**ต้องขอออกตัวก่อนนะคะว่ากระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของ จขกท. ที่ค่อนข้างเวิ่นเว้อของเจ้าของกระทู้ค่ะ อาจจะน่ารำคาญไปบ้างแต่หากใครมีประสบการณ์ก็มาเเชร์กันได้นะคะ รับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ**
จขกท. เป็นผู้หญิงอายุ 26 ค่ะ ที่ใฝ่ฝันถึงการมีครอบครัว ความใฝ่ฝันอยากมีลูกเป็นของตัวเองค่ะ (บ้าไปเเล้ว) แต่เนื่องจากเป็นศิราณีให้กับเพื่อนๆหลายคนเกี่ยวกับความรักทำให้ จขกท. เข็ดขยาดกับความรักค่ะ ไม่ค่อยเปิดใจให้กับใครเท่าไหร่ (หรือไม่มีใครเข้ามากันเเน่ยะ อิอิ)
จนกระทั่งมาพบกับอดีตเเฟน เราเจอกันใน โซเชียลเน็ตเวิร์คค่ะ เเล้วก็คุยกันมาเรื่อยๆ เขาค่อยๆ ทลายกำเเพงที่เราสร้างขึ้นมาจนหมดค่ะ เริ่มมีใจให้เขาตอนไหนไม่ทราบเหมือนกัน คบหาดุใจกันมาพักใหย่ค่ะ จากนั้นก็ตกลงเป็นเเฟนกัน เค้าพาเราไปเจอที่บ้านค่ะ เป็นอะไรที่เราดีใจมากเลย ตอนนั้น จขกท.ยังเรียนไม่จบนะคะอยู่ปี 4 (เป็นอะไรที่ไม่ค่อยสมควรนะคะน้องๆห้ามเลียนเเบบ) แต่ทางบ้านผู้ชายก็ให้การต้อนรับดีค่ะ เขาอยู่กับแม่สองคน เรากับเเม่เเฟนค่อนข้างจะคุยกันถูกคอมากเลยที่เดียวซึ่งแฟนเเอบห่วงว่าเราจะเข้ากับเเม่ไม่ได้เพราะเเฟนของพี่ชายเข้ากับแม่ไม่ได้ หลังจากนั้นเราก็เรียนจบ แล้วได้งานทำที่ชลบุรี เเฟนเราทำงานเป็น พนักงานต้อนรับที่โรงเเรมเเห่งหนึ่งในกรุงเทพค่ะ เค้าหยุดหนึ่งวันส่วนเราหยุดเสาร์อาทิตย์ แต่เค้าก็จะมาหาเราทุกอาทิตย์ค่ะ ก็จะมีบางอาทิตย์ที่เค้าไม่ว่างเราก็จะไปหาเขาค่ะ ตอนเริ่มคบกันเเฟนเขาเป็นคนดีมากค่ะ เรามาจากพื้นฐานครอบครัวที่ไม่ได้รวยเหมือนกันเลยเข้าใจกันค่ะ เนื่องจากตอนที่เราจบใหม่เราหางานนานมากได้งานช้า ทางบ้านต้องการให้กลับไปเป็นครูอัตราจ้างที่บ้านเนื่องจากลุงจะฝากให้เเต่ไม่ไปค่ะ (ยังเสียดายมาจนถึงกระทั่งทุกวันนี้) ทะเลาะกันถึงขนาดตัดพ่อตัดลูกกันเลยทีเดียว จบใหม่ไฟเเรงค่ะต้องการทำงานตามสายงานที่เรียนมา จบสิคะตอนนี้ทางบ้านไม่ส่งเงินมาให้ก็เลยต้องระเห็ดไปอยู่กับเเฟน ตอนนั้นอยู่ห้องกับเขาเฉยๆ ค่ะ แม่เเฟนให้ตังค์ไว้วันละ 200 ส่วนเเฟนให้เราเป็นคนถืกกระเป๋าตังค์ค่ะ เราก็ร่อนใบสมัครทางอินเตอร์เน็ตจนได้งานที่นิคมเเห่งหนึ่งในจังหวัดชลบุรี ทำงานสตาร์ทเริ่มต้นหมื่นต้นๆ ค่ะ แต่เนื่องจากค่าใช้จ่ายที่ค่อนข้างสูง ส่งทางบ้าน ผ่อนรถให้น้อง บลาๆ สุดท้ายเงินเดือนหมดค่ะไม่ชนเดือน แต่ก็ต้องอดทนทำไปก่อนให้ครบ 4 เดือนเพื่อจะผ่านโปรเเล้วสามารถลางานได้ หลังจากผ่านโปรเราก็เริ่มร่อนไปสมัครรอบใหม่ รอบนี้ดีกว่าเดิมค่ะไม่น่าเชื่อว่าประสบการณ์ 4 เดือนจะช่วยเราได้เยอะขนาดนี้ มีเรียกมา 3 ที่ค่ะหลังจากเริ่มสมัครไป 1 อาทิตย์ ซิ่งเป็นบริษัทที่ค่อนข้างดีทีเดียว แต่มีหนึ่งบริษัทที่อยู่เเถวบ้าน (บ้านอยู่ภาคอีสานค่ะ) ที่บ้านอยากให้กลับไปเพราะคิดถึง แต่เเฟนก็ไม่อยากให้ไปเพราะมีบริษัทที่อยู่เเถวๆกรุงเทพเรียกอีก 2 บริษัท แต่ปรากฏว่าบริษัทที่อยู่เเถวบ้านเรียกไปสัมภาษณ์ก่อนค่ะ ตอนนั้นไม่มีเงินติดตัวเลย เเต่มีทองที่เเฟนให้ใส่หนึ่งสลึง ก็เลยบอกเเฟนว่าจะไปสัมภาษณ์งานเลยได้ทองเส้นนั้นไปจำนำได้เงินมา สองพันกว่าบาท เดินทางค่ะ ไปสัมภาษณ์งาน ซึ่งเราก็สัมภาษณ์งานผ่าน แต่อยู่ในช่วงชั่งใจว่าจะเอาไหมหรือจะไปสัมภาษณ์อีกสองบริษัท แต่เนื่องจากเพื่อเราไปสัมภาษณ์งานที่บริษัทนั้นทำให้เราไม่ไปสัมภาษณ์เพราะไม่อยากเเย่งงานเพื่อน สุดท้ายเราเลือกที่จะกลับบ้านค่ะ เเฟนเขาไม่พอใจที่เรามาทำงานที่นี่เเต่เราไม่มีทางเลือกค่ะ สุดท้ายก็ต้องเเยกกันอยู่อีก คราวนี้เเหล่ะคะมหากาพย์เรามาทำงานได้ประมาณ 6 เดือนค่ะ แรกๆ เเฟนเราเค้าก็โอเครถึงเค้าจะไม่มีเวลาแต่เค้าก็พยายามลางานมาหาเรา เเต่เราไม่มีเวลาเลยเพราะบริษัททำงาน 6 วัน ห้ามลา (โหดไปไหมพี่) ไปๆมาๆ เริ่มโทรหาไม่รับสาย โทรหาสายไม่ว่าง รับสายทะเลาะกัน เฟสไม่เคยเม้นท์ จนเราเริ่มจับพิรุจได้ (จขกท.ชอบดูโคนันยอดนักสืบ) ไม่มีเวลาเม้นท์ให้เราแต่ทำไมเม้นท์ให้คนอื่นได้ซึ่งข้อความที่เม้นท์ตอบโต้กันค่อนข้างเเปลก อันดับเเรกเราถามเเฟนก่อนว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร เเฟนบอกว่าพี่โรงเรียน เรา : พี่โรงเรียนทำไมเม้นท์ให้กันเเบบนี้ เเฟน : ตัวเองหาเรื่องเขาหรอพี่เค้าก็เห็นอยู่ว่าเค้าคบกับตัวเอง (ตอนนั้นขึ้นสถานะ Inrelationship กัน) สุดท้ายทนไม่ไหวเเอดผู้หญิงคนนั้นค่ะ ถามว่าพี่เป็นใครอะไรยังไง รู้จักกับเเฟนหนูหรอคะ เขาก็ตอบว่าเป็นพี่โรงเรียน ไม่ได้มีอะไร สุดท้ายเราก็คงคิดมากไปเองหล่ะมั้ง (แต่สัญชาติญาณมันบอกว่ากลิ่นไม่ดี) หลังจากนั้นก็ไม่ได้คิดอะไร ก็ยังคงบ้างานต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่งต้องไปพบลูกค้าที่ กรุงเทพ เข้าสเตป ไปหาเเฟนด้วยไม่ได้เจอกันนาน หลังจากไปกินข้าวกับเเฟนและเเม่เเฟน เข้าที่พักเปิดคอมเช็คเมล์เช็คเฟสตามปกติ แต่เห็นข้อความที่ผู้หญิงคนนั้นพิมพ์มาไม่ค่อยปกติ เเฟนโพสรูปกล่องน้ำตาลที่ลักษณะคล้ายกล่องถุงยาง มีคนมาเม้นว่าต้องการสื่ออะไร แล้วผู้หญิงคนนั้นก็มาเม้นท์ต่อว่าอยากรู้ว่าจะกล้าพูดความจริงหรือเปล่า งงค่ะ ความจริงอะไร ก็เลยอินบ๊อกซ์ไปถามผู้หญิงคนนั้นเลยว่ามีอะไรกันหรือ บอกได้ เขาบอกว่าเค้ากำลังคบหาดูใจกับเเฟนเราอยู่ (เหมือนโดนไม้หน้าสามตีเข้ากลางหน้าชาไปสิบวิ) ถามต่อ พี่ไม่ทราบหรอคะว่าเขามีเเฟนเเล้ว ผู้หญิงคนนั้นทราบค่ะ แต่เขาบอกพี่เเล้วว่าเขากำลังจะเลิกกับหนู (เงิบเลยค่ะตอนนี้ความเจ็บเข้ามาเยือน) อธิบายต่อ หนูรู้ไหมว่าเวลาที่หนูโทรมาเเล้วไม่รับโทรศัพท์เพราะเขาอยู่กับพี่เขามาหาพี่ทุกวัน (ถึงตอนนี้ไม่รู้จะอธิบายยังไงมันอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก) ตอนนั้นไม่รู้จะทำอะไร ตอบเขาไปเเค่ขอบคุณค่ะ (จะขอบคุณเค้าทำไมเนี่ย) เวลาประมาณ ตี 2 นั่งร้องไห้เกรงใจพี่ที่ไปด้วยกันเเต่มันทนไม่ไหวเเล้วจริงๆ สุดท้ายออกไปหน้าโรงเเรมเรียกเเท็กซี่ ไปบอกเลิกเเฟน เหมือนในหนังเลยค่ะ ไปถึงเราไม่พูดอะไรยื่นโทรศัพท์กับที่ชาร์ตให้เเฟนทำหน้างงๆ ก็เลยบอกเค้าไปว่าจะได้ไม่ต้องไปโกหกใครว่าโทรศัพท์พัง (โทรศัพท์ จขกท.พังค่ะเเฟนเอาโทรศัพท์มาให้ใช้) หลังจากนั้นเราวิ่งออกไปค่ะมีเเท็กซี่จอดอยู่พอดี เเฟนวิ่งตามค่ะเเต่ว่าวิ่งไม่ทัน เรากลับมาทำงานเหมือนเดิมค่ะ ทรมานมากค่ะตาบวมไปทำงาน เเอบไปร้องไห้ในห้องน้ำเพื่อไม่ให้ลูกน้องเห็น มันทรมานมากเลยนะคะที่ทุกวัน หลับ 4 ทุ่มเราต้องโทรหากัน เเฟนเค้าก็โทรมาง้อค่ะ จนเเล้วจนรอดก็กลับไปคืนดีกับเขาอีก เค้าก็สัญญาว่าจะไม่ทำอีก เราก็ไม่เชื่อ เขาให้ผู้หญิงคนนั้นมายืนยันกับเราค่ะ เราไม่ได้เชื่อเขา 100% หรอกนะคะ แต่เพราะยังรักเขาอยู่ก็เลยให้โอกาสตัวเอง (ฟังดูโง่ๆ เเต่ก็ทำไปเเล้ว) แรกๆ เขาดีๆขึ้นค่ะ โทรไปรับตลอดถ้าไม่ได้รับก็จะโทรกลับ แล้วก็เริ่มเปลี่ยนไปมากขึ้นเมื่อเราออกจากงานเเล้วมาเรียนต่อค่ะ เหมือนเดิมเริ่มไม่รับสาย โทรไปรอสาย เปลี่ยนไปมากจนเเม้กระทั่งงานวันเกิดของเรา เราไปหาเขา หลังจากที่ออกจากงานเเล้ว เค้าไม่อวยพรกันเกิดให้เรา ไม่เเฮปปี้เบิร์ดเดย์  ทำท่าทางเหมือนรังเกียจเรา วันนั้นเราจำได้เราซื้อเค้กที่เซเว่นมาร้องเพลงเองเป่าเทียนเอง ร้องไห้เลยค่ะ มันเป็นวันที่น่าอายและเสียใจมากที่สุดวันนึงในชีวิตเลยก็ว่าได้ ตอนนั้นรู้สึกเลยว่าเราทำตัวไม่มีคุณค่า หลังจากที่กลับมาเค้าก็มีท่าทีหมางเมินอย่างเห็นได้ชัด ด้วยความที่เราเป็นคนพูดตรงทนไม่ไหวก็เลยถามไปตรงๆ หลังจากที่ไม่ได้คุยกันเป็นอาทิตย์ ว่ามีอะไรจะบอกไหม เราทำใจเเล้วเเหล่ะพูดมาเลย เค้าตอบกับเราว่าเค้าไม่ได้รักเราเเล้ว ตอนนั้นเราก็ทำใจเเล้วนะสำหรับคำนี้ แต่พอถึงจุดๆนั้นมันก็ทำใจไม่ได้น้ำตามันไหลออกมาจากไหนไม่รู้มากมาย เราถามเขาไปว่าเขามีคนอื่นหรือ เขาตอบเราว่าเขาไม่มีเเต่เขาไม่ได้รักเราเเล้ว แต่สุดท้ายเราก็รู้ว่าเขามีคนอื่น เขาลบเราเปลี่ยนพาสเฟชบุค แต่เนื่องจากอยู่ด้วยกันมานาน เราก็เดาพาสเขาออกอีกเเหล่ะ แอบเข้าไปดู (เเอบดูเฟสคนอื่นเป็นการกระทำที่ไม่ควรทำนะคะเป็นการละเมิดสิทธิส่วนบุคคล) เจอขอความในอินบ๊อกซ์ระหว่างเขากับผู้หญิงคนนั้น ข้อความปรากฏว่า ผู้ชายบอกผู้หญิงว่าเขาสามารถกำจัดเราออกไปได้เเล้วต่อไปเราก็คงจะคบกันจริงจังเสียที เห้อ เสียใจอีกรอบค่ะถ้าเป็นผู้หญิงคนใหม่ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้ก็คงไม่เสียใจขนาดนี้ สุดท้าย จขกท.เริ่มเเสดงความร้ายกาจออกมาค่ะ ด่าค่ะ ผ่านหน้าเฟสทั้งผู้ชายผู้หญิงจนกะทั้งต้องปิดเฟสไปเลย (ร้ายกาจมากผู้หญิงคนนี้)
     ลืมบอกไปค่ะตอนที่ จขกท.ทำงานให้ตังค์ผู้ชายใช้ด้วยค่ะ(เขางอกเเระ) สงสัยอาจจะเป็นสาเหตุนี้ที่ทำให้เค้าไม่ยอมเลิกกับเราตั้งเเต่เเรก
     อีกอย่างผู้หญิงคนนี้ทำตัวเป็นคนดีมากเลยนะคะทำมาเป็นตีสนิท เป็นที่ปรึกษา ปลอบโยน เพื่อหาข้อมูลจากเรา เจอเเบบนี้อย่าไปหลงเชื่อนะคะทุกคน ขอให้ประสบแต่ จขกท.คนเดียว
     อีกอย่างการคบกันผ่านโลกโซเชียลก็ดีนะคะแต่ขอเสียคือมันอาจจะทำให้เราไม่รู้จักกันดีพอเมื่อมาคบกันจริงจังเราอาจจะไม่ใช่สำหรับเขาหรือเขาอาจจะไม่ใช่สำหรับเราก็ได้
      การมองโลกในเเง่บวกเป็นสิ่งที่ดีแต่การมองโลกในเเง่บวกเกินไป ก็อาจจะทำให้คุณเสียเปรียบคนอื่น และโดนหลอกใช้อยู่บ่อยครั้ง (ปัจจุบันเจ้าของกระทู้ก็ยังทำไม่ได้กำลังพยายามค่ะ)
      การหมดรักหรือการไม่ได้รักไม่ใช่สิ่งผิดนะคะ สำหรับคนสองคน เราไม่สามารถบังคับให้ใครมารักเราได้ หรือบังคับจิตใจเราให้ไปรักใครได้ แต่สิ่งที่สำคับคือไม่ควรหลอกลวงกันค่ะ การโดนหลอกเป็นเรื่องที่เจ็บปวดนะคะ แต่การโดนหลอกจากคนที่เรารักเจ็บปวดยิ่งกว่าค่ะ
    ทุกวันนี้ก็ยังลืมเขาไม่ได้หรอกค่ะผ่านมาสองปีเเล้วแรกๆ ทำใจไม่ได้เลยค่ะ แต่มีครอบครัวที่ให้กำลังใจเสมอมา พ่อกับเเม่สลับกันโทรมา ทุก ชม.เลยค่ะกลัวลูกคิดสั้น สุดท้ายเราก็ได้รู้เเล้วว่ารักเเท้ที่เราไขว่คว้าหามันไม่ได้มีคุณค่าเพียงเศษเสี้ยวธุลีเลยเมื่อเที่ยบกับความรักอันบริสุทธิ์ที่บุพการีมีให้เรา ได้แต่ให้กำลังใจตัวเองแล้วบอกพ่อกับเเม่ไปว่า "ถ้าใครจะต้องตายซักคน มันต้องไม่ใช่เรา" (จ๊ากเเค้นฝังหุ่น)

***ปล.นี่เป็นการเล่าในมุมของเจ้าของกระทู้ซึ่งผู้ที่พาดพิงถึงอาจจะไม่สามารถเเก้ตัวได้หรืออาจจะไม่ได้เป็นเช่นดังเจ้าของกระทู้เข้าใจก็ขออภัยมาไว้ ณ ที่นี้ด้วย***

เป็นการโพสครั้งแรกค่ะหากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ มือใหม่หัดโพสค่ะ