ละครแนวนี้ สำคัญว่าดูแล้วสนุก ครับ เหตุผลเป็นรอง
ถ้าจะเอาเหตุผลมาก ๆ  เราเองนั่นละจะดูไม่สนุก
สิ่งบันเทิงทั้งหลายนั้นสำคัญที่สุด คือ ทำไงก็ได้ให้คนดูแล้วสนุก ฟินไปกับเนื้อเรื่องโดยไม่ตะขิดตะขวงใจ

ตย. เอาง่าย ๆ  เช่น ฉากตัวละครมาเจอกันบังเอิญจังหวะได้ตลอด
ทั้งที่เมืองออกจะกว้าง ก็เวียนมาเจอกันจนได้ อยู่บ่อย ๆ

ตัวอย่างความบังเอิญ
ฉาก ยองโด กิน มามา อยู่ ๆ ก็มาเจอ นางเอก ที่ร้านสะดวกซื้อ
พนง.สังอาหารมากิน ยองมาร้านซ่อมมอไซค์ก็มาเจอ นางเอกเป็นคนส่งอาหาร ที่ร้าน

นางเอกนัดเจอแม่ ก็มาเจอยองโด นั่งรออยู่ข้าง ๆ
นางเอกไปอเมริกา ก็ดันมาเที่ยวเดียวกันกับ ราเอล

นางเอกไปดูชุดนักเรียน ก็ดัน เป็นช่วงเดียวกับ ราเอล ยองโดมาด้วยกัน
เลขายุน มา ร.ร. ดันมาป๊ะแฟนเก่า คุยสักพักพ่อยองโดลงลิฟท์มาเจอพอดี

เพื่อนพระเอกมาที่บ้านพระเอก ดันมาเจอนางเอกกำลังออกจากบ้านพอดีเดะ
พระเอกกลับมาจากข้างนอก จะเข้าบ้าน ดันเจอคุณครูเดินสวนออกมาพอดีเดะ

เอาง่าย ๆ แค่นี้ ไม่ต้องดูเนื้อเรื่องคุณว่าสมเหตุสมผล หรือเปล่า บังเอิญเยอะไปไหม
เหมือนหนังฮอลลีวู้ด ตัวละครขึ้นแท็กซี ไม่เคยมีใครตัองรอตังค์ทอน เงินในกระเป๋ามีพอดีจ่ายทุกครั้ง


***************** มาตอบคำถาม จขกท

เรื่องนี้ตามสูตรละครรักอมตะ คือ ฐานะ สถานภาพที่ต่างกันสุด ๆ จนยากที่ตัวเอกจะสมหวังในรัก
ตัวละครหลักทุกคนต่างมีปมในใจที่ไม่สามารถเปิดเผยแก่คนทั่วไปได้

ไล่มาตั้งแต่
แม่พระเอก เป็นเมียน้อยที่ไม่สามารถประกาศได้ว่าตัวเองเป็นแม่ ต้องทนอยู่แต่ในบ้าน เมียใหญ่มาตบก็ต้องยอมรับชะตา
ภรรยาคนที่สอง ไม่สามารถมีลูกได้ แต่ต้องยอมรับ พระเอกว่าเป็นลูกเพื่อสถานภาพบางอย่าง
พี่ชาย พระเอกที่ต้องทำตามที่พ่อต้องการ จนต้องเลือกระหว่าง รักแท้ กับ บริษัท

ยองโด มีปมเกี่ยวกับแม่ โตมากับพ่อที่เข้มงวด ไม่เคยแสดงความรักกับลูก มีแต่การดุด่าเฆี่ยนตี ยองโดจึงโตมาด้วยความก้าวร้าว
แสดงความรักกับคนอื่นไม่เป็น เหมือนเด็กเกเรในห้อง ที่ต้องการให้คนอื่นเจ็บปวดเหมือนตนเอง

แม่ราเอล แต่งงานกับพ่อยองโด เพื่อผลประโยชน์ล้วน ๆ แม้จะยังรักกับคนรักเก่า
อีโฮชิน ลูกชายอัยการที่แม่มีแต่ความคาดหวัง แต่ไม่เคยถามความต้องการของลูกสักครั้ง

แฟนพี่ชายพระเอก รักกับพี่ชายพระเอกแต่มีคำสั่งจากประธานจนต้องตัดใจ
ที่เหลือเป็นตัวละครโลกสวย ไม่เคยมีความเศร้า ยิ้มทั้งวัน

การทีแม่ของนางเอกเป็นใบ้ก็เป็นสัญลักษณ์อย่างหนึ่งของการต้องอดทน ไม่สามารถพูดอะไรตรง ๆ อย่างที่คิดได้

เล่าปูพื้นไปแล้ว ขอเข้าคำตอบครับ
ข้อแรก พื้นฐานพระเอก กับ ยองโดเป็นลูกนักธุรกิจทั้งคู่ ดังนั้นจึงเจอแต่เรื่องผลประโยชน์  
ทุกอย่างในชีวิตต้องการ การแลกเปลี่ยนตลอดเวลา
ดังนั้น นางเอกอึนซังที่แสนซื่อ มีชีวิตที่น่าสงสารแต่มีความมุมานะ
แถมยังจิตใจดีเห็นอกเห็นใจผู้อื่นจึงถูกใจทั้งคู่  

ฉากที่เพื่อนนร.ชายโดนแกล้ง แต่ทั้งโรงเรียนไม่มีใครช่วย แม้แต่พระเอก มีแต่อึนซังที่เข้าไปห้าม นี่คือ ฉากแสดงตัวตนของ อึนซัง ที่ชัดที่สุด
ฉากที่ยองโดรู้ว่าตัวเองรักนางเอกคือ ฉากที่นางเอกยกโทษเรื่องที่ยองโดแกล้ง แต่ถามกลับยองโดด้วยความห่วงใยอย่างแท้จริง
ยองโดถึงกับอึ้งไปชั่วขระ ซึ่งยองโดโหยหาความรักแบบนี้มานานมากแล้ว

เสน่ห์ของนางเอก คือ จิตใจดี และ น่าสงสารครับ
ฉากแรกที่พระเอกตัดใจไม่ได้แต่ต้องขับรถกลับมารับนั่นละ อย่างหนึ่ง
หรือ ตอนที่ยองโดเจอนางเอก เิดินเบลอ ๆ มากินน้ำก่อนไปนอนหน้าเซเวน และ ไม่รู้ตัวว่า ยองโด มานั่งด้วย
ยองโดถึงกับเผลอบอกว่า เธอชอบทำตัวให้น่าสงสาร(เหมือนยองโดอยากดูแลโดยไม่รู้ตัว)

ข้อสองงที่คุณ จขกท บอกคนเขียนบทคิดผิดให้รักกันง่ายเกินไป ถ้าคิดผิดเรตติ้งคงไม่ดีขนาดนี้มั้งครับ
คือ ผมว่ารักกันยังไงก็แล้วแต่ ถ่าองค์ประกอบอย่างอื่นที่พอเหมาะพอดี  คนดูจะฟินไปเอง ทั้งการแสดง เนื้อเรื่อง
จังหวะปมต่าง ๆ ที่ค่อย ๆ คลี่คลาย จุดพีคที่เหมาะสม

ข้อสาม อันนี้ก็ตามปกติของละครสูตร บทต้องเน้นเฉพาะตัวละครสำคัญที่เหลือก้ต้องลดหลั่นกันไป
บท ตัวประกอบอันนี้อยู่ที่ฝีมือดารา และ ผกก ด้วยนะครับว่าจะปล่อยให้เขาเล่นแค่ไหน
ถึงบทจะน้อยถ้าดารามีฝีมือจะสร้างตัวละครที่เป็นที่จดจำได้เอง

พูดถึงบท ชเวยองโด เป็นที่น่าจดจำเพราะดาราที่เล่นฝีมือดีมาก ๆ และ บทบาทเกรียน ๆ ที่ไม่เหมือนใครช่วยส่งด้วย

ข้อสี่ อันนี้ตองรอดูกันยาว ๆ ครับผมว่าที่เขาเลือกนักแสดงเกินวัย แต่มารับบทเด็กม.ปลาย
เพื่อให้ตอนโตต้องมาเชือดเฉือนกันไฟแลบแน่ ๆ คงไม่ปล่อยให้โทนเรื่องเนิบไปตลอด

ไม่แน่ใจว่ายองโดรักนางเอก หรือ ชอบแกล้ง ?
ผมว่ายองโดรักมาก ๆ ครับ แต่แสดงออกไม่เป็นเพราะที่บ้านไม่เคยแสดงความรัก โตมาด้วยฝ่ามือ และ เข็มขัด ของพ่อครับ
เวลารักใครจึงแสดงแบบทื่อ ๆ อยากให้นางเอกสนใจก็ชอบแหย่ให้โกรธ จะได้มีเรื่องคุย
เวลาพระเอกมาเห็นก็จับกอดแบบเนียน ๆ ไปด้วยเลย ได้สองต่อ

ถ้าเรื่องนี้ไม่มีบทยองโดนี่ ตายสนิท ถือเป็นเสน่ห์ของเรื่องนี้เลย
เหมือนลำยอง ถ้าไม่มีวันเฉลิม จะฟินไม่สุด