นึกถึงวันเก่าๆ ... ที่โชคชะตาชีวิตนำผมมาพบ มารู้จักกับสาวคนหนึ่ง ที่ทำให้รู้สึกว่า...ใช่เลย!!!
ยังจำช่วงที่ยังเทียวจีบสาวคนนี้ได้อยู่เลย แอบหยอดมุกเสี่ยวๆ ปนหวานๆ แอบมองตาทำซึ้ง
สารพัดวางแผนเพื่อทำให้เธอหันมอง ... วางแผนไปดักพบเธอตามสถานที่ต่างๆ
พอเห็นหน้าก็ทักทาย ด้วยประโยคเนียนๆว่า “อ้าว ... มาได้ไงเนี่ย บังเอิญจังเลยเนอะ”  
และ จำภาพดินเนอร์แรกที่ผมโชว์เปิ่น ณ ร้านขนมจีนริมฟุตบาทหน้ามหาวิทยาลัยได้ติดตา
ในที่สุดเราก็สัญญาว่าจะดูแลกันตลอดไปด้วยการแต่งงาน ...


แต่เผลอเพียงแค่แวปเดียว ... ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เพราะ เธอคนนี้ ...
สาวน้อยที่แค่แรกพบ ... เพียงแค่เจอรอยยิ้มแรก ... ก็เหมือนดั่งว่าโลกหยุดหมุน
ภาพรอยยิ้มน้อยๆเพียงยิ้มเดียว ที่ทำผมติดตาไปหลายวัน ...
ผมรู้สึกได้เลยว่า ผมหลงรักสาวน้อยคนนี้เข้าเสียแล้ว ...

. . . . . . . . . .
. . . . . . . . .
. . . . . . . .
. . . . . . .
. . . . . .
. . . . .
. . . .
. . .
. .
.


ความรักของผมที่มีต่อภรรยา กับ ความรักที่ผมมีต่อสาวน้อยคนนี้ มันคงเปรียบกันไม่ได้
ตัวแม่ผมว่าผมรักของผมแล้วนะ แต่เพียงแค่สบตากับตัวลูกเพียงครู่เดียว ตัวแม่ต้องถึงกับหม่นหมองศรี
นี่แค่เพียงแรกเห็นยังรักแรกพบขนาดนี้ ต่อไปจะทั้งรักทั้งหลงขนาดไหนนั้นคงไม่ต้องสืบ
น้องปุยเมฆ ! ! ! ลูกสาวพ่อ ! ! ! !  … มาให้พ่อหอมทีนึงงงงงงง!!!




...[^_^]...