วันนี้ไปงานรับปริญญาเพื่อน  มีโอกาสได้เจอเพื่อนเก่าที่ไม่เจอกันนานทั้ง ชาย หญิง เกย์ ต่างก็มีแฟนกันเกือบหมดแล้ว
ตอนที่อยู่กับเพื่อนก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก  แต่พอได้ไปนั่งกินรวมกัน ไม่ได้รู้สึกเป็นส่วนเกินหรืออะไร แต่รู้สึกทำไมต่างคนต่างมีคู่แล้ว?
แล้วหันกลับมามองที่ตัวเรา ทำไมถึงยังโสดหรือชะตาของผมถูกกำหนดให้เกิดมาเป็นคนโสด
(อันที่จริงเคยมีแฟนแล้ว แต่ก็คุยกันไม่นาน 4-5 เดือน เป็นแฟนคนแรก) ก็ห่างกันไปหลังจากนั้นก็ไม่มีอีกเลย

ขากลับนั่งรถมาคนเดียว คนเต็มรถ MRT เข้าไปนั่งริมสุดเก้าอี้ เอาหัวพิงกระจกกั้น น้ำตาจะไหลให้ได้สะตรงนั้น
อดคิดไม่ได้ว่า ทำไมชีวิตถึงเหี่ยวแห้งเหลือเกิน แห้งจนจะเฉาตาย
วันๆ ไปทำงานก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอใครที่จะใช่ (ในทีมก็มีแต่ผู้หญิงใกล้ๆ 30 กันหมดแล้ว)
ไปทำงานเช้า เย็นกลับ ดูทีวี อาบน้ำนอน จะมีบ้างบางอาทิตย์ที่เพื่อนนัดไปกินข้าว เพื่อนนัดไปดูหนัง
เล่นแอพหาคู่บ้าง(เกย์) แต่ไม่เคยคุยกับใครจริงจัง ไม่เคยนัดเจอกับใคร เพราะอยากเจอคนที่รักจริง อยากคุยไปนานๆ
อยากเป็นถูกเลือกและคนเลือกในเวลาเดียวกัน บางทีก็รู้สึกเหงา อยากจะบอกว่าอิจฉาคนมีแฟนมากๆ
เลยครับตอนนี้ (คนมีคู่คงไม่รู้หรอก)

บางทีก็อยากจะเกิดมาหน้าตาดี (ไปไหนมาไหน มีบ้างมีคนแอบมอง แต่ไม่เคยมีใครกล้าเข้ามาทำความรู้จักสักราย)
คนที่เจอกันแบบนี้เผมถือว่าเป็นพรมลิขิตมากๆ  อยากรู้ว่ามีใครเป็นประชากรคนโสดบ้าง  
มีความรู้สึกเหมือนกับที่ผมกำลังรู้สึกบ้างไหม

ขอให้ประชากรโสดยิ้มได้ทั้งหน้าและใจนะครับ
หมดแล้วครับ ไม่ได้มีปัญหาอะไรมาปรึกษา แต่อยากระบาย อยากแชร์ความรู้สึกให้ใครหลายๆ คน
เผื่อจะมีใครที่เป็นเหมือนกันบ้าง (ปล. ขอใช้สิทธิ์ แท็กมหาวิทยาลัยหน่อยนะครับ ยังไม่ชินกับชีวิตมนุษย์เงินเดือน)