พื้นที่ความอ้างว้าง ระยะห่างระหว่างลมหายใจ ระลอกคลื่นความคิดถึง สั่นประสาน ราวพิณกรีดสายขณะหย่าวโบว์รักสีดำ ความอ่อนไหว ถูกโน้มถ่วงด้วยหยดน้ำตา แม้เพียงเสี้ยวลมหายใจ กระทั่งเสียงที่ไม่ได้ยิน ร่องรอยบอ

อย่างน้อย ฉันก็ให้หัวใจรับใช้เธอ ใช้หยดน้ำตา ละลายความเหงา เวลาคิดถึงเธอ เพียงเพราะรัก เหนือเหตุผลอื่นใด...

"คิดถึงฉันบ้างไหมใครคนนั้น คนที่ฉันฝันเพ้อละเมอหา คนที่ฉันอยากพานพบเทียวสบตา คนที่ใจปรารถนาแนบอุ่นไอ เช้าแล้ว... ยินเสียงแว่วของสายลมวู่ไหว สายลมของความคิดถึงส่งถึงใคร เขาจะรู้ตัวบ้างไหมใจคิดถึง

"ฟ้ายังคงเป็นเช่นสีฟ้า" เมื่อฟ้ายังคงเป็นเช่นสีฟ้ากาลเวลายังแทะเล็มอย่างเข้มข้นฝันยังคงเป็นฝันในวันวนเหมือนหลุดพ้นก็วนเวียนไม่เปลี่ยนแปลง เศษฝุ่นฝันคลุ้งกระจายตามรายทางเคว้งคว้างว่างเว้นไม่เ

ความเหงา... อยู่กึ่งกลางระหว่างฉันกับเธอ ที่สรรพนามด้วยคำว่า คิดถึง  ความคิดถึง จางหายไปในใจของเธอ เหลือเพียงการเพ้อรำพัน ในใจฉัน  เนิ่นนาน นับวันจะเหนื่อย

อุระแสนรวดร้าว...............คอยรอ คำพร่ำเว้าวอนขอ.............สื่อให้ เมตตาโปรดเถิดหนอ.........อย่าหน่าย ครวญผ่านลำนำไว้............จากห้วงคนึงหา จันทราลาลับคล้อย...........เลือนลาง ยิ่งมืดมิดจิตหม