ก็ดูอยู่ ๒ วันแล้ว  ฉากที่หลวงตาอ่านหนังสือนิทานชาดกให้น้องวันเฉลิมฟัง
วันแรก  ได้ยินแว่บ ๆ  ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร
แต่เมื่อคืนชัดเจนมากที่เจ้าวันพูดว่าชอบฟังเรื่อง  พญาช้างเลี้ยงดูแม่ที่ตาบอด
ซ้ำแล้วซ้ำอีก ๆ  (แต่เหมือนพ่อจะน้อยใจไปหน่อยนะ)

ลองอ่านดูนะครับว่า  ทำไมเจ้าวันเฉลิมถึงผูกพันกับแม่มาก
มีเป็นภาพประกอบด้วย  ดูสนุกเข้าใจง่าย

http://www.dmc.tv/pages/%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%97%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%94%E0%B8%81/%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%97%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%94%E0%B8%81-%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B8%95%E0%B8%B8%E0%B9%82%E0%B8%9B%E0%B8%AA%E0%B8%81%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%94%E0%B8%81%E0%B9%83%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B9%88.html


หรือจะอ่านแบบสั้น ๆ แต่ตัวหนังสือล้วนก็

http://www.dhammathai.org/chadoknt/chadoknt23.php


ป.ล.  นิทานชาดกคือ  ๑ ในหนังสือที่มีอิทธิพลมากที่สุดต่อความรู้สึกถึงบาปบุญคุณโทษของคนไทยสมัยก่อน
สมัยก่อน  วิถีชีวิตของคนไทยผูกพันกับนิทานชาดกมาก  เป็นแนวทางในการปฏิบัติและดำเนินชีวิตเลย
(เหมือนกับปัจจุบันที่มีละครกับสื่ออื่น ๆ มามีอิทธิพล)
จะว่าใครดีไม่ดี  ก็เอาคำสอนเหล่านี้มาเป็นตัวตัดสิน
ปัจจุบัน  คนไทยเราหลายคนให้ความสำคัญกับนิทานชาดกลดลงไป
จึงทำให้เด็กหลาย ๆ คนที่โตมา  ให้ความสำคัญกับบาปบุญคุณโทษน้อยมากกว่าเมื่อก่อนมาก
คนที่พื้นฐานทางจิตใจไม่ดี  โตขึ้นมาแล้วจะเป็นคนดี  ก็คงเป็นไปได้ยาก