เรื่องมีอยู่ว่าวันงานดีแทคช่วงตอนงานเลิกก็แยกย้ายกับกลับ ผมปั่นกลับคนเดียวติดไฟแดงอยู่ราชดำเนิน มีมอเตอร์ไซด์วินอายุสัก 40+  มาจอดใกล้ๆแล้วถามผมประมาณว่า
วิน       ขี่ไปไหนกัน
ผม.      ปั่นกลับบ้านครับ
วิน.      แล้วมาจากไหนล่ะ
ผม.      มีงานที่ลานคนเมืองเลยปั่นมาเที่ยว
วิน.       แล้วพวกจักรยานนี้หลงทางกันหรอ เห็นปั่นไปทางโน่นทีนีทีและชี้ไปอีกกลุ่มนึงที่กำลังตกลงเส้นทางอยู่ฝั่งตรงข้ามถนน
  (ผมคิดว่าชักไม่เข้าทีล่ะ เค้าใช้น้ำเสียงแนบๆแขวะๆ ผมเลยดึงหน้าคลุมหน้า ออกตอนนั้นผมใส่หมวกสเก็ต ผ้าคลุมเต็มหน้ากันเเดด ใส่แว่นสีชา แล้วหันคุยกะเค้าเลยผมอายุ 30+)
ผม.      อ้าวพี่งานเลิกเค้าก็แยกย้ายกันกลับ
           มันแปลกตรงไหน
วิน.     ผมก็ถามดู นึกว่าหลงทางกัน
          (และทำน่าเจื่อๆหันไปทางอื่น)

ใจผมคิดว่าถ้าผมไม่ปลดหน้าออกและแสดงอารมณ์ขุ่นๆในน้ำเสียง เค้าคงไม่จบการสนทนาแค่นี้ และคงนึกว่าผมเป็นเด็กหรือพวกที่เค้าแขวะได้  เลยตั้งคำถามว่าตอนนี้ในสังคมไทยเราเค้าคิดยังงัยกับชาวจักรยาน เหมือนจะดูถูกกันนิดๆหมั่นใส้หน่อยๆ

เมื่อก่อนผมเคยสงสัยว่าพวกขี่จักรยานมันแต่งตัวอะไรว่ะ ชุดแนบเนื้อ หมวงทรงประหลาด. อุปกรณ์จัดเต็ม ถุงมือ หน้ากาก.  พอได้ลองขี่ดูเองก็ได้คิดว่า. ทุกๆอย่างล้วนมีที่มา ไม่รู้ก็อย่าว่า สังสัยก็ถามเค้า.  ตอนนี้ผมก็เกือบเต็มล่ะเหลือหมวกทรงเอเลี่ยนอีกใบเดียว. ตอนซื้อจักรยานร้านแนะนำให้ซื้อหมวกด้วยเค้าว่า ซื้อจักรยานแล้ว ไม่ซื้อชุด ถุงมือ เค้าไม่ว่าหรอก
แต่ขอให้ซื้อหมวกใส่หน่อยมันอันตราย ผมก็เลยหยิบหมวกดูเป็นทรงสเก็ตกลมๆ ผมอายที่จะใส่ทรงเอเลี่ยน เจ้าของร้านยังว่าพี่ซื้อใบนี้พี่หนีหมวกทรงเอเลี่ยนไม่ได้หรอก ล่ะก็จริงอย่างว่า ตอยนี้เล็งๆหมวกไว้อีกใบนึง