ความงดงามของลีลาวอลเลย์บอลสาวไทยปีหลังๆมานี้ ความสามารถเฉพาะตัวและลูกไหวพริบของแต่ละคนที่ปล่อยออกมา
มีน้ำหนักสำคัญพอๆกับการประสานกันเล่นเป็นทีมเลยนะฮะ คล้ายกับฟุตบอลบราซิลที่เปลี่ยนกีฬาจนกลายเป็นศิลปะ
แต่ละคนราวกับเกิดมาพร้อมลูกบอลเหนี่ยวไว้ที่ตืน เช่นเดียวกับประวัติสาวไทยหลายคนที่เกิดมาก็เล่นลูกวอลเลย์เป็นเพื่อนเลย
จากคห.9-1 คุณ “ผู้ปลุกชีพ”
http://ppantip.com/topic/31254115
“เหมือนกับที่อรเดาะลูกแปด้วยข้างเท้าด้านนอกให้นุสในระยะประชิดเซ็ตตั้งให้ แล้วอรก็เข้าตีเองเป็นแต้ม เวลาแค่เสี้ยววินาที
คู่แข่งยังไม่ทันรู้ตัวเลย (รู้สึกในลีคอาเซอร์ฯ แข่งกับทีมอะไร จำไม่ได้แล้ว )รึว่าลูกที่กับตันกิ๊ฟหันหลังให้เน็ตแล้วตบกลับหลัง เมื่อไม่นานมานี้
ถ้าเป็นฝรั่งที่ฝึกมาเป๊ะๆเป็นระบบนี่ทำไม่เป็นนะครับ ไม่รู้ว่ามันจะมีในโลกด้วยซ้ำ”
ดูคลิปคุณ “ละครซอ”
http://www.youtube.com/watch?v=r7QPjGwNYV0
http://www.youtube.com/watch?v=Ze0TqJ8qVvI
ล่าสุดคนที่โดดเด่นสม่ำแสมอคือ นุศรา กับลีลาหลอกจังหวะ2 และมือไม้ที่ตามไปชี้สั่งลูกในบัญชาของเธอ จนคนดูตีความกันไปต่างๆนานา
http://www.youtube.com/watch?v=RGHBjECLAJI
ในทางกลับกัน เป็นไปได้ว่า สิ่งที่กองเชียร์เรียกว่าฟอรม์ไม่คงที่ของพวกเธอนั้น เพราะจุดแข็งที่ว่าบางครั้งก็เป็นจุดอ่อน
...เพราะมันไม่ใช่ลูกสูตร
การฉกฉวยจังหวะการเล่นลูกไหวพริบเหล่านั้นขึ้นกับว่าโอกาสที่มีในแต่ละเกม มีมามากน้อยต่างกัน
และเมื่อมีมาแล้ว... เราก็จะได้เห็นสิ่งที่ไม่คาดว่าจะได้เห็น ให้เพลินไปทุกทีกับการเคลื่อนไหวของพวกเธอไปกับลูกบอล
ลีลาแบบนี้ล่ะฮะ... ศิลปะแห่งวอลเลย์บอล
บวกกับนโยบายเล่นทีละลูก เก็บทีละแต้ม ทำให้ทุกคะแนนน่าติดตามดู กลับกันก็จะเห็นว่าหลายเกมจบที่เราแพ้ดิวส์ โดยใช้พลังยาวนานใน1เกม
เทียบกับบางทีมที่จะปล่อยบางเกมไปเมื่อแต้มห่างเพื่อเก็บพลังงานไว้ในเกมถัดไป...แต่เราไม่ปล่อยฮะ ซึ่งก็มีดี-เสียแล้วแต่จะวัดกัน
แต่มันก็ทำให้ชวนดูไปเสียทุกเกม หรือย้อนกลับไปดูได้บ่อยๆ แม้ว่าเกมนั้นเราจะแพ้ก็ตาม
แบบนี้ล่ะฮะ... สปิริตนักกีฬาใสๆเลย
ถ้าให้เราเลือกแล้ว....
เป้าหมายของทีมที่สวยงามเช่นนี้ อาจไม่ใช่ว่าจะเก็บชัยชนะได้อีกกี่ครั้ง... จะโค่นยักษ์ได้ครบทุกรายหรือไม่...
ชัยชนะมันเสพติดกันได้ง่ายๆ...และมันมักจะพาเราไปหาชัยชนะแบบไหนก็ได้ ที่ไม่ห่วงสปิริตสวยงามแบบที่บางทีมทำ
เรามาคาดหวังกับพัฒนาการของการก้าวข้ามจากกีฬาเพื่อชัยชนะ มาเป็นศิลปะของมนุษย์เล็กๆหนึ่งทีมที่เล่นกับลูกกลมๆได้อย่างงดงามเป็นธรรมชาติกันฮะ
แบบที่สาวไทยทำให้เห็น แทรกไว้ในเกือบทุกเกมดีกว่าไหมฮะ
เมื่อนั้นเราจะสนุกไปกับเธอมากขึ้น และเธอก็จะไม่ต้องกังวลว่า การไม่ชนะนั้นทำลายความสนุกและความตั้งใจในการเล่นที่ให้ไว้ไปเสียหมด
...และเป้าหมายแบบนี้...ห้ามไม่ได้เสียด้วยสิ ที่มักจะมีชัยชนะติดมาด้วยเสมอ...
Thai Style Volleyball กับ บราซิลฟุตบอล
มีน้ำหนักสำคัญพอๆกับการประสานกันเล่นเป็นทีมเลยนะฮะ คล้ายกับฟุตบอลบราซิลที่เปลี่ยนกีฬาจนกลายเป็นศิลปะ
แต่ละคนราวกับเกิดมาพร้อมลูกบอลเหนี่ยวไว้ที่ตืน เช่นเดียวกับประวัติสาวไทยหลายคนที่เกิดมาก็เล่นลูกวอลเลย์เป็นเพื่อนเลย
จากคห.9-1 คุณ “ผู้ปลุกชีพ” http://ppantip.com/topic/31254115
“เหมือนกับที่อรเดาะลูกแปด้วยข้างเท้าด้านนอกให้นุสในระยะประชิดเซ็ตตั้งให้ แล้วอรก็เข้าตีเองเป็นแต้ม เวลาแค่เสี้ยววินาที
คู่แข่งยังไม่ทันรู้ตัวเลย (รู้สึกในลีคอาเซอร์ฯ แข่งกับทีมอะไร จำไม่ได้แล้ว )รึว่าลูกที่กับตันกิ๊ฟหันหลังให้เน็ตแล้วตบกลับหลัง เมื่อไม่นานมานี้
ถ้าเป็นฝรั่งที่ฝึกมาเป๊ะๆเป็นระบบนี่ทำไม่เป็นนะครับ ไม่รู้ว่ามันจะมีในโลกด้วยซ้ำ”
ดูคลิปคุณ “ละครซอ” http://www.youtube.com/watch?v=r7QPjGwNYV0
http://www.youtube.com/watch?v=Ze0TqJ8qVvI
ล่าสุดคนที่โดดเด่นสม่ำแสมอคือ นุศรา กับลีลาหลอกจังหวะ2 และมือไม้ที่ตามไปชี้สั่งลูกในบัญชาของเธอ จนคนดูตีความกันไปต่างๆนานา
http://www.youtube.com/watch?v=RGHBjECLAJI
ในทางกลับกัน เป็นไปได้ว่า สิ่งที่กองเชียร์เรียกว่าฟอรม์ไม่คงที่ของพวกเธอนั้น เพราะจุดแข็งที่ว่าบางครั้งก็เป็นจุดอ่อน
...เพราะมันไม่ใช่ลูกสูตร
การฉกฉวยจังหวะการเล่นลูกไหวพริบเหล่านั้นขึ้นกับว่าโอกาสที่มีในแต่ละเกม มีมามากน้อยต่างกัน
และเมื่อมีมาแล้ว... เราก็จะได้เห็นสิ่งที่ไม่คาดว่าจะได้เห็น ให้เพลินไปทุกทีกับการเคลื่อนไหวของพวกเธอไปกับลูกบอล
ลีลาแบบนี้ล่ะฮะ... ศิลปะแห่งวอลเลย์บอล
บวกกับนโยบายเล่นทีละลูก เก็บทีละแต้ม ทำให้ทุกคะแนนน่าติดตามดู กลับกันก็จะเห็นว่าหลายเกมจบที่เราแพ้ดิวส์ โดยใช้พลังยาวนานใน1เกม
เทียบกับบางทีมที่จะปล่อยบางเกมไปเมื่อแต้มห่างเพื่อเก็บพลังงานไว้ในเกมถัดไป...แต่เราไม่ปล่อยฮะ ซึ่งก็มีดี-เสียแล้วแต่จะวัดกัน
แต่มันก็ทำให้ชวนดูไปเสียทุกเกม หรือย้อนกลับไปดูได้บ่อยๆ แม้ว่าเกมนั้นเราจะแพ้ก็ตาม
แบบนี้ล่ะฮะ... สปิริตนักกีฬาใสๆเลย
ถ้าให้เราเลือกแล้ว....
เป้าหมายของทีมที่สวยงามเช่นนี้ อาจไม่ใช่ว่าจะเก็บชัยชนะได้อีกกี่ครั้ง... จะโค่นยักษ์ได้ครบทุกรายหรือไม่...
ชัยชนะมันเสพติดกันได้ง่ายๆ...และมันมักจะพาเราไปหาชัยชนะแบบไหนก็ได้ ที่ไม่ห่วงสปิริตสวยงามแบบที่บางทีมทำ
เรามาคาดหวังกับพัฒนาการของการก้าวข้ามจากกีฬาเพื่อชัยชนะ มาเป็นศิลปะของมนุษย์เล็กๆหนึ่งทีมที่เล่นกับลูกกลมๆได้อย่างงดงามเป็นธรรมชาติกันฮะ
แบบที่สาวไทยทำให้เห็น แทรกไว้ในเกือบทุกเกมดีกว่าไหมฮะ
เมื่อนั้นเราจะสนุกไปกับเธอมากขึ้น และเธอก็จะไม่ต้องกังวลว่า การไม่ชนะนั้นทำลายความสนุกและความตั้งใจในการเล่นที่ให้ไว้ไปเสียหมด
...และเป้าหมายแบบนี้...ห้ามไม่ได้เสียด้วยสิ ที่มักจะมีชัยชนะติดมาด้วยเสมอ...