ละครเดินทางมาใกล้ถึงบทสรุป ตัวละครที่ดูแล้วขัดใจที่สุด คือ นายสันต์พ่อวันเฉลิม ที่ดูจะทำอะไรไม่ได้สักอย่างที่จะช่วยวันเฉลิม
ให้พ้นจากบ่วงกรรมที่เกิดจากลำยองแม้แต่ครั้งเดียว ทั้งที่ด้วยสิทธิ์ของผู้เป็นพ่อน่าจะทำอะไรได้มากกว่านี้ตั้งแต่ ลำยองขอแยกทาง
แล้วพาวันเฉลิมตั้งแต่แบเบาะ เอาไปเลี้ยงแบบทิ้ง ๆขว้าง ๆ ในละครแค่พูด แค่ขอสำยอง ให้ยายแลช่วย หรือพูดกับลูก พอลูกปฏิเสธก็
เงียบ ไม่มีพูดอะไรต่อ เหมือนเกรงใจลูกก็ไม่ปาน ทั้งที่จริง น่าจะเอาวันเฉลิมมาเลี้ยงเองตั้งแต่วันเฉลิมยังเด็ก ด้วยสิทธิ์ของพ่อ

สมมุตินะสมมุติ ถ้าเราเป็นสันต์ เราจะทำดังนี้

1  เมื่อแยกทางกับลำยองตั้งแต่วันเฉลิมยังแบเบาะจะให้สิทธิ์ลำยองในความเป็นแม่เลี้ยงดูวันเฉลิมก่อน  แต่ถ้าดูแล้วไม่ผ่าน
ก็จะขอสิทธิ์ของพ่อมาเลี้ยงเอง  เพราะสันต์เป็นถึงทหารเรือ ซึ่งย่อมมีการศึกษามีความรู้ความสามารถ และสามารถปรึกษาเรื่องนี้
กับผู้ใหญ่ได้มากมาย ทั้งผู้บังคับบัญชา อาจารย์ หรือ นักกฏหมาย ในยุคนั้นก็น่าจะมีแล้วที่จะให้คำปรึกษาเอาวันเฉลิมมาเลี้ยงเอง

2 หรืออีกวิธีสันต์เป็นถึงทหารเรือ แค่เอาตัววันเฉลิมมาเลี้ยงเองแค่นี้ง่ายมาก  ลำยองเป็นแค่หญิงชาวบ้าน ความรู้อะไรก็ไม่มี พาทหาร
สักสองสามคน หรือนักเลงสักสองสามคนมาขู่เอาตัววันเฉลิมตั้งแต่ยังเด็ก ก็ทำได้ง่าย แค่โดนขู่ลำยองก็กลัวขึ้นสมองแล้ว
แต่นี่ ปล่อยให้ลูกตกระกำลำบาก เหมือนตกนรกทั้งเป็นจากผู้เป็นแม่ แล้วผู้เป็นพ่อ ไม่ทำอะไรเด็ดขาดลงไปสักอย่าง ถ้าเป็นเรา
ถ้าเห็นลูกลำบากแบบนี้ เป็นไงเป็นกัน แต่ละคืนแต่ละวันใจไม่เป็นสุขแน่ถ้าลูกตกระกำลำบากแบบนี้ ยิ่งแม่มันไม่ได้เรื่อง เรา
เป็นพ่อที่ช่วยลูกได้ไม่อยู่เฉยแน่ ๆ

แต่ละครก็คือละคร ถ้าสันต์เข้มแข็งมากกว่านี้ ละครก็คงเนื้อหาไปอีกแบบ วันเฉลิม ก็ไม่เป็นทองเนื้อเก้า แต่ดูละครแล้วขัดใจมากกกก