สลามัตดาตัง......หล่า.......

สวัสดีตอนเย็นเน้อ.....วันนี้อุตสาห์มาก่อน2ทุ่ม....พอดีมีน้องๆหลานๆเข้ามาถามหลังไมค์......เลยตอบให้หายข้องใจไปแล้ว...กลับมาคุยกันที่เกาะกงต่อนะครับ....พอวันรุ่งขึ้น...น้าที่เราไปเช่าห้องพักอยู่ก็บอกให้เราลงไปพบกันที่ท่าเรือตอน9โมง.....คือให้เราหาข้าวปลาอาหารเช้ากินกันให้อิ่มหนำสำราญกันก่อน แกจะไปรอที่ท่าเรือ......ผมยังจำชื่อคนขับเรือคนนี้ได้...แกชื่อนายหนู.....นามสกุล-กลัวแมว......กร๊ากก...ป่านนี้แกจะยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ผมไม่ทราบ แต่เห็นชื่อที่เขาเขียนเอาไว้ในคิวที่ท่าเรือแล้วอดขำในอารมณ์ของเอ๊าะ(พ่อ)หรือแมะ(แม่)....ของแกที่ตั้งชื่อให้ไม่ได้

เรือที่เรานั่งไปนั้นเป็นเรือประมงชายฝั่ง แต่ติดท้ายแบบเรือหางยาว......ขนาดของเรือน่าจะยาวประมาณสัก7เมตรและกว้างประมาณ3เมตร.....ทรงของเรือป้อมๆพิกล......เขียนถึงเรือแบบนี้แล้ว คิดถึงเรือที่เมืองเวียตนามแฮะ.......ที่นั่นเรือของเขาสานด้วยไม้ไผ่.....ยาชันจนทั่วแล้วมีคานกลางกันเรือยุบเข้ามา.มองไกลๆเหมือนฝาชีหงาย....มีเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ2เมตร....เวลาจะพายไปไหน คนพายก็จะมานั่งตรงหัวมุมด้านใดด้านหนึ่ง...ส่วนนั้นก็จะยุบลงไปในน้ำเพราะน้ำหนัก

คนพายเรือก็จ้วงพายอยู่ตรงส่วนที่ตัวเองนั่ง-ซ้ายทีและขวาที...เรือก็จะไปข้างหน้าได้(หากไปนั่งข้างๆเหมือนเรือบ้านเรา-เรือมันก็หมุนวนไปรอบๆอะดิ).....จะติดลมไปที่เวียตนามอีกแล้วแฮะ....

กลับมาที่ท่าเรือบ้านหาดเล็กอีกครั้งนะครับ.......เรือที่กล่าวนี้ใช้ไม้อะไรก่อสร้างไม่รู้ได้ แต่เนื้อไม้หนาประมาณสัก2นิ้ว.....พอเรือออกพ้นฝั่งไปไม่นาน......ผทก็รู้ได้ทันทีเลยว่า หากเรือแถวนั้นสร้างด้วยไม้อัดแบบในคลองบ้านเราก็หงายเก๋งครับ....รับประกันว่าเรือแตกภายในระยะไม่เกิน10นาทีที่เรือวิ่งออกสู่ท้องทะเล.......เสียงท้องเรือกระแทกน้ำและคลื่นดังตูมตามอยู่ตลอดเวลา......

เรือใช้เวลาวิ่งประมาณ40นาทีก็ถึงเกาะกง.......ทะเลที่นี่มีแต่ขยะลอยเต็มไปหมด....และมีกองไม้(สำหรับต่อเรือวางระเกะระกะไปทั่ว).....พอเรือเข้าไปเทียบชายหาด(ไม่มีท่าเรือเด้อ)......ขบวนการมารวิชัยของรถซิโคล่ก็เข้ามาห้อมล้อมพวกเราเต็มไปหมด....โดยมีเจ้ากอย เซียสะได เป็นหัวหอกเข้ามาตีสนิท เพื่อจะพาผมนั่งรถซาเล้งของเขาวนรอบเกาะในราคา 50 บาท......

เจ้ากอยนั่น เข้ามาตีสนิทผมด้วยการอ่านชื่อ Total ที่เสื้อ.....(ตอนนั้นน้ำมันเครื่อง Total.....กำลังเข้ามาชิงตลาดน้ำมัน2Tในประเทศไทยกับเขาด้วย...-ก่อนที่จะมาเป็นน้ำมันเครื่องTotalที่กล่าวนี้....บริษัทผู้ผลิตยางไออาร์ซีทดลองนำเอาน้ำมันเครื่องเอลฟ์มาทำตลาดล่วงหน้าอยู่2ปีเห็นจะได้ โดยการแถลงข่าวในวันนั้น บริษัทฯประกาศว่าจะเป็นการเปิดตัวน้ำมันบนบรรยากาศที่สูงที่สุดในโลก).....ผมได้รับเชิญไปร่วมงานกับเขาด้วยที่จังหวัดเชียงราย....

การเปิดตัวน้ำมันในคราวนั้น เจ้าของบริษัท(ผมไม่เอ่ยชื่อเขาเด้อ)....พี่แกเช่าเครื่องบินโดยสารจากดอนเมืองไปเชียงราย.....โดยแจ้งให้นักบินประกาศทางอินเตอร์คอมมให้รู้ว่า.ขณะนั้นเครื่องบินกำลังอยู่เหนือบรรยากาศ35,000 ฟุต(ประมาณ10กิโลเมตรจากพื้นดิน).....แล้วก็เป็นบรรยากาศของการเปิดแชมเปญแถลงข่าวกันบนความสูง10กม.อย่างที่เขาคุยกับผมจริงๆ.......พอเครื่องบินลง เราก็หาทางขี่รถไปกันเที่ยวดอยแม่สะลองต่อ...ช่วงนั้นหลานสาวนายพลต้วน ซี เหวิน กำลังเบ่งบานเชียว........ยายอี๊หลัน .....โอ๊ย......จะติดลมไปดอยแม่สะลองอีกแล้ว

ไว้จะเล่าให้ฟังคราวหน้าดีกั่ว......เดี๋ยวไปไม่ถึงเกาะกงเสียที





เรือแบบนี้แหละที่เราเช่าไปเที่ยวเกาะกงกัน........แต่ไม่มีเสาใบเรือนะครับ...ผมยืมรูปมาจากอากู๋-พอให้คุณเข้าใจ