บางทีก็รู้สึก...กลัว ว่าอีกฝ่ายจะรำคาญใจไหม? ^^"
โดยส่วนตัวแล้วเป็นคนที่พูดตรงมาก หากอยากได้อะไร ก็จะแสดงออกตรงๆ
ยิ่งกับคนที่มีความสำคัญ เราไม่เคยใช้วาทศิลป์หว่านล้อมหรือเล่ห์เหลี่ยมใดๆ
คือมองว่าไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น เพราะฉะนั้น หากมีเรื่องที่ต้องการ ก็จะเอ่ยตรงๆ
ส่วนใหญ่ที่เอ่ย มักจะเป็นเรื่องของเวลาที่ไม่ตรงกัน

ก่อนหน้านี้ เราว่าง เราสามารถปรับเวลาของเราให้ตรงกับเขาได้
แต่ ณ ตอนนี้ ดูเหมือนมันจะไม่ใช่ ในเวลาที่เราไม่ว่าง และเขาที่ไม่เคยว่างอยู่แล้ว
ทำให้เวลาที่ได้ใช้ร่วมกันลดน้อยลง ถามว่าเราเป็นห่วงเขาไหมที่โหมงานหนัก...
เป็นห่วงนะ บางทีก็อยากให้เขาไปพักแทนที่จะมาคุยกับเรา แต่เรายอมรับว่าบางครั้ง
ก็อดรู้สึกไม่ได้ว่า...ระหว่างเรามันเปลี่ยนไปหรือเปล่า? เราเฉยชาต่อกันมากขึ้นหรือเปล่า?
จะมีกันหรือไม่มีกัน จะคุยกันหรือไม่คุยกันก็ได้หรือเปล่า​?​ มันเป็นความกลัวน่ะ
และเราก็ไม่อยากให้ตัวเองหรือเขารู้สึกชินกับความเป็นไปที่เป็นแบบนี้...

แต่การที่จะเรียกร้องตรงๆ บางครั้งก็รู้สึกกระดากใจ
ลึกๆ คงไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากให้คนที่เรารักถ่างตาคุยกับเราด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้หรอก
และเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายก็คงจะไม่วางหากเรายังอยากจะคุยต่อ ในภาวะที่ต่างคนก็ต่างง่วงแต่ก็ยังอยากคุย
ไม่รู้ว่าเป็นเราที่เห็นแก่ตัวไหม ที่ยังอยากได้เวลามากขึ้นๆๆๆๆ เฮ้ออออ~

คำถาม...
เวลาที่คุณโดนคนสำคัญเรียกร้องในเรื่องของเวลา คุณคิดว่าเขาเหล่านั้นเห็นแก่ตัวไหม?​ คิดรำคาญบ้างหรือเปล่า?

จุดประสงค์ที่ถามคือ... เรากลัวน่ะ บางทีก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะคิดแบบนั้น เราจะได้ปรับตัวเองว่าเท่าไรถึงจะพอดี แม้จะปรับยากก็ตาม...
รู้ตัวว่าเวิ่นเว้อ...แต่ในบางมุมก็อดคิดไม่ได้จริงๆ ว่าตัวเองกำลังกลายเป็นคนงี่เง่า น่ารำคาญอยู่หรือเปล่า?
สำหรับคนที่เรารัก เราย่อมอยากเป็น priority แรกสำหรับเขาเสมอ...555+

ปล. เวิ่นเว้อจริงๆแฮะ~