แขนทั้งสองข้างที่กำลังทะเลาะกัน เธอสงสารฉันที่เป็นร่างกายบ้างไหม

แขนซ้ายของฉันบอกว่าแขนขวาของฉันไม่ดี ได้ควบคุมทุกอย่าง และขี้โกง
แขนขวาของฉันก็บอกว่าแขนซ้ายของฉันไม่ดี ขี้แพ้ชวนตี ทำงานไม่เป็น เกิดมาเป็นแขนซ้ายทำไม

ปาก ตา หัว หู ของฉัน มาเห็นเข้าก็ห้ามแล้วบอกให้ช่วยกันทำงาน ร่างกายจะได้เจริญเติบโตแข็งแรง

แต่ทั้งสองแขนของฉันก็ไม่ยอมต่างทะเลาะตบตีกัน พาลทะเลาะกับอวัยวะอื่นที่มาห้ามด้วยว่าดีแต่พูด สมองฝ่อ นิ่งเฉย พร้อมกับเรียกร้องให้อวัยวะส่วนอื่นเลือกฝ่ายเลือกข้าง พออวัยวะส่วนอื่นไม่เลือกก็พาลด่าว่า โง่บ้าง ไม่รักร่างกายบ้าง

ทะเลาะกันนานๆเข้า ตัวฉันที่เป็นร่างกายก็เริ่มทรุดโทรม เพราะแขนทั้งสองข้างของฉันไม่ยอมให้ทำงาน ไม่ยอมให้ตักอาหาร ไม่ยอมให้เขียนหนังสือ ไม่ยอมให้ทำความสะอาดร่างกาย ทะเลาะตบตี เผลอหน่อยก็หยิก ก็ตีกัน จนเพื่อนอวัยวะร่วมร่างกายต่างอิดโรยอ่อนแรง เท้าและขาก็จะพยุงร่างกายไม่ไหว ในที่สุดฉันที่เป็นร่างกายก็กำลังจะค่อยๆตายลงช้าๆ

ฉัน ที่เป็นร่างกาย ประกอบด้วยอวัยวะทุกส่วนที่สำคัญเท่าเทียมกัน แม้แต่ไส้ติ่งก็ยังมีความสำคัญต่อร่างกายนี้ ไม่มีอวัยวะส่วนใดเลยที่ไม่สำคัญ และอวัยวะทุกส่วนล้วนเชื่อมโยงเกี่ยวข้องกัน

เราไม่สามารถเอาตาไปสัมผัสเสียงแทนหูได้ เราไม่สามารถเอาปากไปใช้เดินแทนเท้าได้ ฉันใดก็ฉันนั้น การทะเลาะเบาะแว้ง กล่าวโทษกัน ก็ไม่ได้นำมาซึ่งความเจริญก้าวหน้า มีแต่จะถดถอย เสื่อมโทรม

อำนาจวาสนาอันใดไม่สำคัญ
หากอวัยวะนั้นไม่รู้จักหน้าที่
จะเป็นตาเป็นหูหรือแขนก็ตามที
ทะเลาะเบาะแว้งกันอย่างนี้เพื่ออะไร
จะตัดแขนข้างนึงทิ้งเพื่อยกให้แขนอีกข้าง
แล้วไม่คิดบ้างหรือเลือดจะไหล
หรือจะปล่อยช่างมัน....ทนกันไป
อีกไม่นานเลือดที่ไหลจะหยุดเอง
จะหยุดเองหรือร่างกายจะตายก่อน
หากร่างกายอ้อนวอนจะหยุดไหม
แทนที่จะช่วยกันสร้างให้ร่างกาย...เจริญวัย
แต่ทั้งสองข้างกลับทำร้ายร่างกาย...กันเสียเอง
อนิจจาฉันร่างกายคงตายก่อน...
เพราะแขนทั้งสองท่อนไม่เอาไหน!!
ทะเลาะเบาะแว้งกันจนยากเกินเข้าใจ
อวัยวะอื่นเตือนเท่าไรก็ไม่ฟัง

แด่เธอประเทศไทย