แต่งไว้ตั้งแต่ ช่วงกลางฤดูฝน จนหมดฝน ล่วงเข้าฤดูหนาวแล้ว ก็ยังไม่มีโอกาสตั้งกระทู้เพื่อเล่าสู่กันฟัง ด้วยเกรงว่าจะไม่มีเวลาตอบกระทู้ วันนี้...ที่บ้านป้าเหน่ มีฝนตก...จึงหวนคิดถึงงานเขียนชิ้นนี้ ขอนำเ

            ๏  ฝน มันคงอัดอั้น              แอบพาล            &nb

ลมหนาว เหน็บหนาว เพียงหนาวเนื้อ ห่มเสื้อ เนื้อหนา ก็ว่าอุ่น แต่จิตหนาว ร้าวทรวง แสนทารุณ ว้าวุ่น วนวาย ทั้งกายใจ คงจะดี หากมี สหายมิตร ผูกจิต สนิท ชิดใกล้ ผ่อนกาย คลายหนาว ในจิตใจ เพียงฝันใฝ่ เฝ้าเพ้