สวัสดีค่ะพี่อ้อย

       หนูชื่อภัสสร ค่ะ หนูคิดอยู่นานมากว่าอยากจะปรึกษาใครสักคน หนูไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ e-mail มาปรึกษาพี่อ้อย ปกติก็ได้แค่ฟังเรื่องราวในวิทยุ ก็ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเองจนทำให้หนูค่อนข้างจิตตกไปเลยค่ะ ก็เลยได้ไปหา e-mail พี่อ้อยใน Fanpang ของพี่อ้อยและได้ตัดสินใจเขียนมาค่ะ


        หนูเป็นนักศึกษาชั้นปีสุดท้ายของมหาวิทยาลัยมีชื่อแห่งหนึ่ง เรียนครูค่ะ คือหนูได้ไปฝึกงานในปีสุดท้าย คือภาคเรียนที่ 1 ในโรงเรียนประถมศึกษาแห่งหนึ่งที่ถือว่าดังระดับหนึ่งเลยทีเดียว หนูต้องบอกก่อนเลยว่าหนูเป็นคนที่หน้าตาธรรมดามาก ไม่แต่งตัว ไปฝึกงานหนูทาแค่แป้งเด็กเท่านั้นค่ะบนใบหน้า ดูภายนอกทุกคนจะบอกว่าหนูเรียบร้อย น่าจะเรียนครูวิทย์หรือครูภาษาไทย แต่เปล่าเลยค่ะหนูเรียนพลศึกษา   และได้ทำอีกหน้าที่หนึ่ งนอกจากสอนคือฝึกซ้อมทีมนักกีฬาของโรงเรียนค่ะ ซึ่งการฝึกซ้อมนักกีฬาทีมโรงเรียนนั้น หนูจะฝึกซ้อมช่วงหลังเลิกเรียน คือห้าโมงเย็นถึงหนึ่งทุ่มของทุกวัน แล้วก็จะมีผู้ปกครองมารอรับนักเรียนทุกวันค่ะ เมื่อผ่านไป 2 เดือน หนูเริ่มสนิทกับผู้ปกครองเด็กนักเรียนคนหนึ่ง คือต้องบอกก่อนเลยว่าสนิทกันกับทั้งครอบครัวค่ะ ทั้งพ่อและแม่เด็ก จนถึงวันหนึ่ง วันที่หนูต้องจบการฝึกงานภาคเรียนแรกที่โรงเรียนนี้ เพื่อย้ายไปฝึกงานในโรงเรียนระดับมัธยมศึกษา ทางครอบครัวนี้ได้ชวนไปเลี้ยงข้าว เพื่อเป็นการขอบคุณและเลี้ยงลาค่ะ ในความรู้สึกตอนนี้คือ มันเป็นความดีใจที่มีคนรักและเอ็นดูเรา ทั้งที่เราเป็นแค่นักศึกษาฝึกงาน แสดงว่าเราทำหน้าที่ของเราได้ดีพอควร
           เมื่อหนูได้ย้ายไปฝึกงานอีกที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในภาคเรียนที่ 2 คนที่เป็นพ่อเด็กก็เริ่มติดต่อหนูมาเรื่อยๆไม่ว่าจะทางโทรศัพท์ ไลน์ แล้วก็ลงท้ายเสมอว่า คิดถึงนะ ดูแลตัวเอง และถามไถ่การทำงานปกติ หนูก็เริ่มรู้สึกแปลกๆว่าทำไมเขาพูดอย่างนี้กับเรา แต่ก็ได้แค่คิด เพราะจากการที่เรารู้จักกับครอบครัวนี้ ดูเป็นครอบครัวที่น่ารักมาก ไม่น่าจะคิดกับเราเกินเลย และหลังๆมามีการพูดคุยกันถี่ขึ้นเรื่อยๆ คือแบบว่าเวลาว่างปุ๊บพอหนูดูโทรศัพท์ ข้อความทักไลน์หนูมาก็พ่อเด็ก พอคุยกันสักพักก็จะมีคิดถึงนะ รักนะครับ แล้วหนูก็จะส่งไอคอนหัวเราะตอบกลับไป บางครั้งเขาก็บอกว่าบางอย่างต้องใช้ใจสื่อใจ แล้วก็ชวนหนูไเที่ยวที่บ้าน หนูก็ตอบไปว่าหนูงง หนูไม่เข้าใจ เขาก็บอกว่าทำไมหนูชอบงง คนเราก็มีเซ้นซ์เรื่องจำพวกนี้กันอยู่แล้วใช่ไหมค่ะ.........แล้วมีวันหนึ่งผู้ชายคนนี้ส่งสติ๊กเกอร์ไลน์รูปเจมส์ จิรายุ ที่บอกว่ารักนะจุ๊บๆ หนูก็เลยบอกไปว่า ถ้าหมายถึงตามที่สตีกเกอร์ไลน์ที่ส่งมาก็ขอบคุณนะค่ะที่รักและเอ็นดูหนู แม่บอกว่ามีคนรักก้ดีกว่ามีคนเกลียด ถือว่าความรักนี้เป็นอีก 1 ความห่วงใยจากหนึ่งครอบครัว ผู้ชายคนนี้ก้บอกว่า ความรักคงไม่มีคำอธิบายหรอกนะ เราคงพบกันช้าไป โทษวาสนาดีกว่าไหม สิ่งที่กลัว คือ รักแล้วคนที่เรารักไม่เห็นค่า หนูก็เลยบอกไปว่า ทำไมค่ะ ครอบครัวออกน่ารัก อบอุ่นดีออก ผู้ชายคนนี้ก็บอกว่าหนูดื้อ หนูไม่ยอมรับความจริง หนูก้เลยบอกไปว่า หนุไม่ได้ดื้อ และไม่ได้โกหก และหลังจากประโยคนี้หนูก้ไม่เคยรับโทรศัพท์ ตอบไลน์ก็ไม่เคย ข้อความก็ไม่เคย แล้วมีวันหนึ่งผู้ชายคนนี้บอกว่าเขาไปรอหนูที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เพราะตลอดช่วงเวลาที่รู้จักกัน ครอบครัวนี้จะรู้ว่าหนูชอบไปที่ไหน จากนั้นมาหนุรู้สึกว่าหนูกลัวค่ะ จากที่ไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่ว่าจะไปฟิสเนส ไปว่ายน้ำ ไปกินข้าว ไปช้อปปิ้ง คือชีวิตประจำวันหนู หนูไปไหนมาไหนคนเดียวเป็นเรื่องปกติค่ะ เพราะไม่ชอบรอใคร แต่พอหนุรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้พยายามตามหนู หนุรู้สึกกลัวถึงขั้นจิตตก ไปไหนมาไหนคนเดียวไม่ได้ ต้องมีเพื่อนไปด้วยตลอด หนูรู้สึกว่าชีวิตช่วงนี้ขาดอิสระภาพอย่างมาก หนูควรทำอย่างไรดีค่ะ เพราะหนูเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเพื่อนสนิท เพื่อนบอกว่าไม่ต้องรับโทรศัพท์ ไม่ต้องติดต่อกลับไปเดี๋ยวเขาก็เงียบไปเอง แต่นี้ไม่เลยค่ะ ทุกวันนี้เสียงโทรศัพท์ยังดัง เสียงไลน์ ข้อความดังตลอด หนูหมดปัญญาแล้วค่ะ  บล๊อกเบอร์ก็แล้ว แต่ก็มีเบอร์แปลกๆเข้ามา หนูไม่รับก้ไม่ได้เพราะบางครั้งก็เป็นเบอร์ผู้ปกครองนักเรียนโทรมาติดต่อค่ะ พี่อ้อยช่วยหนูทีนะค่ะ


ปล. คือถ้าหนูจะใช้ข้อความที่รุนแรงกว่านี้ในการบอกเจตนารมณ์หนุไป หนูกลัวหนูเก็บอารมณ์ไม่อยู่เวลาไปพบครอบครัวนี้ค่ะ หนูกลัวหนูเดินไปแบล็กคลิ๊กใส่เขาสักทีสองที เพราะหนุยังติดต่อกับพี่ผู้หญิงที่เป็นภรรยาผู้ชายคนนี้ และลูกชายที่เป็นลูกศิษย์หนูอยู่ค่ะ

<<<หนูไม่รู้จะทำอย่างไรดี มืดแปดด้านแล้วค่ะ (หนูไม่กล้าบอกแม่เรื่องนี้ หนูกลัวท่านเป็นห่วง หนูบอกแม่ทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องนี้แหละค่ะ เพราะไม่รู้จะเริ่มเล่าให้แม่ฟังยังไง TT)


ขอบคุณพี่อ้อยอย่างสูงนะค่ะ ที่สละเวลาอ่านเรื่องไม่เป็นเรื่องของหนู

TTTTTTTTTT ถ้าเป็นเพื่อนๆนักอ่านจะทำอย่างไรค่ะ