เธอภามผมว่า ทำไมถึงชอบเธอ?
ผมอึ้งไปชั่วขณะ(ทำไมผมถึงอึ้งล่ะ? มันหมายความว่า ผมชอบเธอจริงๆใช่มั้ย)ที่ผมอึ้ง เพราะเป็นคำถามที่ถามเกี่ยวกับความรู้สึกข้างในจากอีกฝ่าย เป็นคำถามที่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะถามมา แต่ผมก็พอเข้าใจว่าทำไมเธอถึงถามผมแบบนั้น คงเป็นเพราะเธออยากให้ทุกอย่างมันชัดเจนขึ้น ชัดเจนในที่นี่หมายถึง เธอคิดกับผมแค่เพื่อนเท่านั้น แต่ละครั้งที่ไปทานข้าวดูหนังด้วยกันทีไร เราต่างก็เงียบไม่กล้าพูดถึงความรู้สึกที่มีต่อกันสักครั้งเลย และทุกครั้งก็จบด้วยการที่ผมกลับบ้านมาฟินและคิดไปเอ็งคนเดียวตลอดโดยที่ไม่รู้ว่าเธอ คิดกับผมแค่เพื่อนเท่านั้น
ผมยังอ้าปากค้าง และไม่รู้ว่าจะตอบเธอแบบไหนดี ผมถามตัวเองซ้ำๆ ทำไมผมถึงชอบเธอ ผมถามตัวเองในใจ และความรู้สึกก็บอกกับผมว่า "บอกเธอไปว่าเวลานายนึกถึงความรัก นายนึกถึงเธอก่อนเสมอเป็นคนแรก..."ผมก็เลยตอบแบบนั้นกับเธอและบอกไปอีกว่า เวลาฟังเพลงเกี่ยวกับความรัก เพลงที่ผมชอบฟัง ผมมักจะนึกถึวเธอก่อนเสมอเป็นคนแรก...
ต่อมาเธอก็ถามไปอีกว่า ถ้าผมได้เป็นแฟนเธอจริง จะเลี้ยงเราไหวหรอ ? คำถามนี้ค่อนข้างยากกว่าคำถามแรกแหะ55 เธอบอกว่า ถ้าเธอมีปัญหาด้านการเงินขึ้นมา ผมจะช่วยเธอได้หรอ?แต่ผมก็ตอบเธอไปตามความเป็นจริงตอนนี้ว่า ตอนนี้ผมเงินเดือน2หมื่นกว่าๆ มีมอไซด์1คัน และทำงานเป็นเซลล์ที่เป็ปซี่แค่นั้น ซึ่งต่างจากเธอ คือเธอเป็นหัวหน้าฝ่ายเภสัชกรผลิตยาในโรงงานเงินเดือนสองเคนิด มีซีวิค1คันอายุ30(มากกว่าผม2ปี) ถ้าต้องแก้ไขปัญหาเรื่องนั้นจริงๆ ทุกอย่างต้องมีวิธีและทางออกเสมอ ผมบอกกับเธอว่า เราจะช่วยกันแก้ไขปัญหา เพราะที่ผ่านมาผมมักจะเอาตัวรอดได้เสมอเกี่ยวกับเรื่องการเงิน และผมบอกกับเธอต่อไปด้วยว่า ถ้าเธอเป็นแฟนผมจริงๆ ผมคงต้องทำอะไรเพิ่มขึ้น อีกสักสองสามอย่าง แต่จะไม่ให้ตัวดองเหนื่อยสายตัวแทบขาดเพื่อสิ่งนี้เท่านั้นหรอก เอาแค่ทำอะไรเพิ่มขึ้นมาเพื่อให้มีรายได้มากขึ้นและเราสบายใจที่จะทำเองด้วย
แต่สุดท้ายที่เธอต้องการจะบอกผมคือ เธอไม่อยากเอาเปรียบผม เพราะความรู้สึกของเธอตอนนี้ ผมยังไม่ใช่สเป็คเธอเรย มันยังไม่เมคเซ้นส์สักเท่าไหร่ ผมเข้าใจความหมายเธอดี ถึงฝืนคบไป ก็อาจจะไปด้วยกันไม่รอดก็ได้ ทนอยู่คนเดียวแล้วต้องการใครสักคนน่าจะดีกว่า ผมก็เลยพูดไปว่า ถ้าเป้นอย่างนัเนมันช่างตรงกันข้ามกับที่เราเลิกจากใครคนหนึ่งไม่ได้สักที ถึงแม้เขาจะทำให้เราเจ็บช้ำเสียใจสักเท่าไรก็ตาม ขอแค่มีเขาอยู่ก็พอ ซึ่งตรงข้ามกันกับ ถึงแม้จะต้องอยู่คนเดียวและต้องการใครสักคนแค่ไหนก็ตาม ขอแค่นั้นก็พอ เพราะฉันกลัวการใช้ชีวิตคู่เพราะเคยอยู่คนเดียวมานาน
เราตกลงกันว่า ตอนนี้คงจะเป็นเพื่อนกันก่อน และยังจะคงเป็นแบบนั้นอยู่ตอนไป ผมเข้าใจและยอมรับสภาพที่เธอให้กับผมมา เพราะตอนนี้ผมริ่มทำใจได้แล้วิที่ชวนเธอมาทานข้าวด้วยกันวันนี้ จริงๆผมชวนเธอเล่นๆ แต่เธอก็มาจริงผมเลยไม่ได้รู้สึกอยากให้เธอมาสักเท่าไหร่ เพราะความรู้สึกตอนนี้ ผมไม่ได้คลั่งเธอเหมือนก่อนหน้านี้นัก แต่ลึกๆแล้วจิตใจผมยังต้องการเธออยู่เหมือนกัน เพราะอะไรนะหรอครับ เวลาผมมองเธอทีไร ผรู้สึกมีความสุข ได้คุยกันทีไร ผมรู้สึกดีทุกครั้ง นั่งรถไปด้วยกันทีไรหันไปมองเธอ ในใจผมนี่อยากจะเอือมตัวไปหอมแก้มเธอ และบอกกับเธอว่า ผมรักเธอเหลือเกิน...
ตอนนี้ คำพูดนั้นของเธอที่ถามผมว่า"ทำไมรันถึงชอบปุ้กล่ะ?"กลายเป็นimprintของผมไปซะแล้ว
"...ทำไมเธอถึงชอบเราล่ะ?....หือ?
ผมอึ้งไปชั่วขณะ(ทำไมผมถึงอึ้งล่ะ? มันหมายความว่า ผมชอบเธอจริงๆใช่มั้ย)ที่ผมอึ้ง เพราะเป็นคำถามที่ถามเกี่ยวกับความรู้สึกข้างในจากอีกฝ่าย เป็นคำถามที่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะถามมา แต่ผมก็พอเข้าใจว่าทำไมเธอถึงถามผมแบบนั้น คงเป็นเพราะเธออยากให้ทุกอย่างมันชัดเจนขึ้น ชัดเจนในที่นี่หมายถึง เธอคิดกับผมแค่เพื่อนเท่านั้น แต่ละครั้งที่ไปทานข้าวดูหนังด้วยกันทีไร เราต่างก็เงียบไม่กล้าพูดถึงความรู้สึกที่มีต่อกันสักครั้งเลย และทุกครั้งก็จบด้วยการที่ผมกลับบ้านมาฟินและคิดไปเอ็งคนเดียวตลอดโดยที่ไม่รู้ว่าเธอ คิดกับผมแค่เพื่อนเท่านั้น
ผมยังอ้าปากค้าง และไม่รู้ว่าจะตอบเธอแบบไหนดี ผมถามตัวเองซ้ำๆ ทำไมผมถึงชอบเธอ ผมถามตัวเองในใจ และความรู้สึกก็บอกกับผมว่า "บอกเธอไปว่าเวลานายนึกถึงความรัก นายนึกถึงเธอก่อนเสมอเป็นคนแรก..."ผมก็เลยตอบแบบนั้นกับเธอและบอกไปอีกว่า เวลาฟังเพลงเกี่ยวกับความรัก เพลงที่ผมชอบฟัง ผมมักจะนึกถึวเธอก่อนเสมอเป็นคนแรก...
ต่อมาเธอก็ถามไปอีกว่า ถ้าผมได้เป็นแฟนเธอจริง จะเลี้ยงเราไหวหรอ ? คำถามนี้ค่อนข้างยากกว่าคำถามแรกแหะ55 เธอบอกว่า ถ้าเธอมีปัญหาด้านการเงินขึ้นมา ผมจะช่วยเธอได้หรอ?แต่ผมก็ตอบเธอไปตามความเป็นจริงตอนนี้ว่า ตอนนี้ผมเงินเดือน2หมื่นกว่าๆ มีมอไซด์1คัน และทำงานเป็นเซลล์ที่เป็ปซี่แค่นั้น ซึ่งต่างจากเธอ คือเธอเป็นหัวหน้าฝ่ายเภสัชกรผลิตยาในโรงงานเงินเดือนสองเคนิด มีซีวิค1คันอายุ30(มากกว่าผม2ปี) ถ้าต้องแก้ไขปัญหาเรื่องนั้นจริงๆ ทุกอย่างต้องมีวิธีและทางออกเสมอ ผมบอกกับเธอว่า เราจะช่วยกันแก้ไขปัญหา เพราะที่ผ่านมาผมมักจะเอาตัวรอดได้เสมอเกี่ยวกับเรื่องการเงิน และผมบอกกับเธอต่อไปด้วยว่า ถ้าเธอเป็นแฟนผมจริงๆ ผมคงต้องทำอะไรเพิ่มขึ้น อีกสักสองสามอย่าง แต่จะไม่ให้ตัวดองเหนื่อยสายตัวแทบขาดเพื่อสิ่งนี้เท่านั้นหรอก เอาแค่ทำอะไรเพิ่มขึ้นมาเพื่อให้มีรายได้มากขึ้นและเราสบายใจที่จะทำเองด้วย
แต่สุดท้ายที่เธอต้องการจะบอกผมคือ เธอไม่อยากเอาเปรียบผม เพราะความรู้สึกของเธอตอนนี้ ผมยังไม่ใช่สเป็คเธอเรย มันยังไม่เมคเซ้นส์สักเท่าไหร่ ผมเข้าใจความหมายเธอดี ถึงฝืนคบไป ก็อาจจะไปด้วยกันไม่รอดก็ได้ ทนอยู่คนเดียวแล้วต้องการใครสักคนน่าจะดีกว่า ผมก็เลยพูดไปว่า ถ้าเป้นอย่างนัเนมันช่างตรงกันข้ามกับที่เราเลิกจากใครคนหนึ่งไม่ได้สักที ถึงแม้เขาจะทำให้เราเจ็บช้ำเสียใจสักเท่าไรก็ตาม ขอแค่มีเขาอยู่ก็พอ ซึ่งตรงข้ามกันกับ ถึงแม้จะต้องอยู่คนเดียวและต้องการใครสักคนแค่ไหนก็ตาม ขอแค่นั้นก็พอ เพราะฉันกลัวการใช้ชีวิตคู่เพราะเคยอยู่คนเดียวมานาน
เราตกลงกันว่า ตอนนี้คงจะเป็นเพื่อนกันก่อน และยังจะคงเป็นแบบนั้นอยู่ตอนไป ผมเข้าใจและยอมรับสภาพที่เธอให้กับผมมา เพราะตอนนี้ผมริ่มทำใจได้แล้วิที่ชวนเธอมาทานข้าวด้วยกันวันนี้ จริงๆผมชวนเธอเล่นๆ แต่เธอก็มาจริงผมเลยไม่ได้รู้สึกอยากให้เธอมาสักเท่าไหร่ เพราะความรู้สึกตอนนี้ ผมไม่ได้คลั่งเธอเหมือนก่อนหน้านี้นัก แต่ลึกๆแล้วจิตใจผมยังต้องการเธออยู่เหมือนกัน เพราะอะไรนะหรอครับ เวลาผมมองเธอทีไร ผรู้สึกมีความสุข ได้คุยกันทีไร ผมรู้สึกดีทุกครั้ง นั่งรถไปด้วยกันทีไรหันไปมองเธอ ในใจผมนี่อยากจะเอือมตัวไปหอมแก้มเธอ และบอกกับเธอว่า ผมรักเธอเหลือเกิน...
ตอนนี้ คำพูดนั้นของเธอที่ถามผมว่า"ทำไมรันถึงชอบปุ้กล่ะ?"กลายเป็นimprintของผมไปซะแล้ว