เหตุเกิดเมื่อคืนวันเสาร์ มีเสียงหมาร้องโหยหวนอยู่นอกรั้วหลังบ้านทั้งคืน เช้าวันอาทิตย์เดินไปดูปรากฏว่ามีหมาตัวหนึ่ง พันทาง(ไทย)สีน้ำตาล รูปร่างผอมโซ ท่าทางบาดเจ็บสาหัส เดินกระสับกระส่ายไปมาอยู่บริเวณรั้วระหว่างบ้านเรากับรีสอร์ท ไม่ยอมไปไหน คาดว่าน่าจะข้ามมาจากรั้วรีสอร์ท(น่าจะมีใครโยนข้ามมา) ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจ ไอ้เราก็เดินกลับเข้าบ้านทันที ปรากฏว่าสายๆ หน่อย พอเราเปิดประตูรั้ว คราวนี้วิ่งโขยกเขยกเข้าบ้านเราเลย ทำไงละ ดูท่าทางมันน่าจะหิวเลยไปคลุกข้าวให้กิน เอามาวางให้ กินไปสองคำหยุดเลย สงสัยไม่อร่อย แม่มหมาเลือกได้ 555 จริงๆ น่าจะเจ็บแผลมาก เหมือนคนนั่นแหละ เวลาบาดเจ็บ ป่วยไข้ ก็กินไม่ได้เหมือนกัน แต่น้ำเปล่าที่เตรียมไว้ให้ ดันกินซะเกลี้ยง คาดว่าจากอาการบาดเจ็บ และร้องทั้งคืนคงหิวน้ำมาก

หลังจากกินน้ำเสร็จก็ล้มตัวนอนเลย อ้าว..ซะงั้น จะเข้าไปจับตัวก็ไม่กล้า ไม่ได้รู้จักมักจี่กันสักหน่อย ขืนงับเรามีหวังเรื่องยาวเลยละคราวนี้

ตกเย็นมันก็ไม่ไปไหน เลยต้องหาข้าวหาปลาให้กินอีกมื้อ เที่ยวนี้ดีขึ้น กินเกือบหมด แล้วปล่อยให้มันนอนต่อ ตกกลางคืนเราก็เปิดประตูรั้วไว้ให้ เผื่อมันคิดอยากกลับบ้าน จะได้ไม่ต้องโวยวาย เชิญ..เดินออกไปได้เลยครับลูกเพ่

เช้ามา อ้าว...ยังอยู่ แต่ดูท่าทางแล้วอาการหนักเอาการ ขืนทิ้งไว้ อาจจะเสียหมาก็เป็นได้ เลยตัดสินใจ พามันไปหาหมอก่อนดีกว่า แต่..ถ้าไปถึงโรงหมอ เค้าต้องถามรายอะเอียด ซักประวัติแน่ๆ เอาไงดีละ ไม่มีอะไรติดตัวมันมาด้วย บัตรเบิดก็ไม่พก ไม่ได้การซะละ ว่าแล้วให้ทีน่าจัดการตั้งชื่อเลยดีกว่า เวลาไปถึงมือหมอจะได้ไม่ต้องเสียเวลามานั่งคิดกันอีก ให้โจทย์ลูก(อายุ 5 ขวด)ไปสั้นๆ ว่า ขอเอาชื่อแบบดุ ดุ นะ แบบว่า...ฟังแล้วน่ากลัวเลย จริงๆ อยากให้ชื่อทองแดง เพราะลักษณะมันก็คล้ายๆ คุณทองแดงอยู่เหมือนกัน ทันใดนั้น “ภูเขาไฟทองแดง” ก็หลุดออกมาจากปากคุณเธอ



“ภูเขาไฟทองแดง” โห...คิดได้เนอะ แม่ทีน่าจะให้ชื่อ ไอ้หลง แต่ทีน่าไม่ยอม บอกชื่อ “ภูเขาไฟทองแดง” นี่แหละ เหมาะสมแล้ว เอ๊า...เอาก็เอา 555

เอาละ มีชื่อแล้ว เราก็พร้อมออกเดินทางไปโรงหมอกัน เอาละสิ..ปัญหาเกิดทันที ใครจะอุ้มขึ้นรถ ไอ้แค่จับๆ ลูบๆ ว่ายากแล้ว ไอ้อุ้มขึ้นรถเนี่ย..ฝันร้ายชัดๆ แต่ทำไงได้ ขืนไม่พาไปหาหมอ มีหวังขาเน่าแน่ๆ เอาวะ เป็นไงเป็นกัน กว่าจะเอาขึ้นรถได้ทุลักทุเลเอาการทีเดียว ยอมสละเสื้อทิ้งไปตัวนึงเพราะต้องกอดมันไว้ให้แน่น ไม่งั้นมีดิ้น มีกัดแน่ๆ

พอไปถึงโรงหมอ เข้าตำราที่คิดไว้เปะ ซักประวัติทุกอย่าง แล้วตรูจะรู้ไหมเนี่ย มันหลงมาเอง หมอก็นิสัยดี๊ดี เกือบจะหลุดปากสองสามครั้งละ ว่าหมาจรจัด สงสัยจะเกรงใจเราเลยอ้อมแอ้มว่าหมาเร่ร่อนบ้างละ หมาไม่มีเจ้าของบ้างละ (เออ..แฮะ มันต่างกันตรงไหนวะ) สุดท้ายก็ทำประวัติเสร็จ
อาการเบื้องต้น หมอบอกว่ามันโดนรถชนมา กระดูกขาขวาหัก พร้อมทั้งมีแผลถลอกทั้งสองข้าง แนะนำว่าควรทำวัคซีนต่างๆ พร้อมรักษาแผลเบื้องต้นก่อน หลังจากแผลดีขึ้น ค่อยมาเข้าเฝือกเพื่อยืดกระดูกให้สมานกันอีกครั้ง



ชิญเข้าห้องตรวจครับ เอ๊า..เอาขึ้นเตียงได้ แง่วววว...อุ้มขึ้นรถว่ายากแล้ว นี่หมอเล่นจะให้อุ้มขึ้นเตียงเลยเหรอ ไม่ถงไม่ถามสุขภาพตรูสักคำ ไม่ได้สนิทกับมันนะวุ้ยยย... เอาวะ ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้ามันจะกัด มันคงกัดตั้งแต่ที่บ้านละ ตัดสินใจอุ้มอีกที แน๊ะ..ยังมีขู่ พองขนให้ตรูขวัญผวาอีก ว่าแล้วก็กอดแน่นแล้วอุ้มเลย
พออยู่บนเตียง หมอก็เอาเชือกผ้ามามัดปาก อ้าว...หมอ..ไม ไม่มัดก่อนอุ้มขึ้นเตียงอ่า..ปล่อยให้ลุ้นกับมันแทบตาย แล้วหมอก็อมยิ้มซะงั้น เวรของกรรม



เรียบร้อย ทุกขั้นตอนผ่านฉลุย ตอนนี้  “ภูเขาไฟทองแดง” เริ่มกลับมาสดใสร่าเริงอีกครั้ง








อาทิตย์หน้าจะมาอัพเดทอาการ หลังเข้าเฝือกครับ ช่วยอวยพรให้ผมกลับมาเดินได้เหมือนเดิมอีกครั้งนะครับ ขอบคุณค้าบบบบบ