องเรียก "พ่อ พ่อ พ่อตื่น

พ่อตื่นสิ พ่อ"  แม่เราก็ปั๊มหัวใจจนพ่อหายใจดังออกมา เฮือกกก  ดังมาก เหมือนคนจมน้ำ เราก็วิ่งไปหาป้า วิ่งไปด้วยร้องไห้ไปด้วย

ว่า " ป้า ป้า พ่อตายแล้ว พ่อตายแล้ว" คิดอะไรไม่ออกคิดได้แค่นั้นตอนนั้น คิดว่าพ่อตายแล้ว เราจะไม่ได้เจอหน้าพ่อแล้ว

ทำไมเราไม่พูดกับพ่อดี ๆ ถ้าเมื่อคืนเราไปนอนที่บ้าน พ่อก็คงไม่เป็นแบบนี้ โทษตัวเองโกรธตัวเองถ้าพ่อตายก็คงเป็นเพราะเรา

ตอนที่ไปโรงพยาบาลเราก็เรียกพ่อตลอดทาง ร้องไห้ กอดพ่อ ทั้งที่ปกติไม่เคยกอดเลย ไปถึงโรงพยาบาลหมอบอกต้องดูอาการก่อน

โชดดีที่แม่เราปฐมพยาบาลก่อนมา ถ้ามาช้ากว่านี้อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงเราก็จะไม่มีพ่อแน่  พ่อนอน  ICU   3 คืนก็ได้นอนห้องธรรมดา

หมอบอกพ่อเป็นเส้นเลือดตีบ กินเหล้าสูบบุหรี่มากไป ต้องลดได้แล้ว หลังจากนั้นมาพ่อเราไม่กลับไปกินเหล้าอีกเลย ไม่แตะ เลยจริงๆ

ไปงานไหนก็กินน้ำเปล่า ใส่ใจสุขภาพมากขึ้น มาม่าไม่กิน อาหารที่กินต้องทำเอง เปลี่ยนตัวเองทุกอย่าง

เราเองก็เปลี่ยนจากเด็กที่เกลียดพ่อ ไม่ชอบพ่อ จะพูดว่าไงอะ จากที่ไม่เคยทำดีกับพ่อก็กลับมาทำดีที่สุดเท่าที่ลูกคนนึงจะทำได้

ทุกเรื่องที่ทำให้พ่อสบาย เราก็ทำ กราบพ่อ กอดพ่อ ไม่เถียง ไม่ทำให้พ่อเสียใจ จนตอนนี้พ่อเรา 61 แล้วยังแข็งแรงอยู่แล้ว

หน้าอิ่ม วิ่งออกกำลังกายทุกวัน

________________________________________________________________________________________
ที่เล่ามาแค่อยากจะให้ลูกที่คิดว่ายังไงพ่อ แม่ก็อยู่กับเราอยู่แล้ว  พ่อแม่ไม่ได้ต้องการอะไร
แค่น้ำแก้วนึงที่เราเอามาให้หลังจากที่ท่านกลับมาจากทำงานเหนื่อย ๆท่านก็ดีใจแล้ว
ตอนนี้ถ้ายังมีโอกาส ก็ทำดีกับท่าน คิดถึงเค้าเป็นคนสุดท้ายยังดีกว่าเป็นคนแรกที่เราลืม
หลังจากวันนั้นเราก็คิดมาตลอดว่า วันพรุ่งนี้ที่เรารออาจจะไม่มีจริง วันนี้ทำอะไรได้ก็ทำไป
วันนึงคุณอาจไม่มีโอกาส ทำได้แค่เคาะโลงบอกรักตอนนั้นมันไม่ทันแล้วนะ ช่วงนี้ก็ใกล้วันพ่อแล้วใครที่ยังไม่เคยบอกรักพ่อแม่
จะถือวันเป็นแรกที่กราบก็ได้ แต่ก็อย่าลืมมันอาจจะไม่ถึงวันนั้นก็ได้ ใครอ่านแล้วอย่าลืมโทรไปบอกรักพ่อ แม่ด้วยนะคะ
ไม่ต้องรอให้มีเหตุการณ์เหมือนกับเราค่อยมาคิดได้ คุณอาจจะไม่โชคดีเหมือนเราก็ได้

ขอให้ทุกคนโชดดีค่ะ มีความสุขกับพ่อแม่ ทำดีกับท่านมากๆนะคะ ทำดีกับพ่อกับแม่ ได้บุญยิ่งกว่าสร้างเจดีย์ 7 ชั้น

ถ้ามีคำผิดขออภัยด้วยค่ะ