ตอนนี้ ปีนี้ ผมอายุ 20 ปีกว่าๆ แล้วครับ ชีวิตหันเพราะได้เคยมาลองปฏิบัติธรรม ที่วัดสุนันทวนาราม เมื่อ ปี 2554 ตอนนั้นเริ่มปฏิบัติธรรมครั้งแรกคอร์สอานาปานะสติ ตอนที่ท่าน อาจารย์คเวสโก ยังอยู่สอนกรรมฐานน่ะครับ

แล้วพอจบ ม. 6 ก็เดินหน้าตัดสินใจมาบวชสามเณรที่ วัดสุนันทวนารามเลย ไม่ได้เลือกเรียนต่อมหาวิทยาลัย จนบวชเณรไปได้ หนึ่งปีกว่า แล้วก็สึกออกมาเคลียร์ทุกๆอย่างๆ ก่อนจะบวชพระอีกครั้งหนึ่ง

ถึงแม้อาจารย์คเวสโก จะลาสิกขาไป แต่วัดสุนันทวนาราม ก็ยังเงียบสงบ สมเป็นวัดป่าสายหลวงพ่อชา ตัวอาจารย์ที่ท่านสึกไปก็เหมือนธรรมชาติสอบอารมณ์พุทธศาสนิกชนคนทั่วไป ว่าศรัทธายังมั่นคงต่อพระรัตนตรัย คือ พีะพุทธ พระธรรม และพระอริยสงฆ์

พระที่วัดนี้ ไม่รับเงิน ฉันมื้อเดียว ถือข้อวัตรปฏิบัติแบบวัดหนองป่าพง  ผมถือว่าวัดสุนันฯ นี้สัปปายะเหมาะแก่การบำเพ็ญสมณธรรม มากน่ะครับ

แล้วเมื่อตอนบวชเณรเนี้ย มันเกิดปรากฎการณ์ทางจิตอย่างหนึ่ง ที่จิตมันพิจารณาขันธ์ 5 แล้วเห็นความน้อยนิดของชีวิต มันมีการเปลี่ยนแปลงหาแก่นสาร สาระจริงๆ ไม่ได้เลย ทุกๆอย่าง มันมีการเปลี่ยนแปลง และเสื่อมสลายไปตามหลัความจริง คือ ไตรลักษณ์จริงๆ จิตใจมันเห็นความจริงในขณะนั้น ผมเลยสลดสังเวชในความน้อยนิดของชีวิตน่ะครับ เลยตั้งใจว่าจะบวชเสียแต่หนุ่มๆเนี้ยแหล่ะ

กำหนดการบวชพระก็เร็วๆ นี้ วันที่ 7 ธันวาคม 2556 นี้ ที่วัดสุนันทวนาราม

เลยขอถามความเห็นที่แตกต่างเหมือนกันอย่างไรบ้างครับ ถ้าผมจะบวชเพื่อ มรรค ผล ตอนยังหนุ่มขนาดนี้ นี่หวังสูงเกินไปไหมครับ