IT HAS not been a happy second anniversary for the government of Yingluck Shinawatra. Thousands of diehard opponents of her elder brother Thaksin Shinawatra, himself a former prime minister, took to the streets of Bangkok on August 7th to protest against a bill that could grant Mr Thaksin an amnesty for past offences and open up the possibility of his return from exile. Probably Ms Yingluck is used by now to these kinds of protests, along with the usual rumours of coups. More worrying, perhaps, is widespread and growing dismay over her government’s economic performance, supposedly its strong suit.
This week an opinion poll carried out by Bangkok University found that the government’s approval rating has fallen to its lowest level yet. Most damaging to its reputation is its flagship scheme to subsidise rice. This was the brainchild of Mr Thaksin, who dictates most of his sister’s policies from afar. It was a useful vote-winner during the election campaign in 2011. But its costs now jeopardise both the government’s finances and the economy as a whole.
The rice subsidy was classic Thaksin populism. Two-fifths of Thais work in agriculture, most of them as rice farmers. Ms Yingluck promised that, if she were elected, her government would buy unmilled rice directly from farmers at about twice the market rate, or 15,000 baht (about $500) per tonne. This would put money into poor farmers’ pockets and stimulate domestic demand. Naysayers warned that the scheme would be impossibly expensive. But Thaksin advisers said that withdrawing rice from world markets in this way would force up the price. Since Thailand was the world’s biggest exporter, the government would be able to cash in later by selling its stockpiles of grain at a profit.
So much for the weird theory. In practice, other countries have undercut Thailand, whose exports have tumbled (by about 4m tonnes, or a third, in the first full year of the subsidy scheme). India and Vietnam have overtaken Thailand as the biggest exporters. Unable to find buyers, the Thai government has been forced to stockpile 18m tonnes of the stuff and counting—equivalent to nearly half the annual global trade in rice. Buying rice from farmers is ruinously expensive, costing the Thai government $12.5 billion in the first year of operation. This year the cost is expected to rise to about $15 billion, or 4% of GDP. Storing the rice also carries administrative and logistical costs, and demands expensive new warehouses.
Concern is also rising over the quality of the rice piling up in the warehouses. Rice always deteriorates, but the suspicion is growing that stocks are being contaminated with substandard rice. Criminal gangs and bent officials are said to have smuggled in thousands of tonnes of cheap grain from Cambodia and Myanmar in the hope of profiting from government largesse. This rice has got mixed in with Thai grain. A good deal of Thailand’s rice is top-grade Hom Mali, or jasmine rice. So quality, and reputation, matter.
Poor quality may be one reason why the latest auction of rice stocks was so disappointing. The government managed to sell just 210,000 tonnes, well short of a hoped-for 1m tonnes. But this was also a matter of plain economics, says Vichai Sriprasert, head of Riceland International, a family-run exporter. Why buy now when the government will be forced to sell overflowing stocks later, at almost any price?
Millstone
It is a fiasco. But having invested so much political capital, Ms Yingluck vows to continue. She has tried to tinker with the scheme, for instance, by cutting the cost of the subsidy from 15,000 baht per tonne to 13,500 baht. That only angered rice farmers, her chief constituency. She quickly backed down, but she intends to try again. Her administration is frantically trying to secure deals for other governments to buy the rice, but this is making only a small dent in stocks. Iran has bought 250,000 tonnes.
Meanwhile, daily revelations of incompetence and corruption surrounding the rice scheme take their toll on the government’s standing, and investors fret about the wider effect on the public finances. Government debt levels are rising, and Moody’s, a ratings agency, has warned of the risk that the rice scheme poses to the country’s fiscal discipline.
http://www.economist.com/news/asia/21583281-increasingly-unpopular-government-sticks-its-worst-and-most-costly-policy-rice-mountain
http://kaeake.blogspot.com/2013/08/blog-post_12.html
สื่ออังกฤษ Theeconomist ลงข่าวโครงการจำนำข้าวที่คิดโดยทักษิณ ซึ่งเป็นประชานิยมซื้อใจชาวนาที่มีจำนวนมากถึง 2 ใน 3 ของเกษตรกร เพื่อมาลงคะแนนให้พรรคเพื่อไทย นโยบายได้สร้างความเสียหายต่อสถานะการเงินของรัฐบาลและเศรษฐกิจโดยรวม
โดยช่วงหาเสียง นางสาวยิ่งลักษณ์ ชินวัตร ได้สัญญากับชาวนาว่าจะรับข้าวเปลือกในราคา 2 เท่าของตลาด หรือ 15,000 บาท ต่อตัน (ปัจจุบันเหลือ 12,000 บาท ต่อตัน)
เมื่อใช้นโยบายนี้ กลับถูกประเทศคู่แข่งอย่างเวียดนามและอินเดียตัดราคาข้าวไทย จนทำให้ทั้งสองประเทศกลายเป็นผู้ส่งออกรายใหญ่ที่สุดแทนไทยไปแล้ว
ส่วนปริมาณข้าวไทยที่ขายไม่ออก จนมีข้าวเหลือค้างโกดังมากถึง 18 ล้านตัน ซึ่งเทียบเท่ากับปริมาณข้าวครึ่งหนึ่งของการค้าข้าวประจำปีในโลก โดยต้นทุนในปีแรกของโครงการรับจำนำข้าว 54/55 ที่รัฐบาลไทยใช้จ่ายไปคือ 12,500,000,000 ดอลล่าห์ หรือ สามแสนเจ็ดหมื่นห้าพันล้านบาท
ส่วนค่าใช้จ่ายปีนี้ 56/57 คาดว่าจะใช้งบประมาณมากถึง 15,000,000 ดอลล่าห์ หรือ สี่แสนห้าหมื่นล้านบาท หรือคิดเป็น 4% ของจีดีพี ทั้งนี้ยังมีค่าบริหารจัดการ ค่าขนส่ง ค่าเช่าโกดังสินค้าในราคาแพงอีกด้วย
นอกจากนี้ยังมีความกังวลเกี่ยวกับ ข้าวที่เก็บไว้นานก็มีความเสี่ยงที่คุณภาพข้าวจะเสื่อมลง และมีข้อสงสัยถึงปริมาณสารปนเปื้นในข้าวจนต่ำกว่ามาตรฐาน รวมถึงการทุจริตของที่เกี่ยวข้องในโครงการนี้ด้วยการนำข้าวจากเขมรและพม่ามาสวมสิทธิในโครงการ
จึงถือเป็นความล้มเหลวของโครงการจำนำข้าวของรัฐบาลยิ่งลักษณ์ ซึ่งรัฐบาลก็พยายามลดราคาจำนำข้าว จนในที่สุดลดเหลือตันละ 12,000 บาท แม้รัฐบาลจะพยายามขายข้าวในสต๊อกแทบจีทูจี แต่ก็ขายได้เพียงเล็กน้อย เช่น รัฐบาลอิหร่านซื้อไป 25,000 ตันเท่านั้น
ในขณะที่สื่อต่างๆ ได้ลงข่าวถึงความล้มเหลวไร้ฝีมือของรัฐบาล และปัญหาคอร์รัปชั่นที่เกิดจากโครงการรับจำนำข้าวนี้ ส่วนนักลงทุนต่างวิตกเกี่ยวกับหนี้สาธารณะที่จะเพิ่มขึ้น รวมถึงวินัยทางการคลังที่จะมีปัญหาตามมา
http://www.economist.com/news/asia/21583281-increasingly-unpopular-government-sticks-its-worst-and-most-costly-policy-rice-mountain
สื่ออังกฤษ ลงข่าว ความล้มเหลวโครงการจำนำข้าว
IT HAS not been a happy second anniversary for the government of Yingluck Shinawatra. Thousands of diehard opponents of her elder brother Thaksin Shinawatra, himself a former prime minister, took to the streets of Bangkok on August 7th to protest against a bill that could grant Mr Thaksin an amnesty for past offences and open up the possibility of his return from exile. Probably Ms Yingluck is used by now to these kinds of protests, along with the usual rumours of coups. More worrying, perhaps, is widespread and growing dismay over her government’s economic performance, supposedly its strong suit.
This week an opinion poll carried out by Bangkok University found that the government’s approval rating has fallen to its lowest level yet. Most damaging to its reputation is its flagship scheme to subsidise rice. This was the brainchild of Mr Thaksin, who dictates most of his sister’s policies from afar. It was a useful vote-winner during the election campaign in 2011. But its costs now jeopardise both the government’s finances and the economy as a whole.
The rice subsidy was classic Thaksin populism. Two-fifths of Thais work in agriculture, most of them as rice farmers. Ms Yingluck promised that, if she were elected, her government would buy unmilled rice directly from farmers at about twice the market rate, or 15,000 baht (about $500) per tonne. This would put money into poor farmers’ pockets and stimulate domestic demand. Naysayers warned that the scheme would be impossibly expensive. But Thaksin advisers said that withdrawing rice from world markets in this way would force up the price. Since Thailand was the world’s biggest exporter, the government would be able to cash in later by selling its stockpiles of grain at a profit.
So much for the weird theory. In practice, other countries have undercut Thailand, whose exports have tumbled (by about 4m tonnes, or a third, in the first full year of the subsidy scheme). India and Vietnam have overtaken Thailand as the biggest exporters. Unable to find buyers, the Thai government has been forced to stockpile 18m tonnes of the stuff and counting—equivalent to nearly half the annual global trade in rice. Buying rice from farmers is ruinously expensive, costing the Thai government $12.5 billion in the first year of operation. This year the cost is expected to rise to about $15 billion, or 4% of GDP. Storing the rice also carries administrative and logistical costs, and demands expensive new warehouses.
Concern is also rising over the quality of the rice piling up in the warehouses. Rice always deteriorates, but the suspicion is growing that stocks are being contaminated with substandard rice. Criminal gangs and bent officials are said to have smuggled in thousands of tonnes of cheap grain from Cambodia and Myanmar in the hope of profiting from government largesse. This rice has got mixed in with Thai grain. A good deal of Thailand’s rice is top-grade Hom Mali, or jasmine rice. So quality, and reputation, matter.
Poor quality may be one reason why the latest auction of rice stocks was so disappointing. The government managed to sell just 210,000 tonnes, well short of a hoped-for 1m tonnes. But this was also a matter of plain economics, says Vichai Sriprasert, head of Riceland International, a family-run exporter. Why buy now when the government will be forced to sell overflowing stocks later, at almost any price?
Millstone
It is a fiasco. But having invested so much political capital, Ms Yingluck vows to continue. She has tried to tinker with the scheme, for instance, by cutting the cost of the subsidy from 15,000 baht per tonne to 13,500 baht. That only angered rice farmers, her chief constituency. She quickly backed down, but she intends to try again. Her administration is frantically trying to secure deals for other governments to buy the rice, but this is making only a small dent in stocks. Iran has bought 250,000 tonnes.
Meanwhile, daily revelations of incompetence and corruption surrounding the rice scheme take their toll on the government’s standing, and investors fret about the wider effect on the public finances. Government debt levels are rising, and Moody’s, a ratings agency, has warned of the risk that the rice scheme poses to the country’s fiscal discipline.
http://www.economist.com/news/asia/21583281-increasingly-unpopular-government-sticks-its-worst-and-most-costly-policy-rice-mountain
http://kaeake.blogspot.com/2013/08/blog-post_12.html
สื่ออังกฤษ Theeconomist ลงข่าวโครงการจำนำข้าวที่คิดโดยทักษิณ ซึ่งเป็นประชานิยมซื้อใจชาวนาที่มีจำนวนมากถึง 2 ใน 3 ของเกษตรกร เพื่อมาลงคะแนนให้พรรคเพื่อไทย นโยบายได้สร้างความเสียหายต่อสถานะการเงินของรัฐบาลและเศรษฐกิจโดยรวม
โดยช่วงหาเสียง นางสาวยิ่งลักษณ์ ชินวัตร ได้สัญญากับชาวนาว่าจะรับข้าวเปลือกในราคา 2 เท่าของตลาด หรือ 15,000 บาท ต่อตัน (ปัจจุบันเหลือ 12,000 บาท ต่อตัน)
เมื่อใช้นโยบายนี้ กลับถูกประเทศคู่แข่งอย่างเวียดนามและอินเดียตัดราคาข้าวไทย จนทำให้ทั้งสองประเทศกลายเป็นผู้ส่งออกรายใหญ่ที่สุดแทนไทยไปแล้ว
ส่วนปริมาณข้าวไทยที่ขายไม่ออก จนมีข้าวเหลือค้างโกดังมากถึง 18 ล้านตัน ซึ่งเทียบเท่ากับปริมาณข้าวครึ่งหนึ่งของการค้าข้าวประจำปีในโลก โดยต้นทุนในปีแรกของโครงการรับจำนำข้าว 54/55 ที่รัฐบาลไทยใช้จ่ายไปคือ 12,500,000,000 ดอลล่าห์ หรือ สามแสนเจ็ดหมื่นห้าพันล้านบาท
ส่วนค่าใช้จ่ายปีนี้ 56/57 คาดว่าจะใช้งบประมาณมากถึง 15,000,000 ดอลล่าห์ หรือ สี่แสนห้าหมื่นล้านบาท หรือคิดเป็น 4% ของจีดีพี ทั้งนี้ยังมีค่าบริหารจัดการ ค่าขนส่ง ค่าเช่าโกดังสินค้าในราคาแพงอีกด้วย
นอกจากนี้ยังมีความกังวลเกี่ยวกับ ข้าวที่เก็บไว้นานก็มีความเสี่ยงที่คุณภาพข้าวจะเสื่อมลง และมีข้อสงสัยถึงปริมาณสารปนเปื้นในข้าวจนต่ำกว่ามาตรฐาน รวมถึงการทุจริตของที่เกี่ยวข้องในโครงการนี้ด้วยการนำข้าวจากเขมรและพม่ามาสวมสิทธิในโครงการ
จึงถือเป็นความล้มเหลวของโครงการจำนำข้าวของรัฐบาลยิ่งลักษณ์ ซึ่งรัฐบาลก็พยายามลดราคาจำนำข้าว จนในที่สุดลดเหลือตันละ 12,000 บาท แม้รัฐบาลจะพยายามขายข้าวในสต๊อกแทบจีทูจี แต่ก็ขายได้เพียงเล็กน้อย เช่น รัฐบาลอิหร่านซื้อไป 25,000 ตันเท่านั้น
ในขณะที่สื่อต่างๆ ได้ลงข่าวถึงความล้มเหลวไร้ฝีมือของรัฐบาล และปัญหาคอร์รัปชั่นที่เกิดจากโครงการรับจำนำข้าวนี้ ส่วนนักลงทุนต่างวิตกเกี่ยวกับหนี้สาธารณะที่จะเพิ่มขึ้น รวมถึงวินัยทางการคลังที่จะมีปัญหาตามมา
http://www.economist.com/news/asia/21583281-increasingly-unpopular-government-sticks-its-worst-and-most-costly-policy-rice-mountain