ผมคบกับแฟนมา 3 ปีละครับ ผมรักเธอมากและไม่มีเบื่อเธอเลยและไม่เคยนอกใจ
แม้บางครั้งเธอจะเอาแต่ใจ ชอบเอาชนะ และจะหงุดหงิดเวลาไม่ได้อะไรดั่งใจ ผมก้รักเธอ
และพ่อแม่ของเราทั้งสองคนก้ยอมรับและสนิทกันมากจนไปกินข้าวด้วยกัน 2 ครอบครัวบ่อยๆ
เรื่องมันเกิดเมื่ออาทิตย์ที่แล้วผมทะเลาะกับแฟนผมครับซึ่งผมว่า
มันเป็นเรื่องไร้สาระมากครับ ไม่รู้ว่าผมคิดคนเดียวรึเปล่าลองดูให้ทีครับ
ตอนคุยโทรศัพท์
แฟนผม : เตงรู้สึกยังไงกับผู้หญิงเที่ยวกลางคืน
ผม : เค้าก็เฉยๆนะถ้าไม่ได้ไปทำไรเสียหายหรือทางที่ไม่ดีก้เหมือนกับไปสังสรรค์อะ
แฟนผม : หรอ แล้วถ้าเกิดเตงมีแฟนชอบเที่ยวกลางคืนเตงจะรุสึกยังไง
ผม : ก็เฉยๆนะอย่างที่บอกถ้าอยู่ในขอบเขตไม่ได้ทำไรเสียหายอย่างไปอ่อยผู้ชายก็ไม่เปนไร
แฟนผม : หรอ (ตั้งแต่ตอนนี้เธอเริ่มเงียบละก้ถามคำคอบคำ)
จากนั้นผมก็พยายามชวนเธอคุยเธอก็อืม อือ จนสักพักก็วางสาย
ผมรู้ตัวเลยว่าเธอต้องไม่พอใจอะไรสักอย่างแน่ๆผมจึงพยายาม
คุยกับเธอผ่านทางลายแต่เธอก็บอกว่าจะนอนแล้ว ละตอนนั้นก็ดึกพอดีผมจึงต้องให้เธอนอน
รุ่งเช้าผมก็พยายามคุยกับเธอ แต่เธอก็ยังถามคำตอบคำผมถามเธอว่างอนหรอเธอก็บอกว่าเปล่า
ผมรู้สึกแย่มากเลยทักเฟสไปปรึกษาเพื่อนทาง fb
เรื่องมันบานปลายก็ตรงนี้ละครับมันไม่ไร้สาระแล้ว เพราะในคำพูดของผมนั้นมีสิ่งที่ทำให้เธอเห็นแล้วรู้สึกแย่
เนื่องจากเธอมีรหัสเฟสบุ้คผม เธอจึงสามารถเข้าไปดูได้ว่าผมคุยอะไร และแล้วแจคพอตก็แตกครับ
เธอเห็นคำที่ผมพิมคุยกับเพื่อนทั้งหมดและเธอก็ทัก fb ผมมาว่า
แฟนผม : ขอโทดนะที่เสียมารยาท พอดีจะเข้าไปเปลี่ยนรูปโปรฟายเป็ยรูปที่วาดเพื่อขอโทด
ละเห็นที่เธอคุยกับเพื่อนของเธอ (เธอพูดพร้อมส่งรูปภาพบางอย่างมา)
เมื่อผมเห็นรูปภาพใจผมตกไปอยู่ตะตุ่มทันทีครับ เพราะสิ่งที่เธอส่งมามันเป็นคำพูดของผมเองที่พูดกะเพื่อนสนิท
ซึ่งก็คือคำว่า "กุเริ่มรุสึกเบื่อแฟนกุจริงๆจังครั้งแรกเลยว่ะรอบนี้"
(ผมสาบานได้เลยครับว่า ที่พิมไปตอนนั้นมันเปนอารมณ์ล้วนๆเลยครับและผมก็แค่เบื่อเวลาที่
ผมต้องทะเลาะกับเธอผมไม่ได้รุสึกเบื่อเธอเพราะผมเป็นคนตรงครับถ้าผมเบื่อหรือไม่ชอบอะไร
ผมก็จะบอกไปเลยครับ)
ผมพยายามอธิบายให้เธอฟังแต่เธอก็ไม่ฟังครับเธอบอกว่าเธอรู้สึกแย่มาก
ตัดบทบอกว่าง่วงนอนละละเธอก็ไปครับ ตอนนี้ไม่ใช่แค่เธอรู้สึกแย่ผมก้รู้สึกแย่เช่นกัน
วันนั้นผมใช้เวลาทั้งคืนทบทวนตัวเองว่าผมรู้สึกยังไง จนผมได้คำตอบกับตัวผมเองว่า
ผมรักเธอผมไม่อยากเสียเธอไป ผมรู้สึกผิดอย่างรุนแรง ผมยอมรับนะครับว่าผมเป็นคนพูด
"คำๆนั้น" ออกไปซึ่งอันนี้ผมก็ได้ยอมรับกับเธอแล้วแต่ผมพยายามจะอธิบายกับเธอว่า
ผมไม่ได้เบื่อเธอจริงๆมันเป็นอารมณ์ชั่ววูบ ผมขอโทดแล้วผมจะไม่พูดอีก
แต่ก็เปล่าประโยชนฺครับเธอไม่ใจอ่อนให้ผมเลย พูดไรไปชวนคุยเรื่องอื่นแบบเนียนๆก้ อืม อือ อ่อ อย่างเดียวเลยครับ
ละเป็นเฉพาะกับผมคนเดียว ผมขอให้เธอยกโทษให้ผมอย่าโกดงอนผมเลยเธอก็บอกผมว่า
เธอไม่ได้โกดครับไม่ได้งอนด้วย และพยายามหลบหน้าผมตลอด
โทรไปก็ไม่รับครับพิมลายพิมเฟสตอบอย่างเดียว ผมรุสึกเครียดมากๆ
วันที่ 1-2 ผมง้อเธอตลอดครับเวลาเจอหน้ากันก็ไม่คุยกับผม(เจอกันเพราะทางบ้านนัดกินข้าวด้วยกัน)
เธอนั้นแม้แค่มองหน้าผมยังไม่มองเลยครับผมพยายามชวนเธอคุยก็อืมแบบเดิมครับแต่เวลาคุยกับคนอื่น
เธอกลับยิ้มและหัวเราะ ณ ตอนนี้ผมรู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก ขอเธอคืนดีเธอก็บอกไม่ได้งอนครับ
แต่เธอก็เป็นแบบเดิม
วันที่ 3 ผมพยายามลองวิธีทำตัวแบบปกติดูครับเพราะเมื่อวานเธอบอกไม่งอน
แต่ก้ไร้ผลครับไม่มีอะไรดีขึ้นเลย จนตกกลางคืน เธอบอกกับผมว่า เธอรู้สึกไม่สนิทใจที่จะคุยกับผม
มันรุสึกไม่เหมือนเดิม ตอนนี้เหมือนยื้อไปโดยเสียเวลาเปล่าๆ ใจผมแทบแหลกเลยครับเมื่อได้ยิน
ผมรู้ว่าเธออยากบอกเลิกผม แต่เนื่องจากเราร่วมทุกข์สุขกันมามากและเธอได้สันยากับผมไว้
ว่าเธอจะไม่บอกเลิกผมก่อน เธอบอกว่าทนได้ก็ทน เธอจะเป็นงี้แหละ ผมถามเธอว่ารักผมไหม
เธอก็บอกว่ารัก แล้วเธอก็นอนไป (นี่แสดงว่าผมมีความหวังใช่ไหมครับ?)
ตอนนี้ผมมืดแปดด้านเลยครับหาทางออกไม่ถูก ผมรักเธอผมอยากอยู่กับเธอ ผมไม่ได้เบื่อเธอ
ผมรักเธอคนเดียวนี่เป็นความรู้สึกที่ผมแน่ใจ ที่ผ่านมาผมก็ไม่เคยนอกใจหรืออะไรกับใคร
ผมจะทำยังไงให้เธอกับผมได้มีความสุขด้วยกันทั้งคู่ดีครับถ้ามีไรสงสัยจะสอบถาม
เพิ่มเติมก็ได้ครับถ้าผมสามารถที่จะตอบได้และไม่เป็นคำถามที่น่าเกลียดจนเกินไป
ทำอย่างไรดีครับ แฟนของผมทำตัวเฉยชาและตีตัวออกห่าง :(
แม้บางครั้งเธอจะเอาแต่ใจ ชอบเอาชนะ และจะหงุดหงิดเวลาไม่ได้อะไรดั่งใจ ผมก้รักเธอ
และพ่อแม่ของเราทั้งสองคนก้ยอมรับและสนิทกันมากจนไปกินข้าวด้วยกัน 2 ครอบครัวบ่อยๆ
เรื่องมันเกิดเมื่ออาทิตย์ที่แล้วผมทะเลาะกับแฟนผมครับซึ่งผมว่า
มันเป็นเรื่องไร้สาระมากครับ ไม่รู้ว่าผมคิดคนเดียวรึเปล่าลองดูให้ทีครับ
ตอนคุยโทรศัพท์
แฟนผม : เตงรู้สึกยังไงกับผู้หญิงเที่ยวกลางคืน
ผม : เค้าก็เฉยๆนะถ้าไม่ได้ไปทำไรเสียหายหรือทางที่ไม่ดีก้เหมือนกับไปสังสรรค์อะ
แฟนผม : หรอ แล้วถ้าเกิดเตงมีแฟนชอบเที่ยวกลางคืนเตงจะรุสึกยังไง
ผม : ก็เฉยๆนะอย่างที่บอกถ้าอยู่ในขอบเขตไม่ได้ทำไรเสียหายอย่างไปอ่อยผู้ชายก็ไม่เปนไร
แฟนผม : หรอ (ตั้งแต่ตอนนี้เธอเริ่มเงียบละก้ถามคำคอบคำ)
จากนั้นผมก็พยายามชวนเธอคุยเธอก็อืม อือ จนสักพักก็วางสาย
ผมรู้ตัวเลยว่าเธอต้องไม่พอใจอะไรสักอย่างแน่ๆผมจึงพยายาม
คุยกับเธอผ่านทางลายแต่เธอก็บอกว่าจะนอนแล้ว ละตอนนั้นก็ดึกพอดีผมจึงต้องให้เธอนอน
รุ่งเช้าผมก็พยายามคุยกับเธอ แต่เธอก็ยังถามคำตอบคำผมถามเธอว่างอนหรอเธอก็บอกว่าเปล่า
ผมรู้สึกแย่มากเลยทักเฟสไปปรึกษาเพื่อนทาง fb
เรื่องมันบานปลายก็ตรงนี้ละครับมันไม่ไร้สาระแล้ว เพราะในคำพูดของผมนั้นมีสิ่งที่ทำให้เธอเห็นแล้วรู้สึกแย่
เนื่องจากเธอมีรหัสเฟสบุ้คผม เธอจึงสามารถเข้าไปดูได้ว่าผมคุยอะไร และแล้วแจคพอตก็แตกครับ
เธอเห็นคำที่ผมพิมคุยกับเพื่อนทั้งหมดและเธอก็ทัก fb ผมมาว่า
แฟนผม : ขอโทดนะที่เสียมารยาท พอดีจะเข้าไปเปลี่ยนรูปโปรฟายเป็ยรูปที่วาดเพื่อขอโทด
ละเห็นที่เธอคุยกับเพื่อนของเธอ (เธอพูดพร้อมส่งรูปภาพบางอย่างมา)
เมื่อผมเห็นรูปภาพใจผมตกไปอยู่ตะตุ่มทันทีครับ เพราะสิ่งที่เธอส่งมามันเป็นคำพูดของผมเองที่พูดกะเพื่อนสนิท
ซึ่งก็คือคำว่า "กุเริ่มรุสึกเบื่อแฟนกุจริงๆจังครั้งแรกเลยว่ะรอบนี้"
(ผมสาบานได้เลยครับว่า ที่พิมไปตอนนั้นมันเปนอารมณ์ล้วนๆเลยครับและผมก็แค่เบื่อเวลาที่
ผมต้องทะเลาะกับเธอผมไม่ได้รุสึกเบื่อเธอเพราะผมเป็นคนตรงครับถ้าผมเบื่อหรือไม่ชอบอะไร
ผมก็จะบอกไปเลยครับ)
ผมพยายามอธิบายให้เธอฟังแต่เธอก็ไม่ฟังครับเธอบอกว่าเธอรู้สึกแย่มาก
ตัดบทบอกว่าง่วงนอนละละเธอก็ไปครับ ตอนนี้ไม่ใช่แค่เธอรู้สึกแย่ผมก้รู้สึกแย่เช่นกัน
วันนั้นผมใช้เวลาทั้งคืนทบทวนตัวเองว่าผมรู้สึกยังไง จนผมได้คำตอบกับตัวผมเองว่า
ผมรักเธอผมไม่อยากเสียเธอไป ผมรู้สึกผิดอย่างรุนแรง ผมยอมรับนะครับว่าผมเป็นคนพูด
"คำๆนั้น" ออกไปซึ่งอันนี้ผมก็ได้ยอมรับกับเธอแล้วแต่ผมพยายามจะอธิบายกับเธอว่า
ผมไม่ได้เบื่อเธอจริงๆมันเป็นอารมณ์ชั่ววูบ ผมขอโทดแล้วผมจะไม่พูดอีก
แต่ก็เปล่าประโยชนฺครับเธอไม่ใจอ่อนให้ผมเลย พูดไรไปชวนคุยเรื่องอื่นแบบเนียนๆก้ อืม อือ อ่อ อย่างเดียวเลยครับ
ละเป็นเฉพาะกับผมคนเดียว ผมขอให้เธอยกโทษให้ผมอย่าโกดงอนผมเลยเธอก็บอกผมว่า
เธอไม่ได้โกดครับไม่ได้งอนด้วย และพยายามหลบหน้าผมตลอด
โทรไปก็ไม่รับครับพิมลายพิมเฟสตอบอย่างเดียว ผมรุสึกเครียดมากๆ
วันที่ 1-2 ผมง้อเธอตลอดครับเวลาเจอหน้ากันก็ไม่คุยกับผม(เจอกันเพราะทางบ้านนัดกินข้าวด้วยกัน)
เธอนั้นแม้แค่มองหน้าผมยังไม่มองเลยครับผมพยายามชวนเธอคุยก็อืมแบบเดิมครับแต่เวลาคุยกับคนอื่น
เธอกลับยิ้มและหัวเราะ ณ ตอนนี้ผมรู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก ขอเธอคืนดีเธอก็บอกไม่ได้งอนครับ
แต่เธอก็เป็นแบบเดิม
วันที่ 3 ผมพยายามลองวิธีทำตัวแบบปกติดูครับเพราะเมื่อวานเธอบอกไม่งอน
แต่ก้ไร้ผลครับไม่มีอะไรดีขึ้นเลย จนตกกลางคืน เธอบอกกับผมว่า เธอรู้สึกไม่สนิทใจที่จะคุยกับผม
มันรุสึกไม่เหมือนเดิม ตอนนี้เหมือนยื้อไปโดยเสียเวลาเปล่าๆ ใจผมแทบแหลกเลยครับเมื่อได้ยิน
ผมรู้ว่าเธออยากบอกเลิกผม แต่เนื่องจากเราร่วมทุกข์สุขกันมามากและเธอได้สันยากับผมไว้
ว่าเธอจะไม่บอกเลิกผมก่อน เธอบอกว่าทนได้ก็ทน เธอจะเป็นงี้แหละ ผมถามเธอว่ารักผมไหม
เธอก็บอกว่ารัก แล้วเธอก็นอนไป (นี่แสดงว่าผมมีความหวังใช่ไหมครับ?)
ตอนนี้ผมมืดแปดด้านเลยครับหาทางออกไม่ถูก ผมรักเธอผมอยากอยู่กับเธอ ผมไม่ได้เบื่อเธอ
ผมรักเธอคนเดียวนี่เป็นความรู้สึกที่ผมแน่ใจ ที่ผ่านมาผมก็ไม่เคยนอกใจหรืออะไรกับใคร
ผมจะทำยังไงให้เธอกับผมได้มีความสุขด้วยกันทั้งคู่ดีครับถ้ามีไรสงสัยจะสอบถาม
เพิ่มเติมก็ได้ครับถ้าผมสามารถที่จะตอบได้และไม่เป็นคำถามที่น่าเกลียดจนเกินไป