วันนี้มีเรื่องเศร้ามาเล่าให้ฟัง
เมื่อช่วงเย็นไปกิน Yakiniku ลาดพร้าว 71 มาพอกินเสร็จออกมา เจอหมาขาวเดินตัดหน้ามันก็เดินไปตามฟุตบาท ในใจก็คิดว่าคงเป็นหมาจรจัดทั่วไป ก็เดินไปป้ายรถเมย์เพื่อจะขึ้นรถกลับ ระยะทางก็เกือบกิโลเมตร
เราก็เห็นมันหมาขาวเดินไปเรื่อยๆ บ้างก็ดมๆตามต้นไม้ ดมตามดินไป ก็เอะใจแปลกๆ ว่ามันจะเดินไปไหน ในใจก็คิดว่ามันหลงหรือป่าว ก็เลยคุยกับมันไปจับๆที่หัวมัน ว่า ขาวหลงหรือป่าวตามหาเจ้าของใช่ไหม ก็ไม่ได้คิดอะไรคิดว่าเดินไปถึงทางแยกก็คงจะแยกกันไป ในระว่างที่เดินก็มีหมาเจ้าถิ่นมาไล่เห่า ไอ้ขาวไม่ตอบโต้ มันก็เดินไปเรื่อยๆ บางตัวจะเข้ามากัด ผมก็ช่วยพิทักษ์มันจากหมาเจ้าถิ่น (ไม่ชอบหมาหมู่โว้ย) พอดีผมต้องข้ามถนนไปฝั่งตรงข้ามเลยบอกว่าขาวไปแล้วนะ คิดในใจว่ามันคงไม่เดินตามนะ พอเตรียมพร้อมมองซ้ายขวาจะข้ามถนน ขนอะไรมันมาโดนขาวะ อ้าวไอ้ขาวตามกูซะแล้ว ....โอ้ยย กูจะทำยังไงละเนี่ย แต่ก็เป็นหน้าที่ของพลเมืองที่ดีจึงประคับประคองมันข้ามถนนไปด้วยกัน เฮ้อ...คิดไปอีกสเต็ปว่าถ้าไปถึงสะพานลอยแล้วก็คงไปตามทางของสินะเราคงจบกัน ก็เดินไปทำเป็นไม่สนใจ (แต่ในใจก็คิดว่ามันจะไปไหน มันหิวหรือปล่าว) แต่พอถึงสะพานลอย ก็เดินขึ้นไปเร็วๆ สักพักหันกลับหลัง Oh no!!! ไอ้ขาวตามมา ตูไม่ใช่เจ้าของนะ เอ้า! อยากตามก็ตาม มันก็เดินนำหน้าเลยคราวนี้ พอไปถึงบันใดลง มันก็หยุดเหมือนจะกลัวความสูง ก็เลยเดินลงเป็นตัวอย่างมันก็เดินตาม พอลงสะพานลอยก็มานั่งคิดว่าจะเอายังไงกับหมาขาวตัวนี้ดี คิดไปต่างๆนาๆ ว่าจะเอาไปฝากเพื่อนที่ลาดพร้าว64 ดีไหมจะได้ไปเป็นเพื่อนหมาโก๋ แต่ก็เกรงใจ ในใจอยากเลี้ยงนะถ้าเรามีบ้านก็คงรับเลี้ยงแล้ว แต่ที่คอนโดจะเลี้ยงหมาใหญ่ขนาดนี้คงไม่ไหว (ปกติคอนโดห้ามเลี้ยงสัตว์ แต่คนก็แอบเลี้ยงหมากระเป๋าเยอะ) เห้อจะทำไงดีสงสารมันมาก ดูมันจะแสนรู้ มันเห็นเรานั่งมันก็นอนลงเลยมานอนใกล้ๆด้วยเราก็ใจอ่อนอะ แล้วมันดูหอบเหนื่อย พูดกับมันว่าคงเดินมาไกลแล้วสิละ นั่งคิดอยู่นานเลยเดินไปที่ป้ายรถเมย์ มันก็เดินตาม ตรงป้ายรถเมย์มี family mart ลาดพร้าว 82 อะตรงข้าม 71 และแม่ค้าขายของอยู่ หน้าร้านจะมีน้ำเลอะๆอยู่ เราก็ยืนคิด เมื่อเห็นเราไม่เดินต่อไอ้ขาวมันก็วิ่งไปเกลืยกกลิ้งน้ำ นันมันคงร้อนมากสินะ เห้อ สงสารคงเดินมานาน แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรอะ ก็เลยนึกถึงคำหลวงพ่อที่สอน วันเฉลิม ว่าทุกชีวิตต่างมีกรรมเป็นของตัวเอง เอาวะ ขาวถ้ายังมีบุญคงมีคนรับไปดูแล คิดได้ก็เลยหาวิธีซ่อนตัวจากสายตามันที่มองมาที่ผมเป็นระยะ พอมันเผลอก็เลยไปแอบที่ป้ายรถเมย์ ได้แต่แอบมองมัน มันก็มองหาใหญ่เลยยยย เห้อตูจะบาปไหมเนี่ยๆๆ แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรจริงโชคดีวะขาว รถเมย์มาแล้ว ไปแล้วขาวโชคดีเพื่อน รถเมย์ออกไป เราก็มองดูมันที่นอนอยู่กำลังมองหาเรา ในใจคิดว่า ขาวอย่ามองมาทางนี้นะ อุต๊ะ มานนนมองมาาาา สบตาเลย ปิ้งๆๆๆ พอมันเห็นมันก็ทำท่าลุกขึ้น จ้องมาที่ผม ในขณะที่รถก็วิ่งออกไป ผมมองไอ้ขาวที่ห่างออกไปทุกทีจนพ้นสายตา ในใจคิดว่า กูไม่ได้ทิ้งนะขาว เราแค่พึ่งรู้จักกันเอง แต่จิตใต้สำนึกมันหดหู่เหลือเกิน
Story By ชมภูทอง บุรวัตร์
ไอ้ขาว
เมื่อช่วงเย็นไปกิน Yakiniku ลาดพร้าว 71 มาพอกินเสร็จออกมา เจอหมาขาวเดินตัดหน้ามันก็เดินไปตามฟุตบาท ในใจก็คิดว่าคงเป็นหมาจรจัดทั่วไป ก็เดินไปป้ายรถเมย์เพื่อจะขึ้นรถกลับ ระยะทางก็เกือบกิโลเมตร
เราก็เห็นมันหมาขาวเดินไปเรื่อยๆ บ้างก็ดมๆตามต้นไม้ ดมตามดินไป ก็เอะใจแปลกๆ ว่ามันจะเดินไปไหน ในใจก็คิดว่ามันหลงหรือป่าว ก็เลยคุยกับมันไปจับๆที่หัวมัน ว่า ขาวหลงหรือป่าวตามหาเจ้าของใช่ไหม ก็ไม่ได้คิดอะไรคิดว่าเดินไปถึงทางแยกก็คงจะแยกกันไป ในระว่างที่เดินก็มีหมาเจ้าถิ่นมาไล่เห่า ไอ้ขาวไม่ตอบโต้ มันก็เดินไปเรื่อยๆ บางตัวจะเข้ามากัด ผมก็ช่วยพิทักษ์มันจากหมาเจ้าถิ่น (ไม่ชอบหมาหมู่โว้ย) พอดีผมต้องข้ามถนนไปฝั่งตรงข้ามเลยบอกว่าขาวไปแล้วนะ คิดในใจว่ามันคงไม่เดินตามนะ พอเตรียมพร้อมมองซ้ายขวาจะข้ามถนน ขนอะไรมันมาโดนขาวะ อ้าวไอ้ขาวตามกูซะแล้ว ....โอ้ยย กูจะทำยังไงละเนี่ย แต่ก็เป็นหน้าที่ของพลเมืองที่ดีจึงประคับประคองมันข้ามถนนไปด้วยกัน เฮ้อ...คิดไปอีกสเต็ปว่าถ้าไปถึงสะพานลอยแล้วก็คงไปตามทางของสินะเราคงจบกัน ก็เดินไปทำเป็นไม่สนใจ (แต่ในใจก็คิดว่ามันจะไปไหน มันหิวหรือปล่าว) แต่พอถึงสะพานลอย ก็เดินขึ้นไปเร็วๆ สักพักหันกลับหลัง Oh no!!! ไอ้ขาวตามมา ตูไม่ใช่เจ้าของนะ เอ้า! อยากตามก็ตาม มันก็เดินนำหน้าเลยคราวนี้ พอไปถึงบันใดลง มันก็หยุดเหมือนจะกลัวความสูง ก็เลยเดินลงเป็นตัวอย่างมันก็เดินตาม พอลงสะพานลอยก็มานั่งคิดว่าจะเอายังไงกับหมาขาวตัวนี้ดี คิดไปต่างๆนาๆ ว่าจะเอาไปฝากเพื่อนที่ลาดพร้าว64 ดีไหมจะได้ไปเป็นเพื่อนหมาโก๋ แต่ก็เกรงใจ ในใจอยากเลี้ยงนะถ้าเรามีบ้านก็คงรับเลี้ยงแล้ว แต่ที่คอนโดจะเลี้ยงหมาใหญ่ขนาดนี้คงไม่ไหว (ปกติคอนโดห้ามเลี้ยงสัตว์ แต่คนก็แอบเลี้ยงหมากระเป๋าเยอะ) เห้อจะทำไงดีสงสารมันมาก ดูมันจะแสนรู้ มันเห็นเรานั่งมันก็นอนลงเลยมานอนใกล้ๆด้วยเราก็ใจอ่อนอะ แล้วมันดูหอบเหนื่อย พูดกับมันว่าคงเดินมาไกลแล้วสิละ นั่งคิดอยู่นานเลยเดินไปที่ป้ายรถเมย์ มันก็เดินตาม ตรงป้ายรถเมย์มี family mart ลาดพร้าว 82 อะตรงข้าม 71 และแม่ค้าขายของอยู่ หน้าร้านจะมีน้ำเลอะๆอยู่ เราก็ยืนคิด เมื่อเห็นเราไม่เดินต่อไอ้ขาวมันก็วิ่งไปเกลืยกกลิ้งน้ำ นันมันคงร้อนมากสินะ เห้อ สงสารคงเดินมานาน แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรอะ ก็เลยนึกถึงคำหลวงพ่อที่สอน วันเฉลิม ว่าทุกชีวิตต่างมีกรรมเป็นของตัวเอง เอาวะ ขาวถ้ายังมีบุญคงมีคนรับไปดูแล คิดได้ก็เลยหาวิธีซ่อนตัวจากสายตามันที่มองมาที่ผมเป็นระยะ พอมันเผลอก็เลยไปแอบที่ป้ายรถเมย์ ได้แต่แอบมองมัน มันก็มองหาใหญ่เลยยยย เห้อตูจะบาปไหมเนี่ยๆๆ แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรจริงโชคดีวะขาว รถเมย์มาแล้ว ไปแล้วขาวโชคดีเพื่อน รถเมย์ออกไป เราก็มองดูมันที่นอนอยู่กำลังมองหาเรา ในใจคิดว่า ขาวอย่ามองมาทางนี้นะ อุต๊ะ มานนนมองมาาาา สบตาเลย ปิ้งๆๆๆ พอมันเห็นมันก็ทำท่าลุกขึ้น จ้องมาที่ผม ในขณะที่รถก็วิ่งออกไป ผมมองไอ้ขาวที่ห่างออกไปทุกทีจนพ้นสายตา ในใจคิดว่า กูไม่ได้ทิ้งนะขาว เราแค่พึ่งรู้จักกันเอง แต่จิตใต้สำนึกมันหดหู่เหลือเกิน
Story By ชมภูทอง บุรวัตร์