ลองเปรียบเทียบดูนะ

ก๊วยเจ๋ง ตอนที่ต้านกองทัพมองโกลริมกำแพงเมืองเซียงเอี๊ยง ได้ใช้วิชาตัวเบาทะยานบันไดเมฆ ปีนป่ายกำแพงเมืองขึ้นไปโดยทะยานแต่ละครั้งพาตัวเองขึ้นไปกว่า 2 วา (4 เมตร) โดดทะยานแบบนี้ไปแบบ non-stop รวดเดียวจนพ้นกำแพงเมือง กิมลุ้นได้แต่มองตามพยายามยิงธนูขวางแต่สุดท้ายไม่เป็นผล โดนก๊วยเจ๋งที่ขึ้นไปถึงบนกำแพงเมืองแล้วใช้วิชายิงธนูของเจอแปยิงสวนกลับมาอีก

จิวแป๊ะทง ตอนที่แฝงตัวไปในค่ายมองโกลที่กุ๊บไลข่านรวบรวมจอมยุทธ์ พอโดนจับได้ว่าปลอมตัวมาก็โดดหนีขึ้นไปอยู่บนขื่อกระโจมที่สูงกว่า 6 วา พวกจอมยุทธ์ในงานรวมถึงกิมลุ้นและเอี๊ยก้วย (ตอนยังไม่แขนขาด) ได้แต่มองปากอ้าตาค้างเพราะสำนึกว่าไม่มีใครมีตัวเบาสูงพอจะโดดตามขึ้นไปได้สักคน

ฮือเต็ก ตอนที่เจอนางเฒ่าทาริกาได้รับถ่ายทอดเคล็ดวิชาตัวเบาของสำนักสราญรมณ์ สามารถกระโดดจากพื้นขึ้นยอดสนสูง 10 กว่าวาได้ ในยุคแปดเทพถือว่ามีตัวเบาเทพสุด ๆ เคียงคู่กับต้วนอื้อที่ใช้ท่าเท้าท่องคลื่น
...
...
...
ส่วนสัตว์ประหลาดเจี๊ยะพั่วเทียน...ตามรูปใน คห.6 มันอยู่บนเรือตอนที่ห่างจากหน้าผาชายฝั่งร่วม 100 วา พอเห็นซือพั่วพั่วกับอาซิ่วกระโดดทะเลจากหน้าผาก็ใช้มือดึงแผ่นไม้จากในเรือออกมา 1 แผ่นเขวี้ยงไปตรงจุดที่คาดว่าอาซิ่วจะตก แล้วก็โดด (บิน?!?!?!) จากเรือมาลงตรงแผ่นไม้ที่ห่าง 100 กว่าวา มือหนึ่งรับอาซิ่วอีกมือหนึ่งผลักซือพั่วพั่วลอยไปที่เรือ แล้วมันก็โดด (บิน?!?!?!) จากแผ่นไม้กลับสู่เรือที่ห่าง 100 กว่าวาพร้อมกับอาซิ่วที่มันอุ้มอยู่อีกหนึ่งคน!!

ที่พอจะเทียบเจี๊ยะพั่วเทียนได้คงมีแค่ อาแช จากเรื่องกระบี่นางพญาคนเดียวละครับ