ตอนนี้เราก้ออายุ21 แล้ว แต่เรายังไม่เคยลืมเรื่องราวนี้เลย มันเกิดมาตั้งแตเราอยุ่ ม.3 มีทอมคนนึงมาชอบ โดยที่เค้าก้อมีแฟนอยู่แล้ว พอพักหลังๆ ตั้งแต่ที่เค้ามาบอกชอบเรา เรากับเค้าก้อดีกันมากแต่ความสัมพันของเค้ากับแฟนกับแย่ลง แต่เราก้อไมได้คิดอะไร เราไม่ชอบ ผญ อยุ่แล้ว ด้วยความที่เค้าตามตื้อเรามากๆมีวันนึงเรารำคานเลยบอกไปว่า ถ้าจะเปนแฟนกันก้อไปเลิกกับแฟนก่อนสิ แต่จิงๆเราพูดด้วยความโมโห พออีกวันต่อมา เค้ามาบอกเราว่าจะเปนแฟนกันได้รึยัง เพระเค้าเลิกกับแฟนแล้ว เราตกใจปนความสงสาร เราเลยบอกว่าเปนเพื่อนดีกว่ามั้ยเพราะเราไม่มีรสนิยมแบบนั้น(เราอยุ่หญิงล้วนที่ดังใน กทม. นี่แหละและมีแฟนแล้วด้วย อยุ่ชายล้วนที่ดังเหมือนกัน) เรากับแฟนไปกันได้ด้วยดี แต่แล้ววันนึงพาเค้ามาช่วยทำงานส่งอาจาร ตอนเราไม่อยุ่เค้าเปิดโทรสับเหนข้อความที่คุยกับไอทอมนั้น เค้าโกดมาก เราเลยต้องเลิกกัน ตอนนีเราไม่เหลือไคเลย เราว่าคงเปนผลกรรมที่เราทำไว้กับเค้า ที่ให้เค้าเลิกกับแฟน แถมยังไม่รับรักเค้าอีก ตอนนี้เค้าก้อไม่เหลืออะไรเลยเช่นกัน
อยากถามเพื่อนๆว่าเราผิดตรงไหนบ้าง หรือไครทำอะไรไม่ถูกบ้าง หรือจะวิจานอะไรก้อได้ คือตอนนี้เรื่องมันก้อผ่านมาหลายปีแล้วแต่ก้ไม่เคยลืมพราะลืมไม่ได้จิงๆ มันยังค้างคาอยุ่ ช่วยเม้นกันด้วยนะ