อย่ารำคาญวันเฉลิมเลยนะคับ
โดยส่วนตัวเป็นคนที่ต้องอยู่ห่างกับแม่ เพราะแม่ต้องเข้ามาทำงาน กรุงเทพ ผมมีแม่คนเดียวเพราะพ่อแยกทาง ได้เจอแม่บ้างเฉพาะปิดเทอมซึ่งเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก และเมื่อถึงเวลาที่ต้องจากกันผมนอนร้องไห้ตอนกลางคืนไปหลายวันกว่าจะหยุดคิดถึงแม่ได้

ความรักและการต้องความรักจากแม่ในวัยเด็กมันมีมากจริงๆนะครับ ผมไม่แปลกใจถ้าหากชีวิตจริงจะมีเด็กที่คิดคล้ายๆกับวันเฉลิม

ความกตัญญูต่อแม่นี่มันมีคำว่ามากเกินไปด้วยหรอครับ ถึงแม้จะเป็นแม่ที่ไม่ดีแต่ความผูกพันธ์ที่มีด้วยกันมา มองหน้ารู้ว่าคนนี้คือแม่ หัวใจความรักความห่วงใยก็พร้อมที่จะให้โดยไม่มีเงื่อนไข

รายละเอียดต่างๆในละครผมขอไม่พูดถึงมากมายอะไร เพราะต่างคนก็ต่างพื้นฐานจิตใจมีความเห็นไม่เหมือนกัน แต่อย่าลืมว่าวันเฉลิมเป็นเพียงเด็กสิบขวบ ทุกๆอย่างที่วันเฉลิมทำคือไม่ทิ้งแม่ไปไหนจริงๆ ตัวลำยองเองก็ไม่ชอบปั้นกับสินอยู่แล้ว ในใจผมเชื่อว่าวันเฉลิมต้องการบวชให้ปู่แทบขาดใจ แต่ถ้าแม่ไม่อนุญาติวันเฉลิมจะไปทำอะไรได้

ละครเรื่องนี้ทำให้ผมรู้สึกว่า บุญคุณของแม่มันมากมายจริงๆ ไม่ใช่เพราะจากการกระทำของลำยองแต่เป็นเพราะวันเฉลิม ที่น้องแสดงหรือบทของตัวละครเองไม่ทำให้ผมรำคาญเลย แต่มันสะท้อนกลับมาหาตัวเองว่า ผมยังรักและทำเพื่อแม่ได้มากกว่านี้ แต่ถ้าดูแล้วไม่คิดอะไรมากมายจนรำคาญวันเฉลิมไปก็พอเข้าใจ แต่สำหรับตัวผมเองมันเป็นเหมือนเรื่องใกล้ตัวทำให้นึกย้อนไปในวัยเด็กและทำให้รักแม่มากกว่าเดิมจริงๆ

ผมขอขอบคุณละครเรื่องนี้มาก เป็นกำลังใจให้ผมจริงๆที่ในเวลาที่ต้องทำงานและเรียนหนักมากในตอนนี้ ตัวผมเองเรียนหมอปีสอง เป็นเสาหลักของครอบครัว และละครเรื่องนี้ ทองเนื้อเก้า ได้เปลี่ยนแปลงและชี้แนวทางในการดำเนินชีวิตต่อไปของผมไปแล้ว ขอบคุณอีกครั้งครับ