ในชีวิตเราเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่ เรียกง่ายๆเราโดนเก็บมาเลี้ยงเพราะพ่อแม่เลี้ยงเราเขาไม่มีลูกเลี้ยงดูแลเราเป็นอย่างดี จนวันนึ่งเราอายุได้9ขวบ เขาก็มีน้องเกิดออกมา จากนั้นชีวิตเราก็เปลี่ยนไปต้องเลี้ยงน้องมาตลอดจนวันนี้อายุ17ปีถึงวันนี้พ่อแม่เราเปลี่ยนไปกับเรามากเราทำอะไรก็ผิดเราต้องทำงานไปด้วยเรียนด้วย เขาไม่เคยมาสนใจใส่ใจเราเลยค่ะ บอกให้เราลาออกจากโรงเรียนเพราะไม่มีเงินจ่ายไปโรงเรียน เราไม่อยากออกเลยค่ะ อยากเรียนต่อเหมือนคนอื่นเขาจึงต้องดิ้นลนรับจ้างหาเงินตลอด บางครั้งเคยคิดนะค่ะว่าอิจฉาเพื่อนคนอื่นเขาที่มีพ่อแม่ที่อบอุ่นคอยมารับมาส่งมาโรงเรียน ต่างจากเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อแม่กำเนิดเราเขาเป็นใคร ทำไมเขาถึงทิ้งเราให้เรามีชีวิตแบบนี้..เราก็เป็นเด็กผู้หญิงวัยรุ่นคนนึงที่อยากมีเสื้อผ้าสวยๆใส่เหมือนเพื่อนๆคนอื่น..แต่รู้ทั้งรู้มันก็แค่ฝันเพราะทุกวันนี้แม้แต่ข้าวยังไม่มีจะซื้อกินเลยค่ะต้องทำกินเอง... เห้อๆTT  ทุกๆวันเราต้องโดนด่าตลอดไม่ว่าจะทำไรก็ตาม เขาบอกว่าเขามีหนี้สินเยอะบอกทุกวันบางครั้งมันย้ำอยู่ในสมองเราตลอดเวลาเราปวดหัวเครียดเหลือเกิน ทุกวันนี้เหนื่อยมากก ไม่อยากคิดอะไรเลย ทั้งเรื่องเรียนเราก็เครียดมากพอแล้ว เราอยากจบม.6 เราพยายามเก็บเงินไว้ขึ้นมหาลัยในอนาคตจะได้มีการงานที่ดีทำ  แต่รู้สึกว่าความหวังของเรามันเริ่มจะลดลงทุกทีแล้วค่ะ มันรู้สึกเหนื่อยและท้อมากกกกบางครั้งก็ได้แต่ร้องไห้อยู่คนเดียว ถามกับตัวเองทุกวันทำไมชีวิตเราต้องเจอแบบนี้....!!! เพื่อนๆทุกคนโชคดีนะค่ะ มีเพรีบพร้อมทุกอย่างงงง <3