เรามีเรื่องคับข้องใจมากเกี่ยวกะแฟนเก่าของเรา อยากจะถามผู้ชายแถวนี้ ถ้าเป็นคุณๆคิดยังไง เรื่องยาวไปบ้างต้องขอโทษไว้ก่อนเลยนะคะ

เราคบกะแฟนเราตอนเรียนมหาลัย เค้าเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนมาอยู่เมืองไทย ช่วงคบกันเราไปเล่นที่อพาร์ทเม้นท์เค้าบ่อย ตอนแรกก้อไปกับเพื่อน หลังๆก้อไปคนเดียว เค้าไม่เคยทำอะไรเรา แม้ว่าบางครั้งไปจะเจอเค้าตากกางเกงในไว้ในห้องก้อตาม ก้อไม่รู้สึกอะไร คบกันเหมือนเด็กๆ ข้อเสียของเราคือเราเป็นคนไม่ค่อยดีขี้โมโห เอาแต่ใจตัวเอง ไม่ใส่ใจเค้า คบๆกันเราแทบไม่เคยโทรหาเค้าเลย มีแต่เค้าโทรหาเรา ตอนนั้นเราคิดว่ายังไงเค้าก้อต้องตามง้อเราวันยังค่ำ เราขับรถไป เดี๋ยวๆก้อหาเรื่องทะเลาะๆกะเค้า มาคิดดูวันนี้แล้ว เราแย่จิงๆ นิสัยไม่ดีมากๆ แต่เค้าก้ออดทนอยู่กะเรามาตลอดด้วยความดีเล็กๆน้อยๆของเราที่เราเป็นคนมีน้ำใจซึ่งเป็นเรื่องที่เค้าประทับใจ ชอบมาก  วันนึงด้วยความเอาแต่ใจตัวเองมากๆของเรา เค้าเริ่มเบื่อเรา ไม่มาหาเราเวลาที่เราลำบาก ซึ่งเป็นจุดเปลี่ยนทำให้เราเลิกกะเค้า ไม่คุยกะเค้าอีกเลย..

เราไปมีสังคมใหม่ มีเพื่อนใหม่ มีคนที่ชอบใหม่ มีแฟนใหม่ มีฝรั่งมาจีบ จนเราลืมเค้าไปบ้าง สนุกสนานกับสังคมใหม่ในที่ทำงานที่ไม่ต้องขอเงินพ่อแม่ใช้ ไปเที่ยวกับเพื่อนดึกดื่น แต่ลึกๆของจิตใจเราไม่ได้ลืมเค้า เราก็ยังเป็นเราคนเดิม แค่ชอบคนอื่นมากกว่าเค้าแล้ว
วันนึงเรามาเจอเพื่อนเค้า คุยๆกัน จนคิดถึงเค้าก้อเลยคิดอโหสิ กับเรื่องที่เค้าไม่มาช่วยเราตอนที่เราลำบาก โทรหาเค้าๆก้อดีใจ กลับมาคุยกับเรา โทรหาเรา นัดเจอ โดยที่เราสองคนไม่ได้คุยกันว่าจะกลับมาเป็นแฟนกันเหมือนเดิม เราเองชอบคนอื่นแล้ว คนไทย กำลังจะเป็นแฟนกันเลยไม่ค่อยได้สนใจเค้ามาก เวลาเราไปเที่ยวกลางคืน เค้าขอไปด้วย เราไม่ให้ไป เพราะเราจะไปกะคนใหม่เรา กะเพื่อนเราที่ทำงาน อย่างไรก็ตามเราไม่เคยปล่อยตัวกะใคร เราไม่เคยแม้กะทั่งจูบปากกับใคร เรื่องอย่างนี้เราคิดว่าต้องหลังแต่งงานเท่านั้น

จนวันนึง เค้ากลับไปไต้หวัน อยู่กับแม่และน้อง ส่วนเรา..แฟนใหม่ กิ๊กฝรั่ง ทุกคนเบื่อเราทิ้งเราไปหมด เราไม่เหลือใคร.. เค้าก้อคุยกับเราทางเนตบ้าง เค้าขอเราให้แต่งงานกะเค้าและอยู่กับเค้าที่ไต้หวัน เราบอกเราทำไม่ได้ เรามาอยู่ที่นี่ไม่ได้ เราต้องดุแลพ่อแม่เรา  จนวันนึงเราได้ไปไต้หวันเพราะเรื่องงานเลยได้เจอกับเค้าอีก เค้าก้อมาเทคแคร์ ดูแลเราอย่างดี มาหาเราที่โรงแรม นอนเล่นคุยกัน เค้าก้อรู้ว่าเราเคยมีแฟนใหม่หลังจากเค้า เป็นทั้งคนไทยและฝรั่ง เราเล่าให้เค้าฟังคร่าวๆว่าเราทะเลาะกะฝรั่งจนฝรั่งบีบคอเราจะตาย เค้าก้อถามว่าเกิดเรื่องที่ไหน เราก้อบอกว่าในรถ..เค้าก้อไม่ถามต่อ เราไม่รู้ว่าการที่บอกว่าคบกะฝรั่งมันทำให้เค้ามองเราไม่ดีรึเปล่า เค้าไม่เคยถามเราว่าเราเคยมีอะไรกับใครรึยัง ไม่เคยพูดเรื่องอย่างนี้เลย แต่จากคำถามนี้ของเค้าว่าเรื่องเกิดที่ไหน ทำให้ เราก้ออดสงสัยเล็กๆไม่ได้ว่าเค้าถามทำไม(วะ) หลังจากนั้นเค้าก้อบินมาทำงานที่เมืองไทยก้อเจอเราอีกครั้งนึง เราก้อไปนอนเล่นที่โรงแรมเค้า เอาขนมไปให้กิน แต่ก้อไม่มีอะไรเกินเลยนะคะ เค้าให้พาสเวิดอีเมล์เค้ากะเราๆก้อแอบเค้าไปเช็คว่ามีคุยอะไรกะใครไม๊ ก้อมีเล็กๆนานแล้ว เราก้อว่าเค้าๆก้อว่ากลับว่าเรานิสัยไม่ดีมาแอบอ่านของเค้า แต่ก้อไม่โกดไร หลังจากนั้นเราก้อไลน์คุยกันมาเรื่อยๆ เราก้องี่เง่าๆใส่เค้าผ่านทางไลน์บ้าง

จนวันนึงเค้าหายไป เงียบไป ไม่ทักเรามาอีกเลย พาสเวิดอีเมล์ เฟสบุคอะไรเปลี่ยนหมด เราก้อยังหยิ่ง ไม่ทักมาก้อตามใจ ไม่สน

จนวันนี้เราแก่ขึ้นมาเป็น 33 เราไม่มีใครเลย คนหลายคนก้อสงสัยกันว่า ทำไม เราทำงานดี การศึกษาดี บุคลิกหน้าตา ก้อไม่ได้แย่อะไร คือไม่ได้สวย แต่ก้อไม่น่าเกลียด เป็นคนปกติๆ ทำไมหา ผ.ไม่ได้ ซึ่งเราก้อรู้อยู่แก่ใจเราว่าก้อเพราะเรานี่แหละเป็นคนไม่ดี คนที่เข้ามาหาเราแรกๆก้อชอบ แต่คบไปสักพักก้อจะค่อยๆถอยออกไปเอง เพราะเราเองยังเอาแต่ใจตัวเอง ไม่ค่อยแคร์ใคร เรามาคิดได้ว่าคนที่รับเราได้ที่เราเป็นยังงี้จิงๆคือ แฟนไต้หวันเรานี่แหละ คนเดียว

อ่านมาถึงตรงนี้ อยากสมน้ำหน้าก้อได้เลยค่ะ เพราะมาสำนึกผิดตอนแก่จิงๆ

เราอยากคืนดีกับเค้า ไม่ต้องกลับมาเป็นแฟนกันก้อได้ แค่คุยกันก้อพอ เราส่งเมสเสจไปหาวันเกิดเค้าๆก้อตอบขอบคุณมาสั้นๆ ไม่ตอบอะไรอีกเลย ไม่เคยส่งมาวันเกิดเราด้วย ทั้งๆที่ก่อนนี้ไม่เคยลืมเลย วันนี้เรามารู้ว่าเค้ามีแฟนใหม่ที่ไต้หวัน..ไม่รู้แต่งงานกันรึยัง
เรารู้ว่าเราทำอะไรไม่ได้แล้ว เราต้องตัดใจ ..
แต่เรายังถามตัวเองอยู่เสมอๆว่าถ้าเราดีกว่านี้อีกนิด เป็นคนน่ารัก ไม่ขี้วีน ไม่แสดงตัวเก่งกล้าสามารถ ไม่เที่ยวกลางคืน สุดท้ายมันจะยังเป็นอย่างนี้รึเปล่า เค้าจะรู้รึเปล่าว่าเรายังไม่เคยมีอะไรกับใคร ไม่เคยทำตัวส่ำส่อน เรายังเป็นคนเดิมเหมือนวันที่เค้ารักเราวันแรก

วันนี้เราเปิดตู้เจอการ์ดที่เค้าเคยเขียนให้เรา ว่ารักเราที่สุด จะรักเราตลอดไป เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป อ่านการ์ดพวกนี้แล้ว มันอดคิดถึงเค้าไม่ได้เลย  ก่อนนี้เคยคิดว่าเค้าเป็นของตาย เป็นคนที่ไม่ว่ายังไงก้อจะรักเรา แต่วันนี้ มันเหมือนกับว่าเราไม่เหลือใครอีกแล้ว เราอยู่ตัวคนเดียวในโลก แน่นอนพ่อแม่เราดูแลเป็นอย่างดี พาเที่ยวทุกปี พ่อแม่เรารักเรามาก เราเองก้อเช่นกัน แต่มันแทนกันไม่ได้จริงๆค่ะ พ่อแม่บอกให้ทิ้งการ์ดไป แต่เราทิ้งไม่ลงจริงๆ การ์ดพวกนี้มันเหมือนสิ่งเตือนใจให้เรารู้ว่า ครั้งนึงเราเคยมีคนรักมากขนาดนี้

วันนี้ที่มาตั้งกระทู้ในนี้ เพราะเราอยากถามคุณผู้ชายทั้งหลายว่า ถ้าคุณเป็นเค้า แล้วเราซึ่งอยู่ไกลกันคนละประเทศแล้ว สะเออะส่งไลน์ไปหา..ว่าเพราะอะไรถึงไม่รักเราแล้ว เราทำอะไรผิด เราแย่ขนาดจะเป็นเพื่อนกันก้อไม่ได้เลยหรอ ไม่ต้องเป็นแฟนก้อได้ เป็นแค่คนที่คุยกันได้
ถ้าเราส่งไปยั่งงี้ คุณ เป็นเค้า คุณจะตอบไหมคะ

ขอบคุณมากค่ะ