ท่ามกลางกระแสการเมืองที่ร้อนแรง ท่ามกลางกระแส “ลำยองและวันเฉลิม” ซึ่งเป็นที่รู้จักในวงกว้าง ตั้งแต่รากหญ้ายันป่าคอนกรีต ที่ทำงานของผมมีแต่คนพูดถึงแต่เรื่องพวกนี้
ตัวผมเองอาจจะสนใจและมีอารมณ์ร่วมทางการเมืองอยู่บ้าง แต่เรื่องละครคงปล่อยเวลาผ่านมานานมากแล้ว ที่ไม่ค่อยได้สนใจดูเรื่องอะไรเป็นพิเศษเลย อาจด้วยข้อจำกัดทางเวลา ทำให้ไม่สามารถคุยเรื่องทองเนื้อเก้ากับเขาได้รู้เรื่อง
แต่ภายใต้กระแสคนส่วนมากในที่ทำงาน ผมก็สังเกตเห็นเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งของผมที่คงตกอยู่ในสภาพ “ความบกพร่องทางทองเนื้อเก้า” กล่าวคือ คุยกับเพื่อนร่วมงานไม่รู้เรื่องเพราะไม่สามารจะแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในประเด็นความน่าสงสารของวันเฉลิม หรือความแซ่บของลำยองได้เลย ผมกับเพื่อนคนนี้จึงเหมือนถูกสังคมที่ทำงานตัดขาดทุกวันอังคารและวันพุธ
จนกระทั่งผมแอบเห็นมันดูละครย้อนหลังอยู่เรื่องหนึ่ง ก็คิดว่ามันคงอยากเข้ากลุ่มคนส่วนใหญ่ด้วยการดูลำยองย้อนหลังเพื่อไปคุยกะเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ แต่พอยื่นหน้าเข้าไปดูก็แอบแปลกใจว่า เพื่อนของผมคนนี้กลับดูหนังเรื่องหนึ่งอยู่ (ตอนนั้นแอบคิดจริงๆว่ามันเป็นหนัง เพราะภาพมันสวยกว่าปกติของละครโทรทัศนที่ผมเคยดู) ประกอบกับเป็นเวลาพักเที่ยง ผมจึงขอมันดูหนังด้วย อยากรู้ว่าเรื่องอะไร เพราะไม่ได้ดูหนังในโรงหนังมานานมากแล้วเช่นกัน ผมดูไปตักข้าวเข้าปากไป เริ่มรู้ตัวว่านี่ไม่ใช่หนัง เมื่อเหลือบเห็นโลโก้ช่อง 7
ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก เพื่อนผมบอกว่านี่มันละครช่อง 7 เรื่อง “สุภาพบุรุษลูกผู้ชาย” ฉายชนกับลำยอง เหตุการณ์ต่อจากนั้นไม่กี่นาที น้ำใสๆก็ไหลจากตาผู้ชายสองคน แบบไม่รู้ตัว แบบไม่ได้ตั้งตัว ไม่ใช่น้ำตาแห่งความโศกเศร้า แต่มันเป็นน้ำตาแห่งความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก รู้แต่ว่ามันรู้สึกดีมากๆ รู้สึกอิ่มเอมในใจมากๆ ผมจึงเริ่มถามเรื่องย่อก่อนหน้านี้จากเพื่อนของผมคร่าวๆ และมันก็กลายเป็นประเด็นที่ผมกับเพื่อนได้แลกเปลี่ยนพูดคุยกันเกี่ยวกับละครเรื่องนี้
จนกระทั่งถึงวันนี้ที่ละครลาจอไป ละครทิ้งประเด็นมากมายให้พูดคุยกันได้ทุกครั้งที่ละครจบตอนหรือแม้กระทั่งตอนอวสาน สุภาพบุรุษลูกผู้ชายเปิดพื้นที่และเส้นทางให้คนดูอย่างผมและเพื่อนได้คิดต่อ การตีความของผมและเพื่อนจึงทำให้เรามีตอนจบที่แตกต่างกัน แต่เป็นตอนจบที่ตอบโจทย์ในใจของเราได้อย่างมีความสุขเป็นการเฉพาะตัวได้อย่างแท้จริง
ผมกับเพื่อนไม่ได้ดูแบบออกอากาศสดๆ แต่อาศัยดูย้อนหลัง เนื่องด้วยหน้าที่การงานที่อาจไม่ได้มีเวลาว่างในช่วงไพรม์ทามที่จะดูละคร ซึ่งแน่นอนว่าช่อง 7 ไม่ได้เรตติ้งจากกล่องดำที่ติดอยู่ใกล้บ้านผมและเพื่อนแน่ๆ เรตติ้งอาจตอบโจทย์ทางธุรกิจและเป็นตัวชี้วัดทางสถิติที่จะนำไปใช้ประโยชน์ได้ในหลากหลายมิติ แต่เรตติ้งกับละครที่ดี หรือกระแส อาจจะไม่ใช่สิ่งเดียวกันเสมอไป สุภาพบุรุษลูกผู้ชายคือความเสี่ยงของช่อง 7 ละครที่ฉีกแนวฐานคนดูเดิมของช่อง 7 และก็เป็นการยากอยู่เหมือนกันที่จะเชิญชวนคนดูขาจร หรือฐานคนดูของช่องอื่นๆ ที่จะเปลี่ยนรีโมตมาดูละครเรื่องเล็กๆเรื่องนี้ ที่ต้องฉายชนกับละครฟอร์มใหญ่ของช่องตรงข้าม ที่มีดีด้านคุณภาพไม่แพ้กัน
สำหรับผมสุภาพบุรุษลูกผู้ชาย คือ ความเสี่ยงที่ประดับฟ้าไปแล้วของช่อง 7 ละครเรื่องนี้งดงามทั้งการถ่ายทำ ตัวละครทุกตัวดูจับต้องได้ ไม่มีดีสุดขั้วหรือชั่วสุดขีด ทุกคนมีความเทาในตัว มีพัฒนาการ มีกาเติบโตขึ้น ไม่ดูไร้มิติหรือย่ำอยู่กับที่ตลอดเวลา
บทพูดบทโทรทัศน์ลึกซึ้งกินใจ ทุกๆบทสนทนาในเรื่อง เรียกหยดน้ำตาแห่งความสุขของผมได้อยุ่เสมอ แม้บทสมทบบางอย่างอาจจะดูกระด้างไปบ้าง แต่ถือว่าไม่ได้ทำให้เกิดอารมณ์สะดุดตลอดทั้งเรื่องแต่อย่างใด
ดนตรีประกอบ เพลงประกอบ ไพเราะลงตัว ซีนที่ตัวละครเล่าเรื่องสะท้อนความรุ้สึกของตัวเองผ่านบทเพลง “ดาวประดับฟ้า” มันจะเป็นซีนในความประทับใจผมไปอีกนานแสนนาน
คงจะยกความดีให้ใครไม่ได้นอกเสียจาก พี่ตั้ว ซึ่งใช้ประสบการณ์และความสามารถที่มี ปรุงแต่งทุกสิ่งอย่างจนรวมกันเป็นละครเรื่องนี้ ได้อย่างละมุน พี่ตั้วสอดแทรกข้อคิด เปิดมุมที่ถูกมองข้าม เรียงร้อย ซ่อนเงื่อน ทุกชีวิตของตัวละครได้อย่างยอดเยี่ยมครับ
ขอบคุณที่สร้างความสุขให้กับผู้ชมอย่างผมและเพื่อนครับ ผมอยากพิมพ์อะไรอีกเยอะแยะนะครับ แต่ตัวอักษรคงไม่สามารถบอกอะไรได้มาก เท่ากับความรุ้สึกจริงๆที่ผมมีอยู่ตอนนี้ ถ้าทีมงาน พี่ตั้ว นักแสดง ผ่านมาเห็นกระทู้นี้ ขอส่งกำลังใจให้สร้างสรรค์ผลงานดีๆแบบนี้ออกมาอีกนะครับ
และขอแสดงตัวว่าเป็นอีกหนึ่งถึงสองคนที่ดูละครเรื่องนี้แล้วประทับใจมากๆครับผม ผมกับเพื่อนอาจเป็นเสียงส่วนน้อย เป็นเสียงเบาๆที่ไม่ดังพอจะสู้กับเสียงส่วนใหญ่ แต่ก็เป็นเสียงเบาๆสองเสียง ที่คุยกันรู้เรื่อง และมีความสุขอย่างล้นเหลือที่ได้รุ้จักกับละครเรื่องนี้ “สุภาพบุรุษลูกผู้ชาย ๒๕๕๖”
สุภาพบุรุษลูกผู้ชาย : ความเสี่ยงที่ประดับฟ้า กับคุณค่าที่วัดไม่ได้จากเรตติ้ง
ตัวผมเองอาจจะสนใจและมีอารมณ์ร่วมทางการเมืองอยู่บ้าง แต่เรื่องละครคงปล่อยเวลาผ่านมานานมากแล้ว ที่ไม่ค่อยได้สนใจดูเรื่องอะไรเป็นพิเศษเลย อาจด้วยข้อจำกัดทางเวลา ทำให้ไม่สามารถคุยเรื่องทองเนื้อเก้ากับเขาได้รู้เรื่อง
แต่ภายใต้กระแสคนส่วนมากในที่ทำงาน ผมก็สังเกตเห็นเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งของผมที่คงตกอยู่ในสภาพ “ความบกพร่องทางทองเนื้อเก้า” กล่าวคือ คุยกับเพื่อนร่วมงานไม่รู้เรื่องเพราะไม่สามารจะแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในประเด็นความน่าสงสารของวันเฉลิม หรือความแซ่บของลำยองได้เลย ผมกับเพื่อนคนนี้จึงเหมือนถูกสังคมที่ทำงานตัดขาดทุกวันอังคารและวันพุธ
จนกระทั่งผมแอบเห็นมันดูละครย้อนหลังอยู่เรื่องหนึ่ง ก็คิดว่ามันคงอยากเข้ากลุ่มคนส่วนใหญ่ด้วยการดูลำยองย้อนหลังเพื่อไปคุยกะเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ แต่พอยื่นหน้าเข้าไปดูก็แอบแปลกใจว่า เพื่อนของผมคนนี้กลับดูหนังเรื่องหนึ่งอยู่ (ตอนนั้นแอบคิดจริงๆว่ามันเป็นหนัง เพราะภาพมันสวยกว่าปกติของละครโทรทัศนที่ผมเคยดู) ประกอบกับเป็นเวลาพักเที่ยง ผมจึงขอมันดูหนังด้วย อยากรู้ว่าเรื่องอะไร เพราะไม่ได้ดูหนังในโรงหนังมานานมากแล้วเช่นกัน ผมดูไปตักข้าวเข้าปากไป เริ่มรู้ตัวว่านี่ไม่ใช่หนัง เมื่อเหลือบเห็นโลโก้ช่อง 7
ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก เพื่อนผมบอกว่านี่มันละครช่อง 7 เรื่อง “สุภาพบุรุษลูกผู้ชาย” ฉายชนกับลำยอง เหตุการณ์ต่อจากนั้นไม่กี่นาที น้ำใสๆก็ไหลจากตาผู้ชายสองคน แบบไม่รู้ตัว แบบไม่ได้ตั้งตัว ไม่ใช่น้ำตาแห่งความโศกเศร้า แต่มันเป็นน้ำตาแห่งความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก รู้แต่ว่ามันรู้สึกดีมากๆ รู้สึกอิ่มเอมในใจมากๆ ผมจึงเริ่มถามเรื่องย่อก่อนหน้านี้จากเพื่อนของผมคร่าวๆ และมันก็กลายเป็นประเด็นที่ผมกับเพื่อนได้แลกเปลี่ยนพูดคุยกันเกี่ยวกับละครเรื่องนี้
จนกระทั่งถึงวันนี้ที่ละครลาจอไป ละครทิ้งประเด็นมากมายให้พูดคุยกันได้ทุกครั้งที่ละครจบตอนหรือแม้กระทั่งตอนอวสาน สุภาพบุรุษลูกผู้ชายเปิดพื้นที่และเส้นทางให้คนดูอย่างผมและเพื่อนได้คิดต่อ การตีความของผมและเพื่อนจึงทำให้เรามีตอนจบที่แตกต่างกัน แต่เป็นตอนจบที่ตอบโจทย์ในใจของเราได้อย่างมีความสุขเป็นการเฉพาะตัวได้อย่างแท้จริง
ผมกับเพื่อนไม่ได้ดูแบบออกอากาศสดๆ แต่อาศัยดูย้อนหลัง เนื่องด้วยหน้าที่การงานที่อาจไม่ได้มีเวลาว่างในช่วงไพรม์ทามที่จะดูละคร ซึ่งแน่นอนว่าช่อง 7 ไม่ได้เรตติ้งจากกล่องดำที่ติดอยู่ใกล้บ้านผมและเพื่อนแน่ๆ เรตติ้งอาจตอบโจทย์ทางธุรกิจและเป็นตัวชี้วัดทางสถิติที่จะนำไปใช้ประโยชน์ได้ในหลากหลายมิติ แต่เรตติ้งกับละครที่ดี หรือกระแส อาจจะไม่ใช่สิ่งเดียวกันเสมอไป สุภาพบุรุษลูกผู้ชายคือความเสี่ยงของช่อง 7 ละครที่ฉีกแนวฐานคนดูเดิมของช่อง 7 และก็เป็นการยากอยู่เหมือนกันที่จะเชิญชวนคนดูขาจร หรือฐานคนดูของช่องอื่นๆ ที่จะเปลี่ยนรีโมตมาดูละครเรื่องเล็กๆเรื่องนี้ ที่ต้องฉายชนกับละครฟอร์มใหญ่ของช่องตรงข้าม ที่มีดีด้านคุณภาพไม่แพ้กัน
สำหรับผมสุภาพบุรุษลูกผู้ชาย คือ ความเสี่ยงที่ประดับฟ้าไปแล้วของช่อง 7 ละครเรื่องนี้งดงามทั้งการถ่ายทำ ตัวละครทุกตัวดูจับต้องได้ ไม่มีดีสุดขั้วหรือชั่วสุดขีด ทุกคนมีความเทาในตัว มีพัฒนาการ มีกาเติบโตขึ้น ไม่ดูไร้มิติหรือย่ำอยู่กับที่ตลอดเวลา
บทพูดบทโทรทัศน์ลึกซึ้งกินใจ ทุกๆบทสนทนาในเรื่อง เรียกหยดน้ำตาแห่งความสุขของผมได้อยุ่เสมอ แม้บทสมทบบางอย่างอาจจะดูกระด้างไปบ้าง แต่ถือว่าไม่ได้ทำให้เกิดอารมณ์สะดุดตลอดทั้งเรื่องแต่อย่างใด
ดนตรีประกอบ เพลงประกอบ ไพเราะลงตัว ซีนที่ตัวละครเล่าเรื่องสะท้อนความรุ้สึกของตัวเองผ่านบทเพลง “ดาวประดับฟ้า” มันจะเป็นซีนในความประทับใจผมไปอีกนานแสนนาน
คงจะยกความดีให้ใครไม่ได้นอกเสียจาก พี่ตั้ว ซึ่งใช้ประสบการณ์และความสามารถที่มี ปรุงแต่งทุกสิ่งอย่างจนรวมกันเป็นละครเรื่องนี้ ได้อย่างละมุน พี่ตั้วสอดแทรกข้อคิด เปิดมุมที่ถูกมองข้าม เรียงร้อย ซ่อนเงื่อน ทุกชีวิตของตัวละครได้อย่างยอดเยี่ยมครับ
ขอบคุณที่สร้างความสุขให้กับผู้ชมอย่างผมและเพื่อนครับ ผมอยากพิมพ์อะไรอีกเยอะแยะนะครับ แต่ตัวอักษรคงไม่สามารถบอกอะไรได้มาก เท่ากับความรุ้สึกจริงๆที่ผมมีอยู่ตอนนี้ ถ้าทีมงาน พี่ตั้ว นักแสดง ผ่านมาเห็นกระทู้นี้ ขอส่งกำลังใจให้สร้างสรรค์ผลงานดีๆแบบนี้ออกมาอีกนะครับ
และขอแสดงตัวว่าเป็นอีกหนึ่งถึงสองคนที่ดูละครเรื่องนี้แล้วประทับใจมากๆครับผม ผมกับเพื่อนอาจเป็นเสียงส่วนน้อย เป็นเสียงเบาๆที่ไม่ดังพอจะสู้กับเสียงส่วนใหญ่ แต่ก็เป็นเสียงเบาๆสองเสียง ที่คุยกันรู้เรื่อง และมีความสุขอย่างล้นเหลือที่ได้รุ้จักกับละครเรื่องนี้ “สุภาพบุรุษลูกผู้ชาย ๒๕๕๖”