วันนี้เวลาเที่ยง ตั้งใจจะไปจ่ายค่าโทรศัพท์ที่เทเลวิซสาขา RCA
โดยขึ้นมอเตอไซต์รับจ้างจากหน้าแบงค์กรุงเทพไปเทเลวิซแล้วให้เค้ารอกลับเลย
ขาไปไม่มีปัญหา แต่ขากลับนี่สิ ออกจากเทเลวิซมาติดไฟแดงอยู่ตรงสี่แยก ไม่แน่ใจว่าเรียกแยกอะไร
ถ้าเลี้ยวขวาไปวัดอุทัย เลี้ยวซ้ายไปโรงบาลปิยะเวชน่ะค่ะ
แต่ของเราจะตรงไปลงหน้าแบงค์กรุงเทพ
ไฟแดงตรงนั้นมีตัวเลขนับถอยหลังอยู่ก็ปกติ
แต่พอไฟเขียวปุ๊บมอเตอร์ไซต์ที่เรานั่งมาออกตัวทันที
แต่รถฝั่งซ้ายที่จะตรงไปโรงบาลปิยะเวชน่ะ เค้าไม่หยุด
มารู้ตัวอีกทีต่างคนต่างเบรคลั่นถนนปนเสียงร้องเราด้วย
ภาพที่เห็นตอนนั้นมันสโลโมชั่นมากเลยค่ะ เป็นภาพรถกระบะโตโยต้าสีตะกั่ว
ซึ่งจอดสนิทแล้ว แต่ห่างจากหัวเข่าเราแค่คืบเดียว มอไซต์ก็จอดดูท่าที
แต่ไม่มีแม้แต่จะเปิดกระจกโผล่หัวออกมาขอโทษ
มีแต่ฟิล์มดำมืดบดบังความมักง่ายของกระบะคันนั้น
มอเตอไซ์อีกคันที่ขับตามมามาจอดข้างเราบอกคนขับมอไซต์คันเราว่า
ไม่โวยไปวะ มันฝ่าไฟแดงมา แต่เรานาทีนั้นคิดว่า โชคดีแล้วที่เค้าเบรคทัน
ลงรถได้ขาสั่นมือสั่น กลัวมาก โทรหาแม่ได้ยินเสียงแม่ดีใจมาก แต่ไม่ได้บอกแกว่าเกิดอะไรขึ้น
พอวางหูก็ร้องไห้เลย ร้องด้วยความดีใจว่าฉันยังอยู่ ฉันยังคุยกับแม่ได้อยู่
กลับมาออฟฟิส มีพี่ที่ออฟฟิสหลายคนเข้ามาถามว่าหายตกใจหรือยัง เค้าติดไฟแดงอยู่แยกนั้นพอดี
เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด และก็เห็นว่า หลังจากมอเตอไซต์ที่เรานั่งมาขับออกไป
กนะบะคันนั้นก็ยังคงตะบี้ตะบันฝ่าไฟแดงฝ่ารถทางตรงไปอีก ไม่รู้มันจะรีบไป...ที่ไหน

บอกตรงๆ ว่าตอนนั้นตกใจมากค่ะ และก็ดีใจมากที่เค้าเบรคทัน ดีใจที่ยังมีชีวิตอยู่
ไม่อยากจะคิดว่าถ้าเค้าเบรคไม่ทัน ตอนนี้เราจะเป็นยังไง ถ้าเราล้ม แล้วรถที่ตามมาข้างหลังเค้าเบรคไม่ทันล่ะ จบละค่ะ