ในหลายๆครั้ง เรามักจะมานั่งเสียใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไป
และเสียดายที่ไม่กล้าทำอย่าที่ใจคิด
ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่ศูนย์เสียคนรักที่รักมากที่สุดคนหนึ่ง
เรารักกันมาก ตลอดระยะเวลาหลายเดือนที่คบกัน เราไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง
ใช่ มันเป็นความรักที่สมบูรณ์แบบ ราบรื่น
แต่เมื่อมาถึงจุดๆหนึ่ง ฉันกลับเกิดความลังเลขึ้นในใจว่า
เธอใช่สำหรับฉันแล้วหรือ ฉันเบื่อสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ ฉันรู้สึกผิดไม่อยากทำร้ายเธอและตัวฉันเอง
คิดแล้วคิดอีก รู้สึกเหมือนถูกความรู้สึกด้านลบเข้าครอบงำ คิดที่จะบอกเลิกเธอ แต่ไม่กล้า ยังมีความลังเล
ฉันไม่ติดต่อกับเขาระยะหนึ่ง เนื่องจากทำมือถือหาย ประกอบกับอยู่ในช่วงที่ต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย
แล้ววันหนึ่ง ผู้ชายอีกคนก็เดินเข้ามาในชีวิตของฉัน ผู้ชายคนนั้นเป็นสาเหตุทำให้ฉันต้องบอกเลิกกับแฟน
ไม่เชิงว่าเรานอกใจแฟนนะ เพราะเป็นแค่เพื่อนกันเฉยๆ
แต่แฟน(+ครอบครัว,น้องสาวของเขา)เข้าใจผิดว่าเราไปมีคนอื่น
และครอบครัวของเราก็ไม่ชอบให้เรามีแฟนหรืออะไรทำนองนี้อยู่แล้ว ถึงกับแอนตี้เลยทีเดียว
ตอนนั้นเราเลยรับไม่ไหวแล้ว ก็เลยบอกเลิกกับเขาไป
ตอนนี้เขาพยายามยื้อ แต่เราใจเข็งมาก ยอมรับว่าเจ็บเหมือนกันที่ต้องบอกเลิก เสียดายเวลาที่ผ่านมา
แต่เรารู้สึกผิดกับเขามาก เหมือนเรายังดีไม่พอสำหรับเขา อันนี้ไม่ใช่ข้ออ้างนะ แต่เขาดีไปซะทุกอย่างจนเราคิดว่า
ยังมีคนที่ดีกว่าเราที่เขาจะได้พบเจอในวันข้างหน้า
แต่ตอนนี้ก็ครบปีกว่าๆแล้วที่เราเลิกกันไป แต่เราไม่รู้ว่าเขาจะรู้หรือเปล่าว่าเรายังลืมเขาไม่ได้เลย
เราเจ็บทุกครั้งที่นึกถึง รู้สึกหึงหวงทุกทีที่เห็นเขาไปข้องเกี่ยวกับผู้หญิงที่เราไม่รู้จัก
มีคนมากมายเข้ามาในชีวิตของเรา แต่ก็ยังไม่มีใครสามารถเข้าไปยืนที่ๆเขาคนนั้นเคยยืน
เราอยากย้อนเวลา หรืออยากให้เรากับเขากลับมาเป็นเหมือนเดิม
เพราะตอนนี้เรารู้แล้วว่าไม่มีใครที่จะมาแทนเขาได้เลย
ถ้าวันไหน เธอได้อ่านข้อความนี้ ฉันก็ขอให้เธอได้รับรู้ไว้ว่า
ถึงแม้เราจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดต่อกัน ถึงแม้ฉันจะเป็นคนพิเศษสำหรับเธอ
แต่นั่นไม่สำคัญเลยเมื่อเทียบกับความรู้สึกของฉันที่ยังเหมือนเดิม ..กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม

#ระบาย