ย้อนไปสมัยมอปลาย เราเป็นสาวน้อยหน้าใสแต่ไม่สวยที่รักการอ่านเรื่องสั้น และนวนิยายเป็นชีวิตจิตใจ เราชอบไปที่ห้องสมุดหลังเลิกเีรียนเกือบทุกวัน มุมที่เราชอบไปนั่ง คือ มุมนวนิยาย ซึ่งก็จะรวม ๆ เรื่องสั้นเอาไว้ด้วย สารภาพเลยก็แล้วกัน เราเป็นคนที่ต้องดูหน้าปกและชื่อเรื่องก่อนว่าหน้าสนใจไหม ไม่งั้นเราจะไม่สนใจหยิบมาอ่าน ตอนนั้นเราอ่านเรื่อง ผู้หญิงคนนั้นชื่อบุญรอด เราจำได้ ว่า คนแต่ง ใช้นามปากกาว่า โบตั๋น ชื่อจำง่ายดี อ่านเรื่องนี้ก็สนุก มีข้อคิดคติสอนใจมากมาย เราตามอ่านงานของโบตั๋น ชอบบ้าง ไม่ชอบบ้าง ปะปนกันไป แต่สิ่งที่เราสนใจมากที่สุด คือ บทสรุปของนวนิยายที่ผู้เขียนคนนี้แต่ง คือ ไม่น้ำเน่า ท้าทาย และไม่ตามใจผู้อ่านสักนิด ( แอบเศร้า )      เข้าประเด็น หาแนวร่วมคนอ่านวรรณกรรมไทยค่ะ มาวิจารณ์และแลกเปลี่ยนความรู้กันนะคะ