ความทรงจำเกี่ยวกับโรงเรียนกวดวิชา
#นายอุ๊ย!!
วันนี้ผมมีโอกาสได้กลับไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง
เมื่อสิบกว่าปีแล้ว ผมต้องมาใช้ชีวิตที่นี่ทุกเสาร์อาทิตย์ตั้งแต่แปดโมงเช้าถึงห้าโมงเย็น ไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลยตลอด 3 ปีของชีวิตนักเรียน ม.ปลาย
วันนี้ได้กลับไปที่นี่อีกครั้ง ความทรงจำเก่า ๆ ผุดขึ้นมาเป็นฉาก ๆ
สถานที่แห่งนี้มีชื่อว่า 'วิสุทธานี' ครับ
วิสุทธานี เป็นศูนย์รวมสถาบันกวดวิชาย่านบางกะปิ เป็นเหมือนตึกอาจารย์อุ๊ (ที่พญาไท) ของเด็กชานเมือง เนื่องจากแถวนี้ไม่มีรถไฟฟ้า ทำให้เด็กชานเมืองอย่าง 'เด็กบดินทร์' 'เด็กเตรียมพัฒน์' หรือ 'เด็กสตรีวิทย์' ฯลฯ ไม่สามารถเข้าเมืองมาเรียนที่ศูนย์กลางความเจริญอย่าง 'สยาม' เหมือนเด็กกรุงเทพ ฯ คนอื่น ๆ ได้ ดังนั้นส่วนใหญ่ก็เลือกที่จะนั่งรถเมล์ไปที่ซอยลาดพร้าว 101/3 เพื่อไปตั้งหน้าตั้งหน้าเรียนกันที่วิสุทธานี
พอนึกย้อนกลับไป ผมรู้สึกว่าผมเป็นเด็กที่เนิร์ดมาก คือจะมาเรียนพิเศษที่นี่ทุกวันเสาร์อาทิตย์ไม่ว่าจะช่วงเปิดเทอมหรือปิดเทอม เรียนทั้งเลข ฟิสิกส์ เคมี ภาษาอังกฤษ เรียนตั้งแต่คอร์ส ม.4 ม.5 ม.6 และคอร์ส Ent (นี่พวกเราสอบ Entrance กันเหรอเนี่ย โบราณ
) เรียกได้ว่ามีคอร์สอะไร กรุลงเรียนหมด
สมัยนั้นผมเรียนอยู่ 4 วิชา เลข ฟิสิกส์ เคมี และภาษาอังกฤษ
ไม่รู้เพื่อน ๆ เรียนเลขกันที่ไหน แต่ผมเรียนที่ The Brain
คลาส The Brain เป็นคลาสที่ผมชอบมากกก ชอบถึงขนาดตั้งหน้าตั้งตารอให้ถึงคาบเรียนเร็ว ๆ ที่ชอบนี่ไม่ใช่เพราะอยากศึกษาหาความรู้นะครับ แต่ชอบเพราะคนสอนตลก คือเหมือนมาดู talk show มากกว่าเรียนเลข ฮากันท้องคัดท้องแข็ง สมัยนั้นจะมีอาจารย์อยู่ 4 ท่าน คือ พี่ใส พี่เทพ พี่เก๋และพี่ช้าง
พี่ใสนี่ไอดอลผมเลยครับ แกจะตัวเตี้ย ๆ ขาว ๆ ตาตี่ ๆ เป็นคนที่มีจังหวะการเล่นมุกที่เป็นธรรมชาติมาก ๆ ส่วนพี่เทพนี่จะเก๋าหน่อย ชอบเล่นมุกทะลึ่งตึงตังจนถึงขั้นลามก เจ้าของวลี “ผู้ชายคนไหนเข้าใจผู้หญิง ผู้ชายคนนั้นไม่เข้าใจอะไรเลย”
ส่วนพี่เก๋กับพี่ช้างผมว่าไม่ค่อยตลกเท่าไร
เอ๊ะ!! นี่เมิงมาเรียนเลขหรือมาเรียนเล่นตลกเนี่ย
ผมเชื่อว่าความตลกของทีม The Brain มีส่วนทำให้ผมชอบวิชาคณิตศาสตร์มาจนถึงทุกวันนี้ อาจจะฟังดูไร้สาระ แต่ความตลกมีอิทธิพลกับชีวิตผมมากนะครับ ผมเคยได้เกรด A วิชาบัญชีขั้นสูงเพราะอาจารย์ตลกด้วย (อ.วรศักดิ์ ทุมมานนท์) ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านั้น ทั้งวิชาบัญชีขั้นต้น/ขั้นกลาง (ซึ่งน่าจะง่ายกว่าขั้นสูง) ผมได้ C+ ล้วน ๆ เป็นหลักฐานชิ้นสำคัญว่าความตลกมีอิทธิพลกับชีวิตผมจริง ๆ
ส่วนฟิสิกส์ ผมเรียนที่ Applied Physics ครับ
สมัยนั้นเป็นยุครุ่งเรืองของ Applied Physics จะมีอาจารย์อยู่สองท่าน คือ อ.ประกิตเผ่า กับ อ.ช่วง สอนสลับ ๆ กัน
ช่วงนั้น อ.ประกิตเผ่า เป็นเหมือน ติ๊ก เจษฎาภรณ์ แห่งวงการกวดวิชา คือเป็นอาจารย์ที่หน้าตาหล่อเหลา (อย่างน้อยก็หล่อกว่าความหล่อของทีม The Brian ทุกคนรวมกัน) มีบุคลิกภาพดี เป็นคุณหมอที่มีความรู้ มีเพื่อนผู้หญิงแอบกรี๊ดอยู่หลายคนเหมือนกัน น่าเสียดายที่ดันเกิดเรื่องไม่ดีกับอาจารย์นะครับ ผมก็ขอแสดงความเสียใจมาใน ณ ที่นี้
ส่วน อ.ช่วง แกจะตัวเล็ก ๆ หัวล้าน ๆ รูปแบบประโยคของแกจะมีอยู่ 3 ส่วน คือ
“แหะ ๆ + สิ่งที่ต้องการพูด + นะจ๊ะ”
ยกตัวอย่างเช่น
แหะ ๆ สูตรอัตราเร็วให้ท่องว่า S = VT นะจ๊ะ แหะ ๆ S คือระยะทางนะจ๊ะ แหะ ๆ V คืออัตราเร็วนะจ๊ะ แหะ ๆ ส่วน T คือเวลานะจ๊ะ แหะ ๆ
บางครั้งผมก็ลุ้นว่า เอ๊ะ เมื่อไรแกจะพูดจบประโยค หรือบางครั้งก็เผลอจดคำว่า ‘นะจ๊ะ แหะ ๆ’ ลงไปในหนังสือด้วย คืองงมาก
ส่วนวิชาเคมี 99.99% ต้องเรียนที่ เคมี อ.อุ๊ ครับ
อ.อุ๊ เป็นแบรนด์แข็งแกร่งมาก คือถ้าถามเพื่อนว่าเรียนเลข เรียนฟิสิกส์ เรียนอังกฤษ กันที่ไหน คำตอบอาจมีหลากหลาย แต่ถ้าถามว่าเรียนเคมีที่ไหน ร้อยทั้งร้อยเรียนที่ อ.อุ๊ ครับ
อ.อุ๊ เป็นผู้หญิงผมหยิก ๆ ชอบให้ท่องอะไรเป็นนกแก้วนกขุนทอง ซึ่งผมก็ยังจำได้จนถึงทุกวันนี้
“ลิเทียม โซเดียม โพแทสเซียม รูบิเดียม ซีเซียม แฟรนเซียม”
ท่องกันจนตารางธาตุฝังลงไปในซีรีบรัม
ท่องได้แล้วไง เคยไปกินก๋วยเตี๋ยวแล้วพูดกับแม่ค้าว่า “ป้า ๆ ขอโซเดียมคลอไรด์หน่อย” มั้ย เมิงก็เรียกกันว่าเกลืออยู่ดี
อีกหนึ่งประโยคฮิตของ อ.อุ๊ คือ “นักเรียน ๆ ช่วยปิดประตูหน่อย” เมิงปิดประตูกันทุกคาบ
และที่ตลกคือดันมีนักเรียนที่ได้รับคำสั่งจาก อ.อุ๊ ในทีวี เดินไปปิดประตูในชีวิตจริง ๆ
เมิงบ้าไปแล้ว!!
ส่วนภาษาอังกฤษผมเรียนกับพี่แนน Enconcept ครับ
พี่แนนเป็นผู้หญิงที่สามารถแหกปากตะโกนได้อยู่ตลอดเวลา เป็นอาหมวยตื่นไฟ เรียนแล้วแสบแก้วหูมาก จุดเด่นของที่นี่คือการจำศัพท์ด้วยบทเพลง
อย่างสมมติศัพท์ที่แปลว่า “ใหญ่” พี่แนนก็จะให้ร้องเพลงว่า
“อยากโตอย่างช้าง BIG LARGE VAST HUGE (แล้วก็อะไรมัด ๆ) Gigantic Titanic”
จำได้ว่าตอนสอบ ent ผมร้องเพลงได้ทุกพยางค์เลยนะ แต่ดันร้องตรงท่อนคำศัพท์ไม่ได้ ร้องได้แต่ส่วนที่เป็นอารัมภบท เฟวมาก
แม้เวลาจะผ่านมาหลายปี แต่ผมก็ไม่เคยลืมนะครับ ว่าที่ผมมีวันนี้ได้เพราะใคร
และนี่ก็เป็นความทรงจำระหว่าง ‘ผม’ กับ ‘วิสุทธานี’
แล้วคุณล่ะครับ เคยกวดวิชากันที่ไหนบ้าง?
Credit: นายอุ๊ย!!
*** ติดตามเรื่องราวสนุก ๆ ได้ที่เพจ นายอุ๊ย!! นะครับ -->
https://www.facebook.com/lovenaioui ***
ความทรงจำเกี่ยวกับโรงเรียนกวดวิชา (กระทู้ดักแก่)
#นายอุ๊ย!!
วันนี้ผมมีโอกาสได้กลับไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง
เมื่อสิบกว่าปีแล้ว ผมต้องมาใช้ชีวิตที่นี่ทุกเสาร์อาทิตย์ตั้งแต่แปดโมงเช้าถึงห้าโมงเย็น ไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลยตลอด 3 ปีของชีวิตนักเรียน ม.ปลาย
วันนี้ได้กลับไปที่นี่อีกครั้ง ความทรงจำเก่า ๆ ผุดขึ้นมาเป็นฉาก ๆ
สถานที่แห่งนี้มีชื่อว่า 'วิสุทธานี' ครับ
วิสุทธานี เป็นศูนย์รวมสถาบันกวดวิชาย่านบางกะปิ เป็นเหมือนตึกอาจารย์อุ๊ (ที่พญาไท) ของเด็กชานเมือง เนื่องจากแถวนี้ไม่มีรถไฟฟ้า ทำให้เด็กชานเมืองอย่าง 'เด็กบดินทร์' 'เด็กเตรียมพัฒน์' หรือ 'เด็กสตรีวิทย์' ฯลฯ ไม่สามารถเข้าเมืองมาเรียนที่ศูนย์กลางความเจริญอย่าง 'สยาม' เหมือนเด็กกรุงเทพ ฯ คนอื่น ๆ ได้ ดังนั้นส่วนใหญ่ก็เลือกที่จะนั่งรถเมล์ไปที่ซอยลาดพร้าว 101/3 เพื่อไปตั้งหน้าตั้งหน้าเรียนกันที่วิสุทธานี
พอนึกย้อนกลับไป ผมรู้สึกว่าผมเป็นเด็กที่เนิร์ดมาก คือจะมาเรียนพิเศษที่นี่ทุกวันเสาร์อาทิตย์ไม่ว่าจะช่วงเปิดเทอมหรือปิดเทอม เรียนทั้งเลข ฟิสิกส์ เคมี ภาษาอังกฤษ เรียนตั้งแต่คอร์ส ม.4 ม.5 ม.6 และคอร์ส Ent (นี่พวกเราสอบ Entrance กันเหรอเนี่ย โบราณ
สมัยนั้นผมเรียนอยู่ 4 วิชา เลข ฟิสิกส์ เคมี และภาษาอังกฤษ
ไม่รู้เพื่อน ๆ เรียนเลขกันที่ไหน แต่ผมเรียนที่ The Brain
คลาส The Brain เป็นคลาสที่ผมชอบมากกก ชอบถึงขนาดตั้งหน้าตั้งตารอให้ถึงคาบเรียนเร็ว ๆ ที่ชอบนี่ไม่ใช่เพราะอยากศึกษาหาความรู้นะครับ แต่ชอบเพราะคนสอนตลก คือเหมือนมาดู talk show มากกว่าเรียนเลข ฮากันท้องคัดท้องแข็ง สมัยนั้นจะมีอาจารย์อยู่ 4 ท่าน คือ พี่ใส พี่เทพ พี่เก๋และพี่ช้าง
พี่ใสนี่ไอดอลผมเลยครับ แกจะตัวเตี้ย ๆ ขาว ๆ ตาตี่ ๆ เป็นคนที่มีจังหวะการเล่นมุกที่เป็นธรรมชาติมาก ๆ ส่วนพี่เทพนี่จะเก๋าหน่อย ชอบเล่นมุกทะลึ่งตึงตังจนถึงขั้นลามก เจ้าของวลี “ผู้ชายคนไหนเข้าใจผู้หญิง ผู้ชายคนนั้นไม่เข้าใจอะไรเลย”
ส่วนพี่เก๋กับพี่ช้างผมว่าไม่ค่อยตลกเท่าไร
เอ๊ะ!! นี่เมิงมาเรียนเลขหรือมาเรียนเล่นตลกเนี่ย
ผมเชื่อว่าความตลกของทีม The Brain มีส่วนทำให้ผมชอบวิชาคณิตศาสตร์มาจนถึงทุกวันนี้ อาจจะฟังดูไร้สาระ แต่ความตลกมีอิทธิพลกับชีวิตผมมากนะครับ ผมเคยได้เกรด A วิชาบัญชีขั้นสูงเพราะอาจารย์ตลกด้วย (อ.วรศักดิ์ ทุมมานนท์) ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านั้น ทั้งวิชาบัญชีขั้นต้น/ขั้นกลาง (ซึ่งน่าจะง่ายกว่าขั้นสูง) ผมได้ C+ ล้วน ๆ เป็นหลักฐานชิ้นสำคัญว่าความตลกมีอิทธิพลกับชีวิตผมจริง ๆ
ส่วนฟิสิกส์ ผมเรียนที่ Applied Physics ครับ
สมัยนั้นเป็นยุครุ่งเรืองของ Applied Physics จะมีอาจารย์อยู่สองท่าน คือ อ.ประกิตเผ่า กับ อ.ช่วง สอนสลับ ๆ กัน
ช่วงนั้น อ.ประกิตเผ่า เป็นเหมือน ติ๊ก เจษฎาภรณ์ แห่งวงการกวดวิชา คือเป็นอาจารย์ที่หน้าตาหล่อเหลา (อย่างน้อยก็หล่อกว่าความหล่อของทีม The Brian ทุกคนรวมกัน) มีบุคลิกภาพดี เป็นคุณหมอที่มีความรู้ มีเพื่อนผู้หญิงแอบกรี๊ดอยู่หลายคนเหมือนกัน น่าเสียดายที่ดันเกิดเรื่องไม่ดีกับอาจารย์นะครับ ผมก็ขอแสดงความเสียใจมาใน ณ ที่นี้
ส่วน อ.ช่วง แกจะตัวเล็ก ๆ หัวล้าน ๆ รูปแบบประโยคของแกจะมีอยู่ 3 ส่วน คือ
“แหะ ๆ + สิ่งที่ต้องการพูด + นะจ๊ะ”
ยกตัวอย่างเช่น
แหะ ๆ สูตรอัตราเร็วให้ท่องว่า S = VT นะจ๊ะ แหะ ๆ S คือระยะทางนะจ๊ะ แหะ ๆ V คืออัตราเร็วนะจ๊ะ แหะ ๆ ส่วน T คือเวลานะจ๊ะ แหะ ๆ
บางครั้งผมก็ลุ้นว่า เอ๊ะ เมื่อไรแกจะพูดจบประโยค หรือบางครั้งก็เผลอจดคำว่า ‘นะจ๊ะ แหะ ๆ’ ลงไปในหนังสือด้วย คืองงมาก
ส่วนวิชาเคมี 99.99% ต้องเรียนที่ เคมี อ.อุ๊ ครับ
อ.อุ๊ เป็นแบรนด์แข็งแกร่งมาก คือถ้าถามเพื่อนว่าเรียนเลข เรียนฟิสิกส์ เรียนอังกฤษ กันที่ไหน คำตอบอาจมีหลากหลาย แต่ถ้าถามว่าเรียนเคมีที่ไหน ร้อยทั้งร้อยเรียนที่ อ.อุ๊ ครับ
อ.อุ๊ เป็นผู้หญิงผมหยิก ๆ ชอบให้ท่องอะไรเป็นนกแก้วนกขุนทอง ซึ่งผมก็ยังจำได้จนถึงทุกวันนี้
“ลิเทียม โซเดียม โพแทสเซียม รูบิเดียม ซีเซียม แฟรนเซียม”
ท่องกันจนตารางธาตุฝังลงไปในซีรีบรัม
ท่องได้แล้วไง เคยไปกินก๋วยเตี๋ยวแล้วพูดกับแม่ค้าว่า “ป้า ๆ ขอโซเดียมคลอไรด์หน่อย” มั้ย เมิงก็เรียกกันว่าเกลืออยู่ดี
อีกหนึ่งประโยคฮิตของ อ.อุ๊ คือ “นักเรียน ๆ ช่วยปิดประตูหน่อย” เมิงปิดประตูกันทุกคาบ
และที่ตลกคือดันมีนักเรียนที่ได้รับคำสั่งจาก อ.อุ๊ ในทีวี เดินไปปิดประตูในชีวิตจริง ๆ
เมิงบ้าไปแล้ว!!
ส่วนภาษาอังกฤษผมเรียนกับพี่แนน Enconcept ครับ
พี่แนนเป็นผู้หญิงที่สามารถแหกปากตะโกนได้อยู่ตลอดเวลา เป็นอาหมวยตื่นไฟ เรียนแล้วแสบแก้วหูมาก จุดเด่นของที่นี่คือการจำศัพท์ด้วยบทเพลง
อย่างสมมติศัพท์ที่แปลว่า “ใหญ่” พี่แนนก็จะให้ร้องเพลงว่า
“อยากโตอย่างช้าง BIG LARGE VAST HUGE (แล้วก็อะไรมัด ๆ) Gigantic Titanic”
จำได้ว่าตอนสอบ ent ผมร้องเพลงได้ทุกพยางค์เลยนะ แต่ดันร้องตรงท่อนคำศัพท์ไม่ได้ ร้องได้แต่ส่วนที่เป็นอารัมภบท เฟวมาก
แม้เวลาจะผ่านมาหลายปี แต่ผมก็ไม่เคยลืมนะครับ ว่าที่ผมมีวันนี้ได้เพราะใคร
และนี่ก็เป็นความทรงจำระหว่าง ‘ผม’ กับ ‘วิสุทธานี’
แล้วคุณล่ะครับ เคยกวดวิชากันที่ไหนบ้าง?
Credit: นายอุ๊ย!!
*** ติดตามเรื่องราวสนุก ๆ ได้ที่เพจ นายอุ๊ย!! นะครับ --> https://www.facebook.com/lovenaioui ***