คนมันจะซวย ไม่มีอะไรช่วยได้จริงๆ วันนี้ต้องพูดประโยคนี้เลย
วันนี้เป็นวันหยุดของเรา ตามสเต็ป เราก็พักผ่อนเต็มที่  นอนทั้งวัน ข้าวปลาไม่กิน (ประเด็นคือขี้เกียจไปซื้อ แฮร่)
พอตกเย็นชักเริ่มหิว  อยู่ๆก็นึกครึ้มอกครึ้มใจอยากไปหาอะไรกินข้างนอก เปลี่ยนบรรยากาศซะหน่อย เผื่อจะเจริญอาหารขึ้น
ตอนแรกกะจะไปกินก๋วยเตี๋ยวเรือที่อนุเสารียฯ แบบว่าไม่ได้กินนานละ อยากกิน
เราก็ออกนั่งรอรถเมล์นานมาก รอ ร๊อ รอ  หิวก็หิว  และแล้วรถเมล์ก็มา แต่ไม่จอดค่ะ ขับผ่านไปเฉย ประหนึ่งมองไม่เห็นชั้น!!!
โมโหค่ะ โมโห   ไม่กินมันแล้วก๋วยเตี๋ยว  เลยเปลี่ยนแผนใหม่   ไปเซนทรัลปิ่นเกล้าก็ได้  ใกล้กว่าด้วย
แล้วรถเมล์มาพอดี ก็กระโดดขึ้นไป  นั่งชิวๆ คิด คิด คิด  ว่าจะกินอะไรดีน้า  ดูหนังด้วยดีมั้ย หรือจะเดินชอปปิ้งดี
คิดไปคิดมาจนถึงเซนทรัล  ป้ายนี้คนลงเยอะมาก ต่างคนก็ต่างไปรอลงรถที่ประตู เราก็เป็นหนึ่งในนั้น
ด้วยความที่เราตัวไม่สูง  แล้วรถก็ขับกระชากด้วย  เลยต้องโหนรถสองมือ กระป๋งกระเป๋าก็ไม่ได้ระวังคิดว่าแค่แปปเดียว
พอลงรถเสร็จ เรากระหายน้ำมาก  เห็น 7-11 ก็รี่เข้าไปเลย  ได้มาละโค้กแก้วนึง พอจะจ่ายตังค์เท่านั้นแหละ
เอ....ทำไมไม่มีกระเป๋าตังค์นะ  เราไม่ได้ลืมแน่ๆ  ล้วงไปล้วงมา อ้าว ทำไมมือมันไปโผล่นอกกระเป๋าได้!!!
บ้าแล้วว!!! กระเป๋าชั้นโดนกรีดนี่นา!!!  อึ้งไปพักนึง  เงยหน้าขึ้นมองพนักงานเซเว่นยิ้มแหยๆ  แล้วค่อยๆเดินแทรกตัวออกมาเงียบๆ
ด้วยความงงงวย (มันกรีดตอนไหนฟร่ะ) โมโห (นี่ชั้นอดกินแล้วใช่มั้ย) เครียด (ไม่มีตังค์ซักกะบาทจะกลับยังไง) แค้น (ขอให้คนทำ....)



ถึงแม้ว่าวันนี้เป็นวันที่โชคร้ายมากวันนึง  แต่ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่สอนให้เราซึ่งไม่ค่อยระวังตัวได้ตระหนักว่าต้องระวังมากกว่านี้และต้องระวังตลอดเวลา อย่าคิดว่าแค่แปปเดียว ไม่เป็นไรหรอก เพราะว่าเวลาแค่แปปเดียวที่ประมาทอาจต้องสูญเสียอะไรอีกเยอะ

ปล.ฝากถึงบุคคลผู้ซึ่งกระทำการวันนี้ที่อาจผ่านเข้ามาอ่าน  คุณคะ โชคร้ายหน่อยนะที่กระเป๋าตังค์เรามันแค่ใบใหญ่  แต่รับรองว่าเงินในนั้นมีกระจึ๋งนึง  และขอชมเชยนะคะคุณทำได้เนียนมาก แบบไม่รู้ตัวเลยอ่ะ แล้วก็กล้ามากเลยนะขนาดคนบนรถตั้งเยอะยังไม่กลัว  หวังว่าเงินสามร้อยที่พี่ได้ไปจะช่วยบรรเทาความกระหายเงินของคุณได้ไม่มากก็น้อยนะคะ

(เป็นกระทู้แรกที่ตั้งด้วยความอัดอั้นใจ  ต้องแท็กอะไรยังไงเนี่ย?? ผิดพลาดประการใดอย่าว่ากันนะ)