คือว่าผมเรียนมหาลัยอยู่แล้วผมไปเจอแฟนที่ ร้านอาหารที่หนึ่งแล้วผมก็จีบแล้วก็ได้มาเป็นแฟนซึ่งแฟนผมเป็นคนลาว แฟนผมเป็นคนที่ยากจนมาก แล้วผมก็ครบกันเรื่อยๆมา จนวันนึงมีเพื่อนเค้าชวนไปทำงานที่ร้านคาราโอเกะที่ต่างจังหวัดซึ่งก่อนที่ผมจะเจอแฟนแฟนผมเคยทำงานที่นั้นมาก่อน เพราะถ้าทำงานที่ร้านอาหารเค้าให้เงินเดือนน้อยแล้วที่บ้านแฟน ก็มีภาระมากทางครอบครัวมาก และมีหนี้สินอีกมาก ผมเลยชวนมาอยู่ที่บ้านผม(ผมไม่อยากให้ไปทำงานที่นั้น) แฟนผมทำทุกอย่างในบ้านเช่น เก็บหญ้า กวาดพื้น ซักกางเกงในให้ผม ให้พ่อแม่ครอบครัวผม ทำสารพัด แต่ครอบครัวผมกรีดกันมาก ราวอย่างกับคนใช้ ซึ่งผมเคยแอบเห็นแฟนผมร้องไห้ แล้วก็บ่น คนเดียวเบาๆ ว่าถึงพ่อแม่ผมจะไม่รักแฟนผม แต่เค้าจะรักพ่อแม่และครอบครัวผมให้เหมือนครอบครัวของแฟน ผมสงสารแฟนผมก็เลย ยอมให้ไปทำงานที่ร้านคาราโอเกะเพราะเห็นแฟนผมบอกว่าที่นั้นเค้าให้ทริปเยอะ แล้วก็สบายแค่คุยๆกับแขก อะไรนั้นผมก็ไม่เข้าใจนะ แต่ก่อนที่แฟนผมจะไปทำงานแฟนผมถามความสมัครใจจากผมนะว่ารับได้ไหมถ้ารับไม่ได้เค้าก็จะไม่ทำ แต่ผมไม่มีทางเลือกสักอย่างผมเลยก็ต้องปล่อยเค้าไปทำงาน  ผมทำอะไรไม่ได้เลย แต่ผมก็รู้นะว่าเค้ารักผมมาก เค้าคอยบอกผมอยู่เสมอว่าถึงเค้าทำงานที่นั้นแต่เค้าก็จะไม่มีใครจะรอผมคนเดียว ผมเลยสัญญาว่าถ้าเรียนจบผมจะเอาเค้าออกมาจากที่นั้น ปัจจุบันนี้เค้าก็โทรหาผมตลอดนะ แต่บางครั้งผมรู้สึกว่า มันเป็นงานที่ต้องถึงเนื้อถึงตัวแขกไม่ใช่หรอ แล้วมันจะไม่เกินเลยจากนี้จริงๆเหรอ? เพื่อนๆว่าผมควรปรับความคิดใหม่ อย่างไรไหมครับ