ขอนอกเรื่องนะคะ (เห็นเรื่องราวของเจ้าของกระทู้แล้วอยากเล่าประสบการณ์ของเราบ้าง)
ออกตัวก่อนว่าตัวเราอยู่ที่พัทยามาตั้งแต่เกิดนะ  
ที่บ้านเปิดร้านเนต เจอขาวๆตี๋ๆ หรือฝรั่ง ตั้งแต่หนุ่มยันผู้สูงวัยมาก็เยอะแต่ไม่ได้สนใจอะไรนะ (แต่กับผู้บ่าวที่จะเล่าให้ฟัง หัวใจตึ๊กตั๊กเลยหล่ะ)

วันนั้นเราเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็บังเอิญเห็นรัศมีขาวๆบริ๊งๆเข้าตา เขานั่งหันหลังให้อยู่ในร้าน
ก็เลยแกล้งเนียนๆทำเป็นไปช่วยแฟนพี่สาวซ่อมคอม (โต๊ะคอมอยู่ฝั่งตรงข้าม)
มันเห็นไม่ชัดเอาซะเลย  ด้วยความอยากรู้ว่าประเทศอะไร ?
ก็เลยทำเป็นเดินวนๆเวียนๆแถวนั้น เหมือนว่าทำงานอยู่...(เดินแบบไม่ให้เหยื่อ เอ้ยย เขารู้ตัว)
พอรู้ว่าเป็นคนญี่ปุ่น(ดูจากภาษาในจอ)ก็เลยรีบไปรอที่เค้าเตอร์ในร้าน
รีบหาการบ้านภาษาญี่ปุ่นขึ้นมาวาง(ช่วงนั้นเรียนพิเศษภาษาญี่ปุ่นอยู่) เพราะรู้ว่ายังไงๆเค้าก็ต้องเดินมาจ่ายเงิน (แผนสูงไหมหล่ะ)  
นั่งรอได้ไม่นานเท่าไหร่ เหยื่อ เอ้ย เขาก็เดินมาคิดเงิน
เราก็เลยบอกว่า คุณเป็นคนญี่ปุ่นหรือเปล่า? ช่วยดูการบ้านตรงนี้ให้หน่อยได้ไหมคะ? (ปกติไม่ค่อยจะขยันหรอกนะ แต่วันนี้ขอเถอะ!!)
ทีนี้เขาก็เลยมาช่วยดูการบ้านให้
ตอนแรกแค่ยืน สักพักลากเก้าอี้มาเลย (ใจนึงก็เกรงใจ อีกใจ โอ้ววว ไม่นะ เรียนไม่รู้เรื่องเลย) ใจเต้นตึ๊กตั๊กๆ
ที่คุยๆกันรู้แค่ว่าชื่อ มาซะฮิโกะ (หรือเป็นนามสกุลก็ไม่รู้ ตอนนั้นตื่นเต้น ฟังผิดๆถูกๆ) มาจากเมือง...(จำไม่ได้แล้วมัวแต่ตื่นเต้น)
คนอะไรรูปก็งาม ยังมีน้ำใจอีก ยิ้มยิ่งน่ารัก กรี๊ดเบาๆ
นั่งสอนนานหลายนาที เค้าก็ถามว่ามีตรงไหนอีกไหม? ก็เลยบอกไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมาก
วันนั้นยังนึกเสียดายน่าจะขอเมล์หรืออะไรติดต่อ...
ได้แต่ร้องเพลง เธอเป็นแฟนฉันแล้ว รู้ตัวบางไหมมมมมม... (ละเมอไปเองเรื่อยเปื่อย)
ความรู้สึกเหมือนรักแรกพบเลย เล่าให้ใครฟังก็มีแต่คนบอกว่าบ้า 55555+  
ตอนนั้นคิดว่าคงไม่ได้เจอแล้วหล่ะมั้ง พัทยามีตั้งหลายร้าน เค้าคงไม่มาหรอก

วันถัดมา
เห้ยยย ไม่นะ มาเล่นที่ร้านอีกแล้ว (นึกว่าเข็ดจนไม่กล้ามาแล้ว) น่ารักอีกแล้วนะวันนี้
พอตอนคิดเงินเขาก็เดินตรงมาเลย ถามว่ามีการบ้านอีกไหม พร้อมกับรอยยิ้ม....(ใจละลายเลย)
โอ้ยยย ใจนะ อยากให้มีใจจะขาด แต่มันไม่มีเนี้ยสิ ก็เลยยิ้มตอบไปบอกว่าไม่มีค่ะ แต่ขอถ่ายรูปแทนได้ไหม... (กล้าได้อีก !!!)
ตอนนั้นเขาหน้าแดงมากๆเลย  ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ อยากจะกรี๊ดๆๆๆ
(ขอสาบานว่าตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยขอคนที่ไม่รู้จักถ่ายรูปมาก่อนเลย ดาราก็ยังไม่เคย) **มีรูปคู่ให้ดูด้านล่าง**
วันนั้นก็มัวแต่ตื่นเต้น เลยไม่ได้ถามข้อมูลไว้ติดต่อเลย เฟสบุ๊ค เบอร์ เมล์ ฯลฯ (นึกแล้วอยากจะตีหัวตัวเอง)

วันถัดๆมา
เราอยู่บ้าน กำลังเดินออกมาทิ้งขยะ (บ้านกับร้านคนละที่กันนะ) อยากให้นึกภาพตาม กำลังโยนถุงขยะแบบสโลโมชั่น
สายตาเหลือบไปเห็นแสงอะไรขาวๆเข้าตา หันไปดู เห้ยยย เขามาอยู่นี่ได้ไง...
เดินมาแถวนี้ด้วยหรอเนี้ย... บังเอิญขนาดนี้ต้องเนื้อคู่เราแน่เลย(ตู่ไปเอง)
ก็เลยทักทายแล้วก็คุยกันนิดหน่อย จับใจความได้ว่า มาเที่ยวประเทศไทยคนเดียว จะกลับญี่ปุ่นพรุ่งนี้ (ตอนนั้นรู้สึกใจหายเหมือนกัน)
เพิ่งรู้จักกันได้แปบเดียวก็ต้องลากันซะแล้ว พ่อหนุ่มยุ่นปี่ของฉัน (ออกตัวว่าเป็นเจ้าของเสร็จสรรพเลย 555)
**เช่นเดิม อยากจะตีหัวตัวเองรอบที่ 2 เพราะไม่ได้ขออะไรไว้ติดต่อเลย**

พอผ่านไปสัก 2-3 วัน ก็เกิดสึนามิที่ญี่ปุ่น  ในใจตอนนั้นมาซะฮิโกะของฉ้านนนนนนนนนนน
จนถึงวันนี้ก็ยังไม่เคยเห็นเขาอีกเลย T____T หวังว่าเค้าคงจะสบายดี

ก็อยากจะฝากไปถึงผู้ชายในความฝัน ..... ขอให้มีความสุขมากๆ ยังมีผู้หญิงคนนึง ที่นึกถึงเรื่องนี้ทีไรก็อดอมยิ้มไม่ได้ あなたにあいたい...

ปล..ขอบคุณคนที่อ่านจนจบนะคะ รู้ว่ายาวแต่มันเป็นความทรงจำของผู้หญิงคนนึง ^^ หวังว่าเพื่อนในพันทิปคงจะไม่เบื่อกันซะก่อน
***คำไหนที่พิมพ์ผิด ต้องขอภัยมา ณ ที่นี่

=.=  หายากอะผู้ชายสูงๆ ในเชียงใหม่  ส่วนใหญ่ชอบมากับแฟน  

แล้วแฟนก็จะตัวเล็กๆ น่ารัก น่าทะนุถนอม   เห็นแล้วหมั่นไส้นิดๆ

ไอ้เรามันก็เป็นผู้หญิงสูง  ก็ได้แต่อิจฉา  

เห็นเรื่องของ จขกท แล้วแอบฟินนนน แอบลุ้นให้ผู้ชายคนนั้นมาอ่านด้วยเถ๊อะะะ เราก็มีเรื่องคล้ายๆกัน ขอแชร์ด้วยคนละกันนะ

เมื่อสมัยเรียนมหาลัย ปี 2 มีอยู่วิชานึง จำไม่ได้แล้ววิชาไร เป็นวิชาเรียนรวมกะคณะอื่นๆด้วย เราเป็นเด็กมนุษยศาสตร์ เป็นเด็กหลังห้อง นั่งเมาท์กะเพื่อนๆซะเป็นส่วนใหญ่ ก็จะมีพี่ปี 3 จากคณะวิศวะมาเรียนด้วยกลุ่มนึง กลุ่มนี้ขาวตี๋ สูง หล่อกันทั้งกลุ่ม เค้าจะนั่งแถวหน้ากัน เรากะเพื่อนๆก็จะแอบๆมอง แอบเรียกพี่ๆกลุ่มนี้ว่ากลุ่มหล่อเทพ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรนอกจากแอบปลื้มคนหล่อ ไปวันๆ

จนวันสอบ ก่อนเข้าห้องสอบ นักศึกษาก็มานั่งติว นั่งอ่านหนังสือกันหน้าห้อง เรากะเพื่อนก็นั่งติวกันติดๆกะกลุ่มพี่หล่อเทพนี้ เราก็ยังแอบเหล่ๆ คนอาไร้ ขาวปากแดง น่าร๊ากกก เสียดายเนอะ สอบเสร็จแล้ว ก็คงไม่ได้เรียนกะพี่กลุ่มนี้แล้วสิ แต่วันนั้นรู้สึกได้ว่ามีพี่คนหนึ่งในกลุ่มที่หันมาสบตากันอยู่หลายที ก็ต่างคนต่างอมยิ้มน้อยๆ ให้กัน แล้วต่างคนก็ต่างอ่านหนังสือเตรียมสอบกันไป

ผ่านไปสองสามวัน ยังอยู่ในเทศกาลการสอบ เราก็ไปอ่านหนังสือกะเพื่อนสองคนที่ห้องสมุด อยู่ๆก็มีพี่ผู้หญิงคนนึง รู้ว่าเป็นเด็กวิศวะ เพราะใส่เสื้อช็อป มาบอกว่า "น้องๆ พี่ขอเบอร์หน่อย เพื่อนพี่ให้มาขอ" เราก็อึ้ง "พี่ขอเบอร์หนู หรือเบอร์เพื่อนหนูคะ "คือจะบอกว่าเราหน้าตาธรรมดามากกกก ออกจะบ้านๆด้วยซ้ำ แต่เพื่อนที่ไปนั่งอ่านหนังสือด้วยกันเป็นคนน่ารัก มีแต่หนุ่มๆมารุมจีบ พี่เค้ายืนยันว่าขอเบอร์เรา เราก็ยังงงๆ ว่าต้องมีการเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ แต่ก็ให้เบอร์ไปนะ 5555 แต่เป็นเบอร์หอพัก (หอพักมหาลัย) เพราะตอนนั้นยังไม่มีโทรศัพท์มือถือเลย(รู้อายุหมดสิเนี่ย 555) ก็ให้ๆไปแบบไม่รู้จะปฏิเสธยังไง เพราะคิดว่าโทรไม่ติดหรอก โทรยากจะตาย มีเบอร์เดียว ใช้ร่วมกันทั้งชั้น วันนั้นกว่าจะกลับหอก็เย็นๆเลย เดินผ่านโทรศัพท์ของหอ อยู่ตรงระเบียง อยู่ๆมันก็ดังตอนเราเดินผ่านพอดี ก็เลยรับดู "ขอสายน้อง....ห้อง....หน่อยครับ" เย้ยย!! นี่มันชื่อเรานี่ งานเข้าแล้วตรู ทำตัวไม่ถูกเลย พูดติดๆขัดๆ พี่เค้าคือคนที่ให้เพื่อนมาขอเบอร์นั่นเอง...

แล้วเราก็คุยกันไปเรื่อยๆ โทรมาคุยกันทุกวัน คุยกันถูกคอ โลกเริ่มเป็นสีชมพู คุยกันหนึ่งเดือน โดยที่เราไม่รู้ว่าพี่เค้าเป็นใคร หน้าตายังไง รู้แต่เรียนวิศวะแค่นั้น บางวันพี่เค้าก็แอบเอาขนมมาฝากไว้กะยามที่หอก็แอบถามพี่ยามว่า หน้าตาคนเอาขนมมาฝากเป็นไง พี่เค้าก็บอกว่า ขาวๆตี๋ๆ

จนถึงวันสำคัญ พี่เค้าพร้อมจะเปิดตัว ชวนเราไปดูหนัง นัดเวลากัน เดี๋ยวพี่เค้าจะมารับที่หน้าหอนะ วันนั้นรู้กันทั้งหอ มีเพื่อนๆคอยแอบดูอยู่ตามระเบียง หน้าต่างหอพัก ว่าใครนะที่จะมารับเรา เมื่อได้เวลานัด เราก็เดินออกไปรอหน้าหอ พยามมองว่ามีใครยืนอยู่แถวนั้นบ้างนะ ลุ้นมากกก มองไปก็เห็นรถเก๋งสีแดงคันนึงจอดอยู่ มีผู้ชายยืนหันหลังอยู่คนนึง ดูดีเชียว ใช่คนนี้ป่าวหว่า แล้วเค้าก็หันหน้ามา อ้าว พี่คนที่อยู่กลุ่มหล่อเทพนี่ ไม่ใช่คนนี้ชัวร์ คนนี้หล่อเกินไป สงสัยมารับแฟนที่หอเหมือนกันมั้ง เราก็ยิ้มให้ พยักหน้าน้อยๆ เป็นการทักทายกัน เหมือนคนรู้จักกัน แล้วก็มองหาผู้ชายปริศนาของเราต่อไป ปรากฎพี่เค้าเดินมาหาเรา แล้วบอกว่า "พร้อมยัง ไปหาไรกินกันก่อนเนอะ" ........ว๊ากกกก หน้าเราตอนนั้นเหวอมากกกกก (พี่เค้าบอก) เฮ้ยยย นี่คนที่เราคุยด้วยมาตลอดคือพี่ที่เราแอบมองมาตลอดเหรอเนี่ยยย เท่านั้นแหละ มือไม้สั่น เดินไปขึ้นรถไม่ถูกเลย 55555

แล้วเราก็ได้เป็นแฟนกัน คบกันปีนึงค่ะ แล้วก็เลิกรากันไป ชีวิตช่วงนั้นเหมือนฟัน เหมือนตัวเองเป็นเจ้าหญิง เหมือนนางเอกการ์ตูนญี่ปุ่นที่เฉิ่มๆ บ๊องๆ แต่ไปเป็นแฟนกะซุปตาร์ประมาณนั้นเลยค่ะ  ^_^

มาเล่าให้ฟังเฉยๆค่ะ เผื่อเป็นแรงบันดาลใจให้สาวๆ ว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้นะคะ ไม่จำเป็นต้องสวยเด่น ขอแค่เป็นตัวของตัวเองก็พอค่ะ