หมื่นสองเมื่อ 12 ปีก่อน  เหลือเก็บเดือนละ 5 พันขึ้นไป

ที่ทำงานอยู่ซอยเทพลีลา  หอพักหน้ารามฯ ถ้าเอาถูกสุดไม่ถึงพัน  แต่ขออยู่แบบไม่อุดอู้มาก  พันสอง เดินเข้าไปมีตู้กะเตียง  พอหมุนตัวได้นิดหน่อย  ห้องน้ำรวม

เดินไปทำงานระยะทางขาเดียวน่าจะเกือบๆ สองกิโล  มีเดินทางกลับบ้านต่างจังหวัดบ้างไม่ไกล ค่ารถเดือนละประมาณ 500

อาหาร แวะกินข้าวมื้อเช้า 15-20  กลางวันกินใกล้ที่ทำงานก็ประมาณ 20-25  มื้อเย็นข้าวแกง  ส่วนมากเป็นร้านชาวใต้  แถมผักให้เยอะ  น้ำเปล่าดีกับสุขภาพที่สุดแล้ว

ที่บ้านก็อยู่แบบประหยัดเก็บออมกันอยู่แล้ว ภาระทางบ้านไม่มี  แค่ไปเยี่ยมเยียนตามปกติ

หนี้สินมีของ กยศ. ก็จ่ายรายปี  ตามอัตราจากน้อยไปหามาก

อยู่แบบนี้ 6 เดือน  ก็ไม่เดือดร้อนอะไร  แต่ได้งานใหม่ดูดีกว่าเดิมก็เลยเปลี่ยนงาน  ไปทำแถวแจ้งวัฒนะ  ได้เงินเดือนหมื่นห้า  เช่าหอสองพันหก  เน้นใกล้ที่ทำงานเหมือนเดิม  คราวนี้ใกล้มาก  เดินแค่ 5 นาที  อยู่ที่นี่จนเงินเดือนเกิน 2 หมื่นก็ย้ายอีกที  เก็บได้เดือนละเท่าไหร่ไม่ได้จำ  แต่คงขยับขึ้นมาแค่นิดหน่อย

แต่เก็บไปเก็บมาก็หาเรื่องไปซื้อของไม่จำเป็นซะบ้าง  เช่น notebook สมัยนั้นตัวละ 7 หมื่นกว่าบาท ซื้อด้วยเงินเก็บที่เหลือจากตอนเรียน แต่มันก็ช่วยเรื่องการทำงานให้มันสะดวกขึ้น  คิดว่าคุ้มค่าเพราะช่วยส่งเสริมการพัฒนาในหน้าที่การงาน (ตอนนั้นทั้งบริษัทมี notebook เก่าๆ อยู่เครื่องนึง  ซื้อใหม่อีกเครื่องนึง  เอาไว้ไป support ลูกค้า  ไม่เหมือนสมัยนี้มี notebook แจกให้พนักงานใช้กันเป็นเรื่องปกติ)

ส่วนที่ซื้อด้วยเงินที่เก็บจากเงินเดือนก็มีโทรศัพท์เครื่องละสามหมื่นสอง อันนี้เกินความจำเป็นไป  คิดว่าจะได้ทำอะไรกับมันเยอะแยะก็ไม่ได้ทำ  กล้องรวมอุปกรณ์โน่นนี่อีกแสนนึงได้  ทำงาน 4 ปีเงินเดือนพ้นสองหมื่นนิดหน่อย  ซื้อคอนโดล้านนึงดาวน์สองแสน

มาถึงตอนนี้คิดใหม่ว่าถ้ายังไม่ได้แต่งงานและยังไม่มีเป้าหมายจะปักหลักในกรุงเทพฯ ไม่ควรซื้อที่อยู่อาศัย   ยกเว้นว่ามีช่องทางหาคนเช่าแพงๆ ได้  ถ้าให้เช่าคนทำงานทั่วไปก็ได้ผลตอบแทนใกล้เคียงกับการลงทุนความเสี่ยงต่ำอื่นๆ  และทำให้เรามีสภาพคล่องลดลง   เช่าห้องแบบที่ไม่แพงมากให้ใกล้ที่ทำงานได้เป็นดีที่สุด   ชีวิตเริ่มต้นการทำงานเน้นทำงานให้เต็มที่  หอพักอาจจะไม่ได้ใช้มากเท่าไหร่ ยกเว้นที่ทำงานให้ทำงานจากข้างนอกได้  เดินห้าง(อดใจนิดนึง เวลาเจอข้าวของต่างๆ) เดินสวนก็ผ่อนคลายได้ ไม่ต้องอาศัยห้องหรู  หนังสืออ่านฟรีตามร้านมีเยอะแยะ(แต่ถ้าเจอถูกใจก็อุดหนุนเขาบ้าง)

หลังจากนั้นไม่เล่าต่อละ  ไม่อยู่ในโจทย์

เป้าหมายตอนนี้มีแค่เก็บเงินให้ได้เยอะๆ กลับไปซื้อที่อยู่ต่างจังหวัด  ค่าครองชีพถูกๆ ทำมาหากินเศรษฐกิจพอเพียง  โดยมีเงินเก็บเป็นหลักประกันความมั่นคงไว้  ถ้าเป้าหมายชัดแบบนี้แต่แรก  คงเกษียณตัวเองได้ก่อนอายุ 40  แต่แวะโน่นแวะนี่เยอะไปหน่อย  ตั้งเป้าไปที่ 45 แทน

ที่ได้แรงบันดาลใจในการเกษียณ(จากงานหนัก งานประจำ) มาจากลูกค้าท่านหนึ่ง  ซึ่งก็มีประวัติการศึกษามาแบบพื้นๆ  ไม่ได้เป็นเจ้าของกิจการแต่อาศัยความสามารถและความตั้งใจในการทำงานเป็นลูกจ้าง(แต่ไม่ใช่ลูกจ้างแบบเช้าชามเย็นชาม) และตั้งเป้าตั้งแต่เริ่มทำงานว่าจะเกษียณตอนอายุ 40 แล้วก็ทำได้จริงๆ  แต่ยังคงวนเวียนอยู่ใน กทม. นี่แหละ