มาดูกันเนาะ  

ชี้ชวน  เจ้าของกระทู้  อ่านจาก รูป  โดยเน้น ข้อความใน วรรคแรก ของหน้า 127 ( หน้าขวา )

จะเห็นว่า  อภิธรรม ท่านพุทธทาส แยกพูดสองส่วน ส่วนที่ อ่านแล้วทำให้สิ้นทุกข์ พอดี
กับการปฏิบัติ  ก็มีอยู่

แต่ ส่วนเกิน หรือ ส่วนเฝือ ท่านก็บอกว่า มันสำหรับคนที่มี  " สติปัญญาเหลือใช้ " ก็แปลว่า
พวกที่ เน้นปฏิสัมภืทาญาณ ก็คงจะร่ำกันส่วนนี้  ( ส่วนคนที่ไม่มุ่งปฏิสัมภิทาญาณ ก็ ไม่
เข้ามารู้ส่วนนี้ได้อยู่แล้ว  ) [  อ่านดีๆ นะ  ท่านเล่นคำ แบบ พวกปัญญาทราม อ่านแล้ว
ตีลังกา งง ไปหมด -- " เป็นความเฝือที่พอดีสำหรับ ....." ]

ก็จะเห็นว่า  คำว่า  เฝือ ท่านพุทธทาสไม่ได้พูดเชิงให้ ตัดออก  แบบ นักภาษาไทยจับศัพท์
ไปกระเดียด ใช้อย่างปัจจุบัน

คำว่า เฝือ คือ หมายเอาพวก ปฏิสัมภิทาญาณ เก่งสุดๆ ซึ่ง หาได้ยากในยุคนี้ ถ้าเป็นสมัย
พระพุทธองค์ยังอยู่  ก็จะ  เฝือกันแบบสุดยอด  คือ เจ๋งสุดๆ

นะ ต้องตั้งสติดีๆ กับคำว่า  " เฝือ "  ที่ คนไทยปัจจุบันใช้ในความหมายหนึ่ง ส่วนคำโบราณ
ก็อาจจะใช้อีกนัยหนึ่ง  เวลาเปลี่ยนไป สถานที่เปลี่ยนไป  ก็เกิด การกร่อนทางความหมาย
เริ่ม " ปรักปรำภาษา " ก็จะกลายเป็นเรื่องกันไป

ซึ่ง คนที่เขาใช้คำว่า เฝือ เพื่อการด่าพระ เมื่อทำลงไปแล้ว พวกนี้  ถอยไม่ได้แล้ว ถ้าถอย
ก็จำต้องรับผิด  แล้ว ไอ้ที่เรียนมาทั้งหมด มันจะกลายเป็นว่า  ต้องลงนรก ที่ไปด่าพระ  อะไร
แบบนี้  เขาก็จะไม่ถอยกันหละ  

แต่ เจ้าของกระทู้  อย่า  เริ่มก้าวลงไปทีเดียวเชียว หาก สติยังมี สัมปชัญญะยังอยู่ครบ ถอย
เสียแต่บัดนี้   แล้วจะ สบายตัว  ไม่ต้อง   ร้อนรนหาทางพูดให้ตนถูก  จนเว็บวุ่นวายไปหมด
แบบที่เขาเป็นกัน