ปกติผมจะมีความขัดใจกับการให้รางวัลนักแสดงนำจากบทแรงๆ เสมอ แต่บทบาทของลำยองในทองเนื้อเก้านั้นต่างออกไป จากการอ่านบทย่อของละครผมคิดว่าลำยองเป็นตัวละครที่เหมือนจะมีด้านเดียวทื่อๆ คือร้ายแบบไร้เหตุผล แต่พอได้ดูไปเรื่อยๆ คุณนุ่นเล่นเป็นลำยองได้มีมิติมากๆ ในบางฉากไม่สามารถพูดออกมาอย่างชัดเจนได้เลยว่าลำยองคิดอะไรอยู่ แต่สามารถรู้สึกได้ว่าเธอกำลังเศร้าและอับอายปนความโกรธเกลียด เช่นในฉากที่ร้องไห้หลังจากเจอสันต์
          เนื่องจากผมเกิดไม่ทันยุคของคุณอภิรดี ผมเลยได้ดูเวอร์นี้เป็นเวอร์แรก แล้วไล่หาดูเวอร์ของคุณอภิรดีทีหลัง (แต่ดูไม่จบเพราะมันไม่ครบ หายากมากครับ) มันแตกต่างกันจริงๆ คุณอภิรดีเหมือนเกิดมาเพื่อบทบาทนี้เลย เธอดูเข้ากันดีกับบรรยากาศในละคร แต่ผมกลับไม่ค่อยตราตรึงใจ (ออกแนวเกลียดตัวละครตัวนี้โดยไม่ไตร่ตรองเลย) ในขณะที่ผมตราตรึงและสนุกกับการตีความลำยองของคุณนุ่นมากกว่า มันปนไปด้วยความโกรธ เวทนา สงสาร สมเพช จะเกลียดก็เกลียดไม่ลง (อาจเพราะผมดูเวอร์คุณนุ่นเป็นเวอร์แรก เลยติดตากับเวอร์นี้มากกว่า)
          ไม่รู้ว่าคนที่ดูเวอร์คุณอภิรดีเป็นเวอร์แรกจะคิดเช่นเดียวกันไหม แต่บทดราม่าระหว่างตัวลำยองกับสันต์และลูก ผมอินกับลำยองของคุณนุ่นมากกว่า อาจเพราะเวอร์เก่าเน้นที่ตัวพระเอกกับลูกน้อยกว่ามั้ง และที่ผมชอบมากคือ ทองเนื้อเก้าเวอร์นี้มีหลายฉากมากที่บทลำยองมาแบบอารมณ์ล้วนๆ ไร้คำพูด ใช้อารมณ์ สายตาสื่ออย่างเดียว ซึ่งผมนับถือคุณนุ่นมากจริงๆ เพราะอารมณ์ที่สื่อมานั้นคนดูไม่ต้องนั่งคิดตีความแล้ว มันรับรู้และรู้สึกเลย บรรยายออกมาไม่ได้ เป็นอารมณ์ร่วมที่แท้จริง
          ผมเปรียบลำยองของคุณอภิรดีว่าเหมือนเพลงของ Mozart ที่ดึงเอาธรรมชาติของลำยองออกมาอธิบายได้อย่างสมบูรณ์แบบโดยไม่ต้องแต่งแต้มอะไรให้มากความ ส่วนลำยองของคุณนุ่นเปรียบเสมือนเพลงของ Beethoven ที่เลือกจะรังสรรค์ตัวละครลำยองออกมาเองโดยไม่สนใจธรรมชาติที่มีอยู่ก่อน และเป็นการรังสรรค์ที่น่าตื่นเต้น ตราตรึงใจ และประทับใจเป็นอย่างยิ่ง ผมจึงเห็นว่าถ้าคุณนุ่นได้รับรางวัลจากบทแรงๆ อย่างลำยอง มันก็ไม่น่าจะมีข้อกังขาแต่อย่างใด

ปล. อันที่จริงต้องชมตัวประกอบคน รวมไปถึงคุณป๋อด้วย เพราะทุกคนเล่นได้ดีไปหมด มันทำให้รับรู้ตัวตนของลำยองได้มากขึ้น
ปล.2 ชอบน้องอ้อยมากครับ มันทั้งฮาทั้งรำคาญในคราวเดียวกัน