เหตุเกิดเมื่อกี๊เลยนะครับในซอยบ้านผมเอง เวลาประมาณ 3ทุ่ม ในซอยค่อนข้างมืดทีเดียว ผมกำลังจะเดินเข้าบ้าน ออกตัวเลยว่าผมไม่ได้เดินเร็วแต่เดินในความเร็วปกติ พอเดินไปเรื่อยๆก็พบว่าข้างหน้ามีผู้หญิงแต่งคนหนึ่งกำลังเดินคุยโทรศัพท์แถมเดินอย่างอ้อยอิ่ง ผมยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ สักพักเธอคงได้ยินเสียงฝีเท้าผม จึงหันกลับมามองหน้าผมพร้อมกับเลื่อนกระเป๋าเหน็บข้างไปด้านหน้า จากนั้นเธอก็กลับไปคุยโทรศัพท์ต่อ

    ผมก็เข้าใจนะครับว่าเธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆต้องระมัดระวังเป็นพิเศษอยู่แล้ว แต่ในใจผมก็คิดนะว่าถ้ากลัวโดนกระชากกระเป๋ามากขนาดนั้น ทำไมไม่รีบเดินเข้าบ้าน มัวแต่เดินทอดน่องแถมคุยโทรศัพท์ล่อโจรอีก แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก มันยังไม่ถึงบ้านผม ผมก็ต้องเดินต่อ

    คราวนี้ผมเดินให้ช้าลง ความเร็วเท่าๆกับเธอ และทิ้งระยะห่างสัก20ก้าว เพราะผมกลัวเธอจะระแวง แต่คราวนี้เธอกลับกอดกระเป๋าแน่นกว่าเดิม แถมหันมามองหน้าผม ทุกๆ 5 วินาที  ย้ำนะครับ ทุกๆ5วินาทีจริงๆ 5-6ครั้งได้ แต่เธอกลับไม่ได้เดินเร็วขึ้นเลยทั้งๆที่ไม่ได้ใส่ส้นสูง แถมยังคุยโทรศัพท์ต่ออีก จากที่ตอนแรกผมเห็นใจ ตอนนี้ผมเริ่มจะหมั่นไส้ครับ  เพราะเราโดนมองเรื่อยๆอย่างนี้มันก็กดดันนะครับ อึดอัดมาก สุดท้ายผมรำคาญอยากถึงบ้านไวๆ และต้องการแก้เผ็ดเธอด้วยครับ ผมเลยวิ่งแซงเลยครับ ช่วงจังหวะที่ผมเริ่มวิ่ง เธอมีท่าทางที่ระแวงมากครับ เธอหยุดอยู่กับที่กระทันหันพร้อมหันหลังมาจ้องหน้าผม พอผมวิ่งเข้าไปใกล้ตัวเธอ เธอกอดกระเป๋าไว้แน่น แล้วจ้องหน้าผมไม่ละสายตาเลยครับ จังหวะที่ผมผ่านหน้าเธอผมก็จ้องเธอคืนครับ แล้วก็ยิ้มให้ พอแซงเธอมาก็วิ่งต่อไปเรื่อยๆจนถึงบ้านก็อาบน้ำมานั่งเล่นคอมเนี่ยแหละครับ

    เรื่องก็มีเท่านี้แหละครับ อยากมาแชร์ แปลกนะครับคนเรากลัวโดนกระชากกระเป๋าแทนที่จะระวังตัวให้มากกว่านี้ กลับมัวแต่เดินคุยโทรศัพท์แล้วระแวงคนที่ต้องใช้ถนนเส้นเดียวกันอย่างน่าเกลียด มองซะคนที่เดินตามรู้สึกเหมือนกลายเป็นโจรไปแล้ว